POESIA GRIEGA DE LA GENERACION DEL 70-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 70,Andonis Fostieris
Αντώνης Φωστιέρης (Andonis Fostieris)
Ποιήματα Poemas
Μετάφραση: Χοσέ Αντόνιο Μορένο Χουράδο
(Traducción: Josè Antonio Moreno Jurado)
Ο Αντώνης Φωστιέρης (1953, Αθήνα με καταγωγή την Αμοργό) ανήκει στη γενιά του ’70. Έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν δεκαοκτώ μεταφράσεις βιβλίων του σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Η ποίησή του έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία και περιλαμβάνεται σε πολυάριθμες ανθολογίες, ελληνικές και ξένες. Το 1974 ίδρυσε –και εξέδιδε για δύο χρόνια– το ποιητικό περιοδικό Η Νέα Ποίηση. Από τον Ιανουάριο του 1981 συνεκδίδει και διευθύνει το περιοδικό Η Λέξη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. 1978: Βραβείο Plotin του περιοδικού Τομές (για τις συλλογές Σκοτεινός Έρωτας και Ποίηση μες στην Ποίηση).1993: Διεθνές Βραβείο Καβάφη.1998: Βραβείο Βρεττάκου του Δήμου Αθηναίων (για τη συλλογή Η σκέψη ανήκει στο πένθος).2004: Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (για τη συλλογή Πολύτιμη Λήθη).2004: Κρατικό Βραβείο Ποίησης (για τη συλλογή Πολύτιμη Λήθη).2010: Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του.
Andonis Fostieris nació en Atenas en 1953, aunque su familia procedía de Amorgós. Estudió Derecho en la capital de Grecia e Historia del Derecho en París. Miembro de la denominada Generación del 70, ha editado los siguientes libros de poemas: El gran viaje (1971), Espacios interiores o Los Veinte (1973), Poesía en la Poesía (1977), Amor oscuro (1977), El diablo cantó correctamente (1981), El futuro y el presente de la muerte (1987) y, finalmente, El pensamiento pertenece al luto (1996), que fue traducido por Nina Anghelidis en Argentina en 1998. Tradujo al griego los Consejos a un joven poeta (1984) de Max Jacob y, en colaboración con Thanasis Niarjos, dirigió la edición anual de Poesía, desde 1975 hasta 1981. Ha traducido Tiempo de asesinos (1978) de Henry Mi ller y Poemas (1982) de Boris Vian (1982). Es autor, también, de la antología titulada Poesía erótica contemporánea (1987) y En segunda persona (1990), volumen en el que se recogen conversaciones con cincuenta escritores y artistas. En 1993, obtuvo el Premio Internacional de Poesía Constantino Kavafis y, en 1997, el Premio de Poesía Nikiforos Vretakos de la ciudad de Atenas. Desde 1974 hasta 1976 editó la revista La nueva poesía y, desde enero de 1981, edita y dirige en Atenas la revista literaria La palabra.
ΣΤΗΝ ΑΡΓΥΡΗ ΣΕΛΗΝΗ
Σελήνη νἆναι ἀλήθεια ὅτ ´εἶσαι ἀπὸ ἀσήμη;
Κι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ στὸ βελοῦδο τῆς προθήκης στέκονται
Ἀρθρώνοντας ψιθύρους αἰσθημάτων
Ἄραγε
Σὲ ρίχνουνε στὸ τάσι τοῦ ματιοῦ ζυγίζοντας
Βάρη κι ἀξίες;
Δὲ βρίσκω ἄλλη ἐξήγηση. Πῶς μαγνητίζεις
Τὸν πόθο τῆς ἀπόκτησης καὶ ἀλλοπαρμένοι
Ἀνοίγουν τὶς κουρτίνες βιαστικὰ ἢ ἀπ´ τὸ μπαλκόνι
Ὁρμᾶνε νὰ σὲ ἰδοῦν. Οὐράνια δόκανα
Στὴν ἔχουνε στημένη. Κι ἔχουνε στείλει δυὸ ἀρκοῦδες νὰ ὀσμίζονται
Τὰ βήματά σου. Πρόσεξε
Τὸ βέλος τοῦ Τοξότη, φυλάξου ἀπ´ τὸ φαρμάκι τοῦ Σκορπιοῦ.
Σελήνη, θἆναι ἀλήθεια ὅτ´ εἶσαι ἀπὸ ἀσήμι. Δέξου το
Πὼς μόνο ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ πουληθεῖ ἔχει τιμὴ καὶ εἶναι
Ἀπ´ὅλους σεβαστό. Ἀπ´ὅλους μας τιμῶνται οἱ πουλημένοι. Διάβολε,
Δέκα χιλιάδες στίχοι ἔχουν γραφτεῖ γιὰ σένανε
Κι οὔτε γιὰ δεῖγμα ἕνας ποὺ νὰ πεῖ
Τὰ στοιχειώδη. Οὔτε ἕνας ἀργυραμοιβὸς ποὺ νὰ τολμήσει
Ξεκάθαρα μιὰ προσφορά. Τὸ ἀπρόσιτο μένει συχνὰ στὸ ράφι.
Κι ἄς τὸ ὀρέγονται.
Κάνε λοιπὸν ἐσὺ τὸ πρῶτο βῆμα
Τώρα ποὺ ὁλόκληρη σὲ βλέπω κι αὐγωμένη
Γιατὶ ἀπ´ αὔριο θ´ ἀρχίσεις νὰ φυραίνεις κι ἔπειτα
Ποιός θὰ βρεθεῖ τὰ ὡραῖα λεφτά του νὰ πετάξει
Γιὰ τὸ ἀσήμι σου
Τὸ σῶμα σου
Τὸ ἐφήμερο
Τὸ ἐλλιποβαρές.
A LA LUNA DE PLATA
¿Será verdad, Luna, que eres de plata?
Y todos los que se detienen en el terciopelo de los escaparates
Articulando murmullos de sentimientos
¿Acaso
Te arrojan la tensión del ojo sopesando
Pesas y valores?
No encuentro otra explicación. ¿Cómo magnetizas
El deseo de la ganancia y, atrapados por el otro,
Abren apresuradamente las cortinas o al balcón
Se asoman a verte? Trampas celestes
Te tienen levantada. Y han enviado dos osos a oler
Tus pasos. Ten cuidado
Con el dardo del Arquero, cuídate del veneno de Escorpión.
Luna, será verdad que eres de plata. Demuestra
Que sólo lo que puede venderse tiene valor y es
Respetado por todos. Los vendidos son honrados por todos nosotros.
Diablo,
Para ti se han escrito diez mil versos
Y ni siquiera uno, como ejemplo, que diga
Lo elemental. Ni siquiera hay un cambista que se atreva a hacer
Un regalo absolutamente limpio. Lo inaccesible queda siempre en el estante.
Aunque lo deseen.
Entonces, da tú el primer paso
Ahora que te veo llena y henchida,
Porque, desde mañana, empezarás a disminuir y, después,
Quién podrá arrojar sus hermosos cuartos
A tu plata
A tu cuerpo
Efímero
Sin peso alguno.
ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ ΔΑΣΟΣ
Στὸ δροσερὸ σαλόνι σας θροΐζει ἕνα δάσος.
Αὐτὰ τὰ ἔπιπλα ποὺ ἀκοῦτε ν´ ἀνασαίνουν
Φυλᾶνε ἀκόμα ἐνστικτώδη φτερωτὰ
Μὲς στὰ φυλλώματα. Κι ἄν τρίζουνε
Κάθε ποὺ μπαίνει νέος ἐπισκέπτης
Θἆναι ποὺ νιώθουνε κρυμμένο τὸ τσεκούρι
Νὰ τροχίζεται. Σὲ ἀνώδυνο χαμόγελο
Ἁβροφροσύνης τούτη τὴ φορά.
Τὶς νύχτες ἀλαφιάζονται
Καὶ τὸ χοντρό τους νύχι ἀπὸ ρίζα
Χώνεται
Στὸ βράχο τοῦ τσιμέντου. Οἱ κλῶνοι τους
Ρημάζουν τὰ ταβάνια - νά οἱ ρωγμὲς
Τοῦ ξύλου ποὺ μουγκρίζει. Ἀφῆστε τα·
Οὔτε μ´ ἀλήθεια οὔτε μὲ πλάνη λειαίνονται
Οἱ ρόζοι σὲ μιὰ φλούδα γηρατιῶν· ἀφῆστε τα.
Κι ἄν τὸ τὶκ τὰκ τοῦ σκουληκιοῦ ὑποδύεται
Τὸ χτύπο τῆς καρδιᾶς τους
Αὐτὰ ὀνειρεύονται τὸ ἡρωικὸ λαμπάδιασμα
Νὰ ´ρθεῖ ἐπιτέλους νὰ χωρίσει πνεῦμα
Ἀπὸ κορμί
- Λάμψη καὶ κάρβουνο.
BOSQUE DOMÉSTICO
En vuestro fresco salón zumba un bosque.
Estos muebles que escucháis respirar
Guardan todavía instintivos seres alados
En el follaje. Y, si rechinan
Cada vez que entra un nuevo visitante,
Será que sienten afilarse, escondida,
La segur,
En la roca del cemento. Sus ramas
Destrozan los techos - he aquí las grietas
De la madera que muge. Dejadlo.
Ni con verdad ni con error se pulen
Los nudos en una corteza de vejez; dejadlo.
Y, si el tic-tac del gusano representa
El golpe de sus corazones,
Sueñan con que la heroica iluminación
Venga finalmente a separar espíritu
De cuerpo
- Resplandor y carbón.
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ
Ποιό ἄγαλμα κοιμᾶται μὲς στὸ μάρμαρο;
Ποιό χέρι
Σὲ μέλλον ἄδηλο κραδαίνοντας τὴ σμίλη
Καραδοκεῖ τὴ γέννηση;
Ποιά μήτρα χρόνου ποιά ἡδονὴ
Προετοιμάζει ἀνύποπτη
Ἀνθοφορία καινούργια
Μὲ ὠδίνες;
Ποιό ἀκατασκεύαστο σφυρὶ
Χτυπάει τὸν ἦχο τοῦ σφυγμοῦ
Ποιός νυσταλέος φύλακας
Ἀνοίγει τὸ μουσεῖο;
Ποιά μνήμη ποιός ἀπόγονος
Γυρνάει κατὰ τὸ ἄγαλμα
Ποιός λέει ποιό χέρι ποιοῦ νεκροῦ
Κοιμᾶται μὲς στὸ μάρμαρο;
Ποιό μέλλον χέρι ἄδηλο
Θὰ σμιλευτεῖ λοιπὸν
Γιὰ νὰ σμιλέψει;
LA ESTATUA
¿Qué estatua duerme en el mármol?
¿Qué mano
en futuro impenetrable, blandiendo el cincel,
acecha el nacimiento?
¿Qué matriz de tiempo? ¿Qué placer,
insospechado, prepara
nueva época de flores
con dolores de parto?
¿Qué martillo, no construido,
golpea el sonido del pulso?
¿Qué guarda soñoliento
abre el museo?
¿Qué recuerdo? ¿Qué descendiente
da vueltas frente a la estatua?
¿Quién habla? ¿Qué mano, de qué muerto,
duerme en el mármol?
¿Qué futuro, mano impenetrable,
será esculpida, entonces,
para que esculpa?
Η ΣΚΕΨΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΠΕΝΘΟΣ
Ἐγκαταλείπω ξανὰ τὴ σιωπὴ τῆς ψυχῆς μου
Καὶ μπαινοβγαίνω στὰ ἐκκωφαντικὰ λιθογραφεῖα
Τοῦ τίποτα. (Πέτρινοι κύλινδροι ἀλέθουν συλλαβὲς
Νὰ μὴ μᾶς λείψει τὸ ἐπιούσιο ποίημα) Μαῦρο ψωμὶ
Μὲ μαῦρο ἀλεύρι - ἀναρωτήθηκε ἄραγε κανεὶς
Γιατί στὸ τύπωμα βγαίνουν οἱ λέξεις
Μαῦρες;
Ποιά γενετήσια κλίση ἀποφάσισε
Πὼς εἶναι πένθος κάθε σκέψη; Ποιό ἔνστικτο
Ρίχνει χαστούκι στὰ εὔοσμα
Παιδιὰ τῆς σημειολογίας
Ποὺ ἄφησαν
Σκανδαλωδῶς νὰ τοὺς ξεφύγει τὸ ἐμφανές;
(Προσποιούμενος συχνὰ συγκινήσεις
Κατάντησα εὐαίσθητος.
Καὶ μὲ τί χέρια νὰ ζυμώσεις τώρα τὸ ψωμὶ
Μὲ τί κουράγιο νὰ τελειώσεις ποίημα)
LA REFLEXIÓN PERTENECE AL LUTO
Abandono otra vez el silencio de mi alma
Y salgo y entro en las imprentas ensordecedoras
De la nada. (Pétreos cilindros muelen sílabas
Para que no nos falte el pan nuestro de cada día) Negro pan
Con negra harina. ¿Acaso se ha preguntado alguien
Por qué, al ser impresas, salen negras
Las palabras?
¿Qué impulso genético ha decidido
Que todo pensamiento es luto? ¿Qué instinto
Abofetea a los perfumados
Muchachos de la semiología
Que han dejado escapar escandalosamente lo visible?
(Por fingir con frecuencia emociones
He llegado a ser sensible.
Y ¿con qué manos amasarás ahora el pan?
¿Con qué ánimo terminarás el poema?)
Η ΑΡΑΧΝΗ
Καθόμουν ὧρες μὲς στὴν πλήξη μου καὶ χάζευα
Ὅπως τὸ κάνουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κουραστήκανε
Ἀπὸ τὰ τόσα ποὺ ἐλπίζουν ὅτι ζήσανε
Στὸ χλιαρὸ κενὸ τοῦ νὰ μὴ σκέφτομαι καθόμουνα
Παρατηρώντας μιὰν ἀράχνη ποὺ αἰωρεῖτο.
Ἐκείνη κάτι θὰ σκεφτότανε φαντάζομαι
Γιατὶ ὅλο ἀνέβαινε τὸ σιχαμένο ἱστό της
Ἔμενε ἀκίνητη συσπώντας τὶς κεραῖες κι ἔπειτα
Ἀκάθεκτη ὁρμοῦσε στὸ κενό.
Μύγα ἢ ζωύφιο δὲν πέρασε, ὅσο εἶδα.
Ὅμως ἡ θήρα προχωροῦσε δίχως θήραμα
Μὲ τὴ σοφία ἐκείνου ποὺ γνωρίζει πὼς τὸ ἀνύπαρκτο
Θέλει δραστήρια τέχνη νὰ τὸ ἀδράξεις.
Σοφία ὡραία λιλιπούτειου τέρατος
Ποὺ σὲ κλωστούλα σάλιου παραμόνευε
Νὰ παγιδέψει τὸ ἄπιαστο.
Καὶ μὲ χαψιὲς μεγάλες τέλος καταβρόχθισε
Τὶς ὧρες μου, τὴν πλήξη, τὸ κενό.
LA ARAÑA
Me sentaba, durante horas, aburrido, a holgazanear
Como hacen los que se han cansado
De tanto como creen haber vivido.
Me sentaba en el tibio vacío de no pensar
Y observé una araña que se balanceaba.
Algo pensaría, imagino,
Porque subía sin cesar por su repugnante tela,
Se quedaba inmóvil contrayendo las antenas y, después,
Se precipitaba, impetuosa, al vacío.
Mientras la estaba mirando, no pasó una mosca ni un insecto.
Sin embargo, la cacería avanzaba sin caza
Con la sabiduría de quien sabe que lo inexistente
Necesita, para atraparlo, un arte eficaz.
Hermosa sabiduría de monstruo diminuto
Que estaba al acecho, en un hilillo de saliva,
De atrapar lo inasible.
Al fin, con inmensos bocados, devoró
Mis horas, el aburrimiento, el vacío.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου