POESIA GRIEGA RECIENTE -ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ,MATOULA LIMNIOTI-25 POEMAS EN PORTUGUES
25 POEMAS DE MATOULA LIMNIOTI
25 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΟΥΛΑΣ ΛΙΜΝΙΩΤΗ
Tradução de Floriano Martins*
EΝ PORTUGUÉS
Μετάφραση Φλοριάνο Μαρτίνς
ΣΤΑ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΑ
Η Ματούλα Λιμνιώτη γεννήθηκε στη Θεσσαλία, στην πόλη της Καρδίτσας. Μεγάλωσε μεταξύ Καρδίτσας και Μώλου Φθιώτιδας. Σπούδασε στο τμήμα Χημείας του πανεπιστημίου της Αθήνας, όπου και διαμένει μέχρι και σήμερα. Εργάζεται στην εκπαίδευση. Η πρώτη ποιητική συλλογή της, το Κιρκάδιον, εκδόσεις Όστρια, κυκλοφόρησε το 2019, και ακολούθησαν οι Μοίρες των Πραγμάτων,από τις εκδόσεις Εκάτη, το 2021.
Matoula Limnioti nasceu na Tessália, na cidade de Karditsa. Cresceu entre Karditsa e Molos, na Ftiótida. Estudou no Departamento de Química da Universidade de Atenas, onde reside até hoje. Trabalha como professora. Sua primeira coletânea de poemas, Kirkadion, publicada pela Ostria, foi lançada em 2019, seguida por: Os destinos das coisas, publicada pela Ekati, em 2021.
ΣΚΑΜΑΝΔΡΟΣ*
Στον ποιητή Φλοριάνο Μαρτίνς
Ιδού από το άρμα του κατέρχεται
επί της γης ο Φοίβος, δίᾳ εντολῄ.
Του Σαρπηδόνος τον νεκρόν αι
θεϊκαί
χείρες του σώζουσι, και εις τον ποταμόν
τον φέρουσι και ευλαβώς τον νίπτουσι
Κ.Π.Καβάφης
Κάτω από το δέρμα μου
της αρχαιόπληκτης ξεναγού
με διασχίζει ο Σκάμανδρος
απ΄ άκρη σ΄ άκρη
κι από κει
παρασέρνοντας, μες στα κόκκινά του νερά,
τα κουφάρια των Τρώων
ενώνεται με τον αδερφό του Σιμόεντα
και ρίχνονται μαζί
στη σποθόβολη θάλασσα
που αντιμάχεται
τον Άδη.
Είναι ένα ταξίδι ημερών
το να φτάσεις ως τη κοίτη του
κι εγώ
μ΄ ένα σακίδιο
στον ώμο μου
της Περσεφόνης
την κατάβαση
επιχειρώ
ελπίζοντας να βρω
το λείψανο του Σαρπηδόνα.
........................................................................
*[…] μηδέ και τα πανώρια
θαρρώ θα τον γλιτώσουν άρματα, που κάτω απ' τα νερά μου
λέω θα βρεθούν βαθιά να κοίτουνται, χωμένα μες στη λάσπη
Και θα τυλίξω μες στον άμμο μου τον ίδιο αυτόν, χαλίκια
πάνω του αρίφνητα στοιβάζοντας, κι ουδέ τα κόκαλά του
θα βρουν οι Αργίτες να μαζέψουνε· τόση από πάνω λάσπη
θα ρίξω. Αυτού και το μνημούρι του θα γένει· απ' άλλο χώμα
δε θα 'χει ανάγκη πια, τον τάφο του σα θα γνοιαστούν οι Αργίτες.
Όμηρος, Ιλιάδα (Φ 316-23)
SKAMANDROS*
Para Floriano Martins
Eis que de seu carro
Febo desce à terra, por mandato de Zeus.
Sarpedão já morto, as mãos divinas
o salvam, ao rio o levam
e o lavam com reverência.
C. P. KAVAFIS
Sob minha pele
do antigo guia
Skamander
de um lado a outro me atravessa
e a partir daí
arrasta em suas águas vermelhas
os cadáveres dos troianos
a seu irmão Simoenta se une
e são jogados juntos
ao mar manchado
que se opõe a
Hades.
É uma viagem de dias
para chegar ao leito de
e eu
com uma mochila
ao ombro
de Perséfone
a descida
tento
esperando encontrar
a relíquia de Sarpedão.
[*] […] Nem mesmo as pragas
eu acho que os carros perdoarão, que sob minhas águas
digo que será encontrado no fundo da lama
E vou embrulhá-lo em minha areia, amontoando sobre os seixos
sem temor, e nem seus ossos
serão encontrados pelos argivos para recolher; tanta lama
sobre ele jogarei. Seu memorial será seu monumento; de outro solo
não mais necessitará, seu túmulo como o dos argivos será roído.
HOMERO, Ilíada (F 316-23)
Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Tο πώς έχουν τα πράγματα, αυτό είναι ο Θεός.
L.Wittgenstein, Αφορισμοί & Eξομολογήσεις
Tα όμορφα πράγματα συμβαίνουν όταν παύεις να τα σκέφτεσαι.
Τα άσχημα άμα τα περιμένεις.
Τα απλά πράγματα είναι τα ομορφότερα.
Τηρώ ευλαβικά κάθε ακολουθία στον δρόμο των θνητών.
Μετά την προδοσία μισό τσιγάρο καίω.
O DESTINO DAS COISAS
As coisas são como são, isso é Deus.
L. WITTGENSTEIN, Aforismos e Confissões
Coisas bonitas acontecem quando deixas de pensar nelas.
Coisas ruins acontecem quando as esperas.
Coisas simples são as mais belas.
Observo com reverência cada sequência no caminho mortal.
Após a traição, queimo meio cigarro.
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ
Όταν ο ήλιος δύει
οι σκιές αρχίζουν να τρεμοπαίζουν
Λουίς Βιδάλες
Ο ίσκιος της καρέκλας
στο δωμάτιο
-όπως στο έργο του Έιελσον-
ξεκίναγε απ’ το πάτωμα.
Μισός άδειος, μισός φως
ο χώρος καθώς γέμιζε
είχε το σχήμα ποτηριού και έτσι
ξεχειλίζαμε·
με το ένα πόδι στο κενό και τ’ άλλο στο ηλιοστάσιο
το σώμα δεν υπάκουγε κι οι κράμπες επιστρέφανε.
Ο ίσκιος θα συνέχιζε
ως την καρδιά του τοίχου.
AVISO LEGAL
Quando o sol se põe,
as sombras começam a brincar.
LUIS VIDALES
A sombra da cadeira
no quarto
— como na obra de Eielson —
tremia no chão.
Metade vazio,
metade luz, o espaço, ao ser preenchido,
tinha a forma de um copo e, por isso, transbordava;
com um pé no vazio e o outro
em um solstício, o corpo não obedecia,
e as cãibras retornavam.
A sombra continuava
até o coração da parede.
ΙΑΡΟΣ
Μια συννεφιασμένη
φθινοπωρινή μέρα
φθάνει γρήγορα στο τέλος της
Ναγάι Καφού, Σιγανή βροχή
Απειλή είναι η σιωπή άμα φοβάσαι να τη σπάσεις.
Κι οι σκουριασμένες μυρωδιές που φτάνουν ως το κόκαλο
απειλή είναι·
μα τι ωραία που υπερτερείς
καταμεσής του χαλασμού
μεγάλο πράμα να πετάς με τη
πρωτόπλαστη ορμή.
Η τελευταία η βροχή ήτανε σκέτο χώμα.
ÍCARO
Um dia nublado de outono
está chegando ao fim
NAJAI KAFOU, Chuva lenta
O silêncio é uma ameaça se temes rompê-lo.
E os cheiros de ferrugem que chegam
aos ossos são uma ameaça;
mas que bom que prevaleças
em meio à destruição
grande feito é voar com o impulso primitivo.
A última chuva foi apenas terra.
ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΜΑ
Όταν ακουμπούσα το κεφάλι μου σε ένα λουλούδι
σε άκουσα να μιλάς.
Μην πεις ότι δεν το έκανα
Ρόμπερτ Φροστ
Κάθε φορά που λέω ν’ αλλάξω θέμα
έρχεται ένας σπίνος και
κάθεται στα χέρια σου
και μου αποσπά την προσοχή·
μια λανθασμένη κίνηση,
μια ρήξη επιπόλαιη, την άσπιλή μου άνοιξη μπορεί να τη σκοτώσει.
TEMA ABERTO
Quando me apoiei com a cabeça em uma flor, te ouvi falar.
Não digas que não.
ROBERT FROST
Toda vez que digo que vou mudar de assunto,
um tentilhão vem e pousa em tuas mãos,
e distrai minha atenção;
um movimento errado,
uma ruptura descuidada,
minha mola imaculada poderá
matá-lo.
Τα ξερά φύλλα έπεφταν,
στον σιωπηλό κήπο,
και στον αέρα περιπλανιόταν ακόμα
ένα άρωμα ηλιοτρόπιων
Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
Από χειμώνα σε χειμώνα μεσολαβεί ο έρωτας. Από φύλλο σε φύλλο ένα σαλιγκάρι ήδη απογυμνώνεται.
Περπατάω μάταια. Άνθη οι διαθέσεις μου.
Στα μέρη τα δικά σου με έφεραν τα ηλιοτρόπια.
Πώς άλλωστε να μένανε ανήμερα της άνοιξης με σταυρωμένα χέρια;
GIRASSÓIS
As folhas mortas caíam,
no jardim silencioso,
e no ar pairava ainda
um perfume de heliotrópio.
JUAN RAMÓN JIMÉNEZ
De inverno em inverno, há amor.
De folha em folha, um caracol já se desnuda.
Eu caminho em vão.
As flores são meus estados de espírito.
Os girassóis me trouxeram para suas próprias terras.
De que outra forma poderiam permanecer cruzados em um dia de primavera?
ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
Κ.Π.Καβάφης
Oι Κυριακές είναι όλο παράθυρα
τη θέα απολαμβάνουν αυτού του ακατανόμαστου κόσμου.
Από την κλειδαρότρυπα βλέπω την πρώτη αμυγδαλιά λευκή όπως την άφησα·
μονάχα με το άγγιγμα μπορώ
ν’ αντιλαμβάνομαι
αυτά που μεσολάβησαν.
Οι δυο όψεις είμαστε του ίδιου αδιέξοδου
που δεν μετακινήθηκε ουδέποτε ως τώρα.
AS JANELAS
Nestes aposentos escuros, onde passo
longos dias, viro para cima e para baixo
para encontrar as janelas.
C. P. KAVAFIS
Os domingos são cheios de janelas
apreciando a vista deste mundo incompreensível.
Do buraco da fechadura vejo a primeira amêndoa
branca como a deixei;
perceber o que interveio;
ambos os lados estão no mesmo
beco sem saída que não se moveu
em nenhum momento até agora.
ΑΓΚΑΘΙ
Λουλούδια και αγκάθια
πάνω και κάτω
Χοσέ Σέλγας
Γεμίζανε οι αγκαλιές από κοράλλια κι αχινούς·
σε μια εξέδρα ο Αύγουστος
αν είχε μιαν απάντηση
που να πληροί τη φήμη του
το μαύρο αγκάθι θα ’βγαζε
από τη μέσα χώρα.
ESPINHO
Flores e espinhos
em cima e embaixo
JOSÉ SELGAS
Encheram os abraços com corais e ouriços-do-mar;
sobre uma plataforma Augusto
se tivesse uma resposta
que fizesse jus à sua reputação,
o espinho negro emergiria
da terra interior.
ΣΠΟΡΑΔΙΚΑ
Κι έτσι και κάθε τύχη
Είναι πράγματι μια τύχη
Μάριο Μπενεντέτι
Εκφύομαι αναπάντεχα εκεί που δεν το πίστευες όπως ο κάθε όλεθρος·
εγώ ’μαι σπόρος ζωντανός που αφέθηκε στην τύχη.
ESPORADICAMENTE
e, no entanto, o acaso
é realmente acaso?
MARIO BENEDETTI
Eu escapo inesperadamente de onde não acreditarias,
como qualquer desastre;
sou uma semente viva deixada ao acaso.
ΚΕΡΑΣΙΕΣ
Θέλω να κάνω μαζί σου
ό,τι κάνει η άνοιξη με τις κερασιές
Πάμπλο Νερούδα
Θα είναι αυτό που νόμιζες,
και οι κορμοί θα γέρνουν·
οι φορτωμένες κερασιές
θα φθάνουνε
στον φράχτη.
Θα πεις·
μονάχα μια μπορούσε να τον κάνει
αυτόν τον Μάρτη
ποίημα.
CEREJEIRAS
Quero fazer contigo
o que a primavera faz com as cerejeiras
PABLO NERUDA
Será o que pensavas,
e os troncos se dobrarão;
as cerejeiras carregadas
chegarão
à cerca.
Dirás —
só uma poderia fazer
este poema de março.
ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ
Άνθισαν οι aμυγδαλιές
στη Μαγιόρκα
και δεν είσαι εδώ για να τις δεις.
Από το μπαλκόνι μου χθες το βράδυ
τις είδα να φωσφορίζουν.
Σε φώναξα με το όνομά σου,
έφερα στο μυαλό μου το φάντασμά σου,
σε σκιαγράφησα με τα πεσμένα πέταλα
και μια ριπή αέρα
σε ξέσκισε.
Κλαριμπέλ Αλεγρία
Το δέντρο δένει τον καρπό.
Ορεκτικό της άνοιξης.
Η μέθη που μου έλεγες
στην ώρα της δε θα’ρθει.
Μας τρέλαναν οι αμυγδαλιές και φέτος.
Φέτα φεγγάρι κόβεται
και μεν’ η νύχτα νηστική.
Μικρό σπουργίτι στο κλαδί
απέναντί μου στάθηκε·
μπουκιά δεν έβαλε– και μες
στην πείνα μας σωπαίνω.
AMENDOEIRAS
As amendoeiras estão florescendo
em Maiorca
e não estás lá para vê-las.
Da minha varanda ontem à noite
as vi brilhar.
Eu te chamei pelo nome,
eu conjurei teu fantasma,
eu te delineei com pétalas caídas
e uma rajada de vento
te despedaçou.
CLARIBEL ALEGRIA
A árvore une a fruta.
Um aperitivo de primavera.
A embriaguez que me falaste
não chegaria a tempo.
As amendoeiras nos deixaram loucos este ano.
Um pedaço de lua é cortado
e a noite está faminta.
Um pequeno pardal no galho
Parou diante de mim;
não deu uma mordida; e eu,
em nossa fome, me calei.
ΩΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Μέσ’ από τα ερείπια,εδώ,
μέσ’ από την ψάθινη θάλασσα
περνάει,ο δικός μας
χάλκινος δρόμος
Πάουλ Τσέλαν
Άλλη μία νύχτα φθάνει· ως τη θάλασσα.
Tόσο ανυπεράσπιστη όσο οι φοβίες.
Φάρος και φεγγάρι αδελφωμένα φαίνονται.
Λυχνάρια σε διάδρομο.
Και ο Πόντος μου βουβό νερό .
«Σε διψώ» σου φώναξα.
Όχι από συνήθεια.
Για μένα, πάντα ήταν ανάγκη.
ATÉ O MAR
Nossa Estrada de Bronze hoje
atravessa os escombros
aqui, através
do Mar das Bênçãos.
PAUL CELAN
Outra noite chega ao mar.
Tão indefesa quanto os medos.
O farol e a lua parecem fraternos.
Lâmpadas em um corredor.
Tenho sede de ti, gritei.
Não por hábito.
Para mim, sempre foi uma necessidade.
ΣΤΙΓΜΕΣ
Το ίδιο και εγώ: δεν έχω τίποτα
να πω στον χρόνο
Και ούτε αυτός δεν έχει
τίποτα να πει σε μένα.
Οκτάβιο Πας
I
Πάνω στο κλαδί
την τύχη του χαίρεται
ο κορυδαλλός.
II
Σου ορκίζομαι:
δεν έχει πίστη πιο ρευστή
από την άλλη μέρα.
III
Στα δίσεχτα
σε πόθησα
μια επιπλέον μέρα.
MOMENTOS
Assim sou: não tenho nada
a dizer ao tempo.
E ele também não tem
nada a dizer a mim.
OCTAVIO PAZ
Ι
No galho
a cotovia comemora
seu destino.
II
Eu te Juro:
não há fé mais fluida
do que o dia seguinte.
III
Nas ligas
te cobiço
mais um dia.
Η ΕΛΙΑ
Στον Δημήτρη
Το σπίτι μου..
σαν μια ελιά
θ’αγκαλιαστεί με τη γη
Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
Δε θέλω άλλα να μιλώ
κατάφερα να σιωπώ
και ν’ αγναντεύω τα βουνά
και τα πουλιά ένα σωρό
δες πώς πετούν κοπαδιαστά
για τον σκοπό που τάχθηκαν·
εμείς ποτέ δεν πήραμε
στα σοβαρά
το μάθημα της φύσης.
Τώρα βραχύνεται το φως
θα είσαι κάτω απ’ την ελιά
θα δαπανώ το πράσινο
θ’ απορροφάς τη νύχτα μου
μα εγώ δεν θα σε βλέπω.
A OLIVEIRA
Para Dimitris
Minha casa
como uma oliveira
abraçando a terra
JUAN RAMON JIMENEZ
Não quero mais falar
Consegui ficar em silêncio
e contemplar as montanhas
e os pássaros amontoados
ver como voam em bandos
pela causa que defendiam
nunca levamos a sério
a lição da natureza.
Agora a luz está úmida
estarás sob a oliveira
cruzarei o verde
absorverás minha noite
porém não te verei
ΣΕ ΣΤΕΡΦΑ ΕΠΟΧΗ
Αυτό είναι το νόημα, να χορεύεις στη βροχή.
Όχι επειδή η βροχή θα μας συγχωρέσει μια μέρα, αλλά:
Επειδή μπορούμε να χορέψουμε.
José de Jesús Camacho Medina
Πληθύνθηκες στα πέλαγα,
ασκήτευσες με τη βροχή
χορεύοντας με τη βροχή
την ώρα που μισεύεις.
EM UM TEMPO PERDIDO
É disso que se trata, dançar na chuva.
Não porque a chuva um dia nos concederá perdão, mas sim:
porque podemos dançar.
JOSÉ DE JESÚS CAMACHO MEDINA
No pelágico terás te multiplicado,
conversando com a chuva
dançando na chuva
enquanto me deixas
Ο ΠΟΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ
"Μίλησέ μου, μούσα,
για τον αγαπημένο γόνο του Ερμή,
τον καπροκέφαλο, δικέρατο,
φίλο του θορύβου,
που πηγαινοέρχεται
στα δασώδη λιβάδια με τις νύμφες,
τις συνηθισμένες στους χορούς'.
Ομηρικός ύμνος
Αργοπορώντας θα ’ρχεσαι
σταφύλια κλέβοντας στις μεσαυλές
στις όψιμές σου διαδρομές·
μπρούσκο ο τρύγος σου κρασί
του Διόνυσου ο ίμερος.
O DESEJO DE PÃ
Pouco a pouco chegarás,
roubando uvas nas terras centrais
em suas últimas rotas;
a tua colheita é brusca,
o vinho de Dionísio, o Imeros.
ΠΛΑΝΗΤΑΣ ΒΙΟΣ
Ξέρω ότι υπάρχουν μάτια ρημαγμένα
από σκληρή μελαγχολία
Charles Baudelaire
Πορεία παρεκκλίνουσα
πληγή που μας ταλαιπωρεί
η σχέση μας η τωρινή
κι ενός νησιού
η προσμονή
πασχίζει να με γιάνει.
Η θάλασσα που έπεται
κι η μνήμη ως πού φτάνει;
Η τεθλασμένη μας ζωή·
στην αλοπάχνη διατελεί
όλη η μικρή μας πλάνη.
VIDA ENGANOSA
Sei que há olhos devastados
por uma melancolia cruel
CHARLES BAUDELAIRE
Curso de uma ferida desviada
que me aflige
nosso relacionamento
e a expectativa
de uma ilha.
O mar que segue
e a memória, até onde alcança?
Nossa vida destruída –
na terra devastada
todo nosso pequeno desengano
ΕΝ ΡΙΠΗ
Θα ήθελα να εξαφανιστώ,
να μην είμαι τίποτα στον άνεμο,
να γίνω μια ομίχλη στη νύχτα,
να γίνω ένας υπόκωφος ψίθυρος
Octavio Soltez
Xαμήλωναν οι μουσικές
με σιγαστήρα τα όνειρα
τα εκτελούσαν την αυγή
κι η άλως τους η βραδινή
δροσοσταλίδα συμπαγής
στον κρόταφο του χρόνου.
Να σημαδεύεις μιαν ακτή,
η δέησή τους να ακουστεί
διέφυγες τον κίνδυνο
ψυχή μου λαβωμένη.
EM UM INSTANTE
Eu gostaria de desaparecer, de ser nada ao vento,
ser uma névoa na noite, um sussurro abafado.
OCTAVIO SOLTEZ
As músicas desciam
com silenciador os sonhos
abatidos pelo Jarama
e sua auréola noturna
sólida gota de orvalho
no templo do tempo.
Marca uma costa,
sua súplica de ser ouvida.
Minha alma ferida
fugiu do perigo.
ΞΕΡΟΣ ΤΟΠΟΣ
Οι εραστές ήμασταν
των φευγαλέων συναντήσεων,
των αιώνιων ειδυλλίων
Βίτο Άνγκελι
Συνένοχος ο χρόνος μας
μπαγιάτικο ήταν το χαρμάνι
παγίδα η ανάγκη μας
για μια αγκαλιά
δε φτάνει.
LUGAR SECO
Amantes de encontro fugaz,
eternos de idílio nato
VITO ANGELI
Nosso tempo cúmplice
rançosa era a mistura
ardil nossa necessidade
para um abraço
não basta
VIA OBSTANDIA
το άρωμα του γιασεμιού και του αγιόκληματος,
η σιωπή του πουλιού που κοιμάται,
η αψίδα του κορδονιού, το γήρας
-αυτά τα πράγματα, ίσως, είναι το ποίημα.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Τα βορινά σου ρήματα
στο υπέρθυρο
χτυπούν
στο τζάμι ο τόνος αίρεται
στου νότου τις αρθρώσεις.
Πνοή βαθιά κι ανατολή,
κι ένα κοιμούμενο πουλί
στα δυτικά μια αστραπή
στέρφα η σκιά που έδρεψες
λίγο πριν μετανιώσεις.
VIA OBSTINADA
o perfume do jasmim e da madressilva,
o silêncio do pássaro adormecido,
o arco do zanguán, a umidade
– essas coisas talvez sejam o poema.
JORGE LUIS BORGES
Teus verbos do norte
a viga transversal
golpeiam
no cristal o tom se ergue
nas articulações do sul.
Respirar fundo e a leste,
um pássaro adormecido
a oeste, um relâmpago
adensa a sombra que desenhaste
justo antes de se arrepender.
Ο ΘΕΟΣ ΒΛΕΠΕΙ
Ω νύχτα κάνε με
ποιητή σου
Ραμπιταντάθ Ταγκόρ
Ατέλειωτη είναι
η απριλιάτικη νύχτα.
Αχνάδα καπνού
στην κατωφέρεια του χωριού.
Ο θεός βλέπει.
Έξω οι σταγόνες της βροχής
σαν κέρματα πέφτουν.
DEUS VÊ
Ó noite, faz de mim
teu poeta
RABITATATH TAGORE
Interminável é
a noite de abril.
Uma névoa de fumaça
na encosta abaixo da vila.
Deus observa.
Lá fora, as gotas de chuva
caem como moedas.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΞΟΔΕΨΑΜΕ ΜΑΖΙ
Ο χρόνος είναι ένα παιδί
που παίζει με πεσσούς
Ηράκλειτος
Ο χρόνος που ξοδέψαμε μαζί
είναι στρωμένος με τα κουφάρια των αναμνήσεων.
Σε κοιτάζω ενώ κοιμάσαι
λίγο πριν φύγεις.
Με το ροδαλό χάραμα μοιάζεις.
Νεοσσοί οι μέρες μας
από το τσόφλι τους βγαίνουν.
Δεν ακούμε καθόλου τα πουλιά.
Ο κήπος μας βλέπει
κατά τη βόρεια πλευρά της ιστορίας μας.
O TEMPO QUE PASSAMOS JUNTOS
O tempo é uma criança
brincando com dados
HERÁCITO
O tempo que passamos juntos
está coberto de cadáveres de memórias.
Eu te observo enquanto dormes
pouco antes de partir
Pareces com a rosa que amanhece
Nossos dias são jovens
fora da casca.
Não ouvimos os pássaros
Nosso jardim está voltado
para o norte da nossa história.
ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΚΗΠΟΣ
Υπάρχει ένας αρχαίος, αρχαίος
κήπος που τον βλέπω μερικές φορές στα όνειρα,
Όπου το ίδιο το φως του ήλιου τον Μάιο παίζει
και λάμπει με φασματικές λάμψεις.
Αλλά υπάρχει ο κήπος
με τα βλαστάρια των πεύκων,
και την καμέλια την ερωτευμένη με τον άνεμο.
Τα άνθη -μου έλεγες-είναι ανώτερα.
Έχουν μια άλλη αθωότητα.
Δίνονται ανύποπτα
δίχως αντιπάθεια
στο χέρι που τα έκοψε.
Ίδωμεν σου είπα.
Μυστήριο είναι το ιδίωμα του ανθρώπου.
Ίδωμεν.
PORÉM HÁ O JARDIM
Há um antigo, antigo jardim
que às vezes vejo em sonhos,
Onde a própria luz do sol de maio brinca
e brilha com raios espectrais;
H. P. LOVECRAFT
Porém aí está o jardim
com os brotos de pinheiro,
e a camélia apaixonada pelo vento.
As flores, me dizias, são superiores.
Têm outra inocência.
Inesperadamente se entregam
sem desgosto
à mão que as cortou.
Eu te disse.
A linguagem do homem é um mistério.
Já veremos.
Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
Σαν καταρράκτης η αγάπη πέφτει
στη ζωή μου
με δύναμη και πάθος
χωρίς να ζητήσει άδεια
Φύλλο φαγωμένο πια ο έρωτάς μας·
απάνω του απόμειναν δυο σταγόνες
από την αυγινή δροσιά μας.
Όλες οι ατέλειες- το ξέρεις- θέλουν την περιποίησή τους:
μία μία βγαίνουν, αν έχεις υπομονή,
οι κάμπιες απ’το χώμα.
A RUPTURA
Como uma cascata cai o amor
em minha vida
com força e paixão
sem pedir permissão
FILIPPA GIORDANO
Nosso amor agora é uma folha carcomida;
Sobre ela restam duas gotas
de nosso orvalho de agosto.
Todas as imperfeições — sabes — necessitam seus cuidados:
uma a uma, as lagartas emergem, se tiveres paciência, da terra.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Υπάρχουν νοσταλγίες διάσπαρτες στον αέρα,
άνυδρες περιοχές που διψούν για νερό,
και μια αγάπη που είναι η φωτιά αυτού του κόσμου.
Miguel Font
Στην αρχή ήταν το νερό. Ύστερα το χώμα.
Ομίχλη κάποτε ήμουν.
Αχλή παραδείσια
που κυλούσε πάνω στα φυλλώματα.
Και καταμεσίς στο όνειρο
ο Τάμεσης με τα θολά του νερά.
Αύριο αν διαλυθώ και γίνω άζωτο
ένα αδρανές αέριο με μεταστοιχείωση τι θα περιέχω από σένα;
OS ELEMENTOS
Há anseios dispersos no ar,
regiões áridas sedentas de água,
e um amor que é o fogo deste mundo.
MIGUEL FONT
No princípio era a água. Depois a terra.
Névoa fui, certa vez.
Barro paradisíaco
fluindo
sobre a folhagem.
E no meio do sonho
o Tâmisa com suas águas turvas.
Amanhã
se me dissolvo
e me torno nitrogênio
um gás inerte com transmutação.
EL TRADUCTOR-Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ
Floriano Martins (Fortaleza, 1957) es poeta, ensayista, traductor, editor y artista plástico. Entre 2005 y 2012 coordinó la colección Ponte Velha de autores portugueses en la editorial Escrituras (São Paulo), y dirigió la colección O amor pelas palavras (2017-2021). Martins es un reconocido traductor de la poesía hispanoamericana al portugués, ha traducido y publicado libros de poetas como Federico García Lorca, Vicente Huidobro o Jorge Luis Borges, así como traducciones de poetas latinoamericanos recientes en los proyectos Atlas Lírico da América Hispânica en la revista Acrobata, y Conexão Hispânica en Agulha Revista de Cultura, proyecto que fundó en 1999. Fue profesor invitado de la Universidad de Cincinnati. Entre sus libros recientes destacan Um novo continente-Poesia e surrealismo na América (ensayo, Brasil, 2016) y su poesía completa Antes que a árvore se feche (Brasil, 2020).
\Ο Floriano Martins (Fortaleza, 1957) είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, εκδότης και εικαστικός καλλιτέχνης. Από το 2005 έως το 2012 συντόνισε τη συλλογή Ponte Velha πορτογάλων συγγραφέων στον εκδοτικό οίκο Escrituras (Σάο Πάολο) και διηύθυνε τη συλλογή O pelas palavras (2017-2021). Ο Martins είναι γνωστός μεταφραστής ισπανόφωνης αμερικανικής ποίησης στα πορτογαλικά, έχοντας μεταφράσει και δημοσιεύσει βιβλία ποιητών όπως ο Federico García Lorca, ο Vicente Huidobro και ο Jorge Luis Borges, καθώς και μεταφράσεις πρόσφατων λατινοαμερικανών ποιητών στα προγράμματα Atlas Lírico da América Hispânica στο περιοδικό Acrobata και Conexão Hispânica στο Agulha Revista de Cultura, ένα πρόγραμμα που ίδρυσε το 1999. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι. Τα πρόσφατα βιβλία του περιλαμβάνουν το Um novo continente-Poesia e surrealismo na América (δοκίμιο, Βραζιλία, 2016) και την ολοκληρωμένη ποιητική του έκδοση Antes que a árvore se feche (Βραζιλία, 2020).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου