POESIA PERUANA - ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ,Jorge Eduardo Eielson

Χόρχε Εδουάρδο Έιελσον

[Jorge Eduardo Eielson]

Η σκοτεινή νύχτα του σώματος

[La noche oscura del cuerpo]

Μετάφραση : Στέλιος Καραγιάννης

[Traducción : Stelios Karayanis 

Ανθολογία Ποιημάτων  

[Antología de  poemas]

Εκδόσεις Νέα Βιβλιοθήκη

[Ediciones Nueva Biblioteca]

Αθήνα {Atenas}, 2022

ISBN: 978-618-86267-2-0

 

©Στέλιος Καραγιάννης 

[Stelios Karayanis]

Πατριάρχου Ιερεμίου 2,11471,Αθήνα

[Patriarchou Ieremiou 2,11471,Atenas]

 

 

 

 

 

 

A la manera de Prólogo

 

Jorge Eduardo Eielson  nacido en Lima en 1924 fue un poeta,pintor y dramaturgo peruano de la generación del 50.Se considera como  una de las voces más representativas de la poesía hispanoamericana.Su estilo de poesía muestra  influencias marcadas de Eguren, Westphalen y Vallejo entre los nacionales,y de Breton, Prévert  y Ezra Pound entre los vanguardistas extranjeros.Eielson cultiva la forma del poema corto y pocos de sus poemas superan el espacio de una página.A finales de los años cuarenta viajó a París y disfrutó del extraordinario ambiente creativo francés. De allí viajó con una beca  a Suiza para dedicarse a la escritura, y a inicios de los años cincuenta se radicó para siempre en Italia,donde brilló no sólo por su labor literaria sino también por su desarrollo como artista plástico que lo llevó a obtener prestigiosos reconocimientos internacionales, participando en grandes muestras en museos como el MOMA de Nueva York  o en el ámbito de la colección Rockefeller de Nueva York.

 

Αντί προλόγου

 

Ο ποιητής Χόρχε Εδουάρδο Έιελσον γεννήθηκε στη Λίμα το 1924 και έζησε από το 1950 στο Παρίσι ,στην Ελβετία και στην Ιταλία όπου και διέμεινε τελικά.Θεωρείται ως ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ποιητές της διάσημης περουβιανής γενιάς του 1950.Από την εγχώρια ποίηση σημαντικές είναι οι επιρροές που δέχθηκε στο έργο του από ποιητές όπως ο Εγούρεν,ο Γουεστφάλεν και ο Βαλλιέχο.Επίσης ορατές είναι οι επιρροές του από  μείζονες ποιητές όπως ο Αντρέ Μπρετόν,ο Ζακ Πρεβέρ και ο Έζρα Πάουντ.Τα ποιήματά του στην πλειοψηφία τους δεν υπερβαίνουν τη μια σελίδα.Ωςζωγράφος ανήκει στην πρωτοπορία. Διακρίθηκε διεθνώς με τις ατομικές του εκθέσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και  στην Αμερική.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La sonrisa de Leonardo es una rosa cansada

 

Soportando el peso de una sola columna y sin embargo

Aplastado por el cielo gris e imperceptible de Florencia

Observando una paloma una gota de luz en la espesura

La sombra de Brunelleschi sobre la mesa vacía

Pero encerrado para siempre en un huevo de agua y tierra

Como el pincel de Piero como la espuma

Como la suavidad el rumor de la sangre entre los pliegues de la Madonna

Pero buscando una apertura un intersticio celeste entre las nubes

Imaginando un objeto imposible

Una máscara de papel quemado al voltear una esquina

Como si el huracán viajara sobre rieles de diamante

Diciendo por ejemplo hoy está cerrado

El cafetín de al lado y la mantequilla

Apenas basta para seguir viviendo y alcanzar la salida

Gritando que estoy triste que estoy triste

Insultando el mapa mundo la cúpula sublime

Cuando la verdad no deseo nada no me importa nada

Sino fumar tranquilamente al borde de la cama

Como cuando era niño y tomaba el desayuno mirando hacia delante

Mientras mi corazón que tal imbécil mi corazón

Crece y crece como un tumor de terciopelo

Pensando qué jodido el cielo qué mierda la vida

Las nubes grises los excrementos la basura

Y llorando amargamente al pie del Arno hasta caer rendido

Como Petrarca o como Dante sin volver a ver tu ombligo

Pero arrastrando entre la gente una túnica encendida

Escribiendo inútilmente que te adoro en la pared de enfrente

Dibujando el mundo entero en el espejo del barbero

Delante de tus ojos abiertos y sin embargo cubiertos

Por filamentos de algodón vespertino

Que mis manos ni mis lágrimas logran disipar

Pero sin una taza de café caliente

Ni un cigarrillo ni una estrella en el bolsillo

Y ningunas ganas de seguir mirando hacia adelante

Entrando y saliendo del mismo cine tibio como vientre de elefante

Derramando rabia y silencio sobre una esfera amarilla

Encima de cualquier objeto rosado y palpitante

Domando la perspectiva el torrente de la vida con un sola mirada

Pidiendo auxilio balbuceando implorando

Como caballo que naufraga bajo la cama revuelta

Como si tu cuerpo fuera sólo una palabra

En un poema que no comienza y no acaba

Como si no bastaran un biberón y un esqueleto

Para seguir viviendo entre líneas y entre líneas

Decirte nuevamente que te adoro que te adoro que te adoro

Que tu corazón y tu sexo son la misma cosa con sabor a paraíso

Viendo crecer la cebolla la desesperación la lujuria

El círculo de Minos en la muchedumbre y en la mano

La confusión que reina entre los hombres como un encaje ensangrentado

El mito del progreso más infame y más antiguo que la muerte

Siguiendo un hilo de saliva hasta el final del laberinto

Un saxofón de carne y hueso cuyo sonido envejece

Mientras el sol declina y la electrónica comienza

Su danza miserable alrededor de mi cabeza

Mirando finalmente el mismo cielo azul deshabitado

Y pensando que estoy loco que jamás podré alcanzarte

Que después de tanto esfuerzo tanta batalla perdida

No sería extraño que en lugar de tu belleza

Encontrara sobre la almohada un soldado que agoniza

Intestinos y flores vivas bajo los blue-jeans raídos

Los cabellos en el suelo la pupila entre las nubes

Pero sin esperanza alguna acariciando la inmundicia

Un último canto a la materia a la divina energía

Antes de convertirlos nuevamente en una máquina inservible

La cabeza reclinada contra un muro de ceniza

Pensando desgraciados mi cerebro es de oro puro

Mi corazón de terciopelo mi sexo de cristal

Dispuesto a morir por una rosa pero en un campo minado

Con ametralladoras y cañones de verdad

Contra la estupidez contra la tristeza

Pero sin esperanza alguna casi sin pestañear

Ni abrir la puerta del baño para no ver mi futuro

La tapa de water-closet el cepillo de dientes la pomada

Y recordar que hoy es lunes y que el amor no es nada.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το χαμόγελο του Λεονάρδο είναι ένα κουρασμένο ρόδο

 

Υποφέροντας το βάρος μιας μόνο κολώνας κι ωσόσο

Πλκωμένος από τον γκρίζο και απαλό  ουρανό της Φλωρεντίας

Παρατηρώντας ένα περιστέρι μια σταγόνα από φως φως μέσα στην καταχνιά

Τη σκιά του Μπρουνελέσκι πάνω από ένα άδειο τραπέζι

Αλλά θαμμένος για πάντα μέσα σε ένα αυγί από νερό και χώμα

Όπως το πινέλο του Πιέρο όπως ο αφρός

Όπως η απαλότητα ο ψίθυρος του αίματος ανάμεσα στις πτυχές της Μαντόνας

Αλλά αναζητώντας ένα άνοιγμα  μια χαραμάδα ουρανού μέσα στα σύννεφα

Φανταζόμενος ένα απίθανο αντικείμενο

Μια μάσκα από χαρτί καμένη  στη στροφή μιας γωνιάς

Όπως αν ταξίδευε ο τυφώνας πάνω σε τροχιές από διαμάντι

Λέγοντας για παράδειγμα ότι σήμερα

Eίναι κλειστό το διπλανό καφενεδάκι και το  βούτυρο

Ϊσα που φτάνει για να συνεχίσεις να ζεις και να μπορέσεις φτάσεις ως την έξοδο

Κραυγάζοντας  είμαι λυπημένος είμαι λυπημένος

Βρίζοντας τον παγκόσμιο χάρτη και τον αψηλό θόλο

Όταν στ’ αλήθεια δε θέλω τίποτα ούτε με ενδιαφέρει τίποτα

Παρά μόνο να καπνίζω ήσυχος στην άκρη του κρεβατιού

Όπως τότε που ήμουν μικρό παιδί και έπαιρνα το πρωινό μου κοιτάζοντας  προς τα μπρος

Ενώ η καρδιά μου η τόσο ανόητη η τόσο ανόητη

Μεγαλώνει και μεγαλώνει σαν ένα ογκίδιο από βελούδο

Σκεφτόμενος τι γαμημένος που είναι ο ουρανός και τι σκατά που είναι η ζωή

Τα γκρίζα σύννεφα και τα περιττώματα και τα σκουπίδια

Και κλαίγοντας πικρά στις όχθες του Άρνου  ώσπου να πέσω κάτω εξαντλημένος

Όπως ο Πετράρχης η όπως ο Δάντης δίχως να ξαναδώ τον αφαλό σου

Αλλά ρίχνοντας μέσα στο πλήθος ένα μανδύα πυρακτωμένο

Γράφοντας ανώφελα πως  σ’ αγαπώ στον απέναντι τοίχο

Ζωγραφίζοντας τον κόσμο ολόκληρο μέσα στον καθρέφτη του μπαρμπέρη

Μπροστά στα ανοιχτά και ωστόσο κλειστά  του μάτια

Από στρώσεις βαμβακιού εσπερινού

Που ούτε τα χέρια μου ούτε τα δάκρυά μου καταφέρνουν να  διαλύσουν

Αλλά δίχως ένα φλυτζάνι με ζεστό καφέ

Δίχω ένα τσιγάρο κι ένα αστέρι μες στην τσέπη μου

Και καμιά όρεξη να συνεχίζω να κοιτάζω προς τα μπρος

Μπαινοβγαίνοντας στο ίδιο αδιάφορα σινεμά σαν την κοιλιά ενός ελέφαντα

Ρίχνοντας τη λύσσα μου και τη σιωπή μου πάνω σε μια κίτρινη σφαίρα

Πάνω από το οποιδήποτε ρόδινο και παλόμενο αντικείμενο

Κατακτώντας  την προοπτική  το χείμαρο της ζωής με μια μόνο ματιά

Ζητώντας βοήθεια ψελλίζοντας εκλιπαρώντας

Σαν ένα άλογο που ναυααγεί κάτω από ένα αναποδογυρισμένο κρεβάτι

Σαν να ήταν το σώμα σου μια μόνο λέξη

Μέσα σ ένα ποίημα που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει

Όπως σαν να αρκούσαν ένα μπιμπερό και ένας σκλελετός

Για να συνεχίσω να ζω ανάμεσα σε γραμμές και γραμμές

Και να σου πω ξανά ότι σε λατρεύω ότι σε λατρεύω ότι σε λατρεύω

Ότι η καρδιά σου και το φύλο σου είναι ένα και το ίδι πράγμα με το άρωμα του Παραδείσου

Βλέποντας να μεγαλώνει το κρεμύδι η απογοήτευση  η λαγνεία

Ο κύκλος του Μίνωα μές αστο πλήθος και μέσα στην παλάμη

Η σύγχυση που βασιλεύει ανάμεσα  στους αστούς σαν μια ματωβαμμένη δαντέλα

Ο μύθος της προόδου πιο αχρείος και πιο παλιός κι από το θάνατο

Ακουλουθώντας μια κλωστή από σάλιο ως το τέλος του λαβυρίνθου

Ένα σαξόφωνο από σάρκα και οστά που ο ήχος του γερνάει

Ενώ ο ήλιος δύει και η ηλεκτρονική μουσική αρχίζει

Το μίζερό της χορό δίπλα από ένα κεφάλι

Κοιτάζοντας τελικά τον ίδιο γαλάζιο και ακατοίκητο ουρανό

Και σκεφτόμενος ότι είμαι τρελός που ποτέ δεν μπόρεσα να σε προσεγγίσω

Ότι μετά από τόση προσπάθεια και μετά τόσες μάχες χαμένες

Δεν θα ήταν παράξενο στη θέση της ομορφιάς σου

Να έβρισκα πάνω στο χαλί ένα στρατιώτη που αγωνίζεται

Έντερα και φρέσκα λουλούδια κάτω απ’ τα σκισμένα  los blue-jeans 

Τα μαλιά μου στο πάτωμα  la pupila μέσα στα σύννεφα

Αλλά δίχως ελπίδα καμιά χαιδεύοντας την   inmundicia

Ένα τελευταίο τραγούδι για την ύλη για τη θεική ενέργεια

Πριν μεταμορφωθούμε ξανά σε μια αόρατη μηχανή

Το κεφάλι γερμένο ενάνται στον τοίχο με τη στάχτη

Σκεφτόμενοι και δυστυχισμένοι ότι το μυαλό μου είναια πό καθαρό χρυσάφι

Η καρδιά μου από βελούδο το φύλο μου από κρύσταλο

Διατεθειμένο να πεθάνει για ένατριντάφυλλομέσα σε μια πεδιάδα με μεταλλεύματα

Με πολυβόλα και κανόνια της αλήθειας

Ενάντια στη βλακεία ενάντια στη θλίψη

Αλλά δίχως ελπίδα καμιά σχεδόν σαν να βλεφαρίζω

Δίχως  να ανοίγω την πόρτα του μπάνιου  για να μη δω το μέλλον μου

Την τάπα του water-closet το βουρτσάκι των δοντιών  την οδοντόκρεμα

Και  για να θυμηθώ ότι σήμερα είναι Δευτέρα και ότι ο έρωτας είναι ένα τίποτα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

No me es posible escribir

 

Sin recordar

Por lo menos tu nariz               padre César

No me es posible enterrar tu perfil

En una rima y nada más. El fulgor

Que pone en marcha mi esqueleto

Y tiñe mi sangre de rojo

No viene de las estrellas

Sino de ti         padre César

Tú que ayunabas noche y día

En este mundo             pero te nutrías

Del universo ¿cómo hiciste

Para convertir tu sollozo

En pan de todos                       tu desesperación

En agua pura?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δε μου είναι εύκολο να γράψω

 

Δίχως να θυμηθώ

Έστω τη μύτη σου              πατέρα Καίσαρα

Δε μου είναι εύκολο να κλείσω  το προφίλ σου

Μέσα σε μια ρίμα και αυτό να μου αρκει. Η έκλαμψη

Που βάζει σε κίνηση το σκελετό μου

Και βάφει το αίμα μου κόκκινο

Δεν έρχεται απ’ τα’ αστέρια

Αλλά από σένα         πατέρα Καίσαρα

Εσύ που πεινούσες  νύχτα και μέρα

Σ’ αυτό τον κόσμο              αλλά θρεφόσουν

Από το σύμπαν,πως τα κατάφερες

Να μετασχηματίσεις το θρήνο σου

Σε ψωμί για όλους                        και την απελπισία σου

Σε καθαρό νερό;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Campidoglio

 

usted no sabe cuánto pesa

un corazón solitario

hay noches en que la lana oscura

la lana tibia que me protege

llega hasta el cielo

y mientras duermo mientras respiro

mientras sollozo

se me derrama la leche hirviendo

sobre la cara

y entonces una máscara magnífica

con la sonrisa del rey de espadas

cubre mi llanto

y todo eso no es nada todavía

usted no me creerá

pero luchar luchar luchar

todas las noches con un tigre

hasta convertirlo en una magnolia

y despertarse

despertarse todavía y no sentirse

aún cansado y rehacer aún

raya por raya el mismo tigre odiado

sin olvidar los ojos los intestinos

ni la respiración hedionda

todo eso para mí

es mucho más fácil mucho más suave

créame usted

que arrastrar todos los días

el peso de un corazón desolado

 

 

 

Καπιτώλιο

 

κύριε δεν ξέρετε πόσο βαραίνει

μια μοναχική καρδιά

υπάρχουν νύχτες που το σκοτεινό μαλλί

το απαλό μαλλί που με προστατεύει

φτάνει ως τον ουρανό

κι ενώ κοιμάμαι ενώ αναπνέω

ενώ κλαίω με αναφιλητά

μου χύνεται το γάλα

πάνω στο πρόσωπό μου

και τότε μια θαυμάσια μάσκα

με το χαμόγελο ενός σπαθοφόρου βασιλιά

σκεπάζει το κλάμα μου

και όλο αυτό δεν είναι τίποτα ακόμα

κύριε δε με πιστεύετε

αλλά παλεύω παλεύω παλεύω

όλες τις νύχτες με μια τίγρη

ώσπου να τη μετατρέψω σε μια μανόλια

και να ξυπνήσει

να ξυπνήσει και ακόμα να μην αισθάνεται

ακόμα κουρασμένη και ξαναφτιάξει

ράβδωση μετά τη ράβδωση την ίδια μισητή τίγρη

δίχως να λησμονήσει τα μάτια τα έντερα

ούτε τη δύσοσμη αναπνοή

όλα αυτά για μένα

είναι πολύ πιο εύκολα πολύ πιο απαλά

δημιούργησέ με κύριε

για να μπορώ να αποσείω όλες τις μέρες

το βάρος μιας καρδιάς απελπισμένης.

 

 

 

 

 

Lo que quiero decir

 

Lo que quiero decir
Es que no tengo nada que decir
Que todo lo que digo
Lo digo solamente
Solamente lo digo
Sin decir nada
Que mis palabras son fragmentos
Balbuceos de una frase oscura
Migajas de una vieja historia
Repleta de personajes
De señores y señoras que pasean
Bajo grandes cielos mudos
Sin saber que su sonrisa
Sus vestidos y sus huesos
Paseaban tranquilamente
Hace millares de años
Y seguirán paseando todavía
Millares de años más. Fragmentos
De una catástrofe celeste
De un insondable estornudo
Tan parecido al amor
Y hasta la misma muerte
Que no distingue la arcilla
De la nada y nos sorprende cada día
Amarrados a una cama o una silla
Bajo la misma luz amarilla
El mismo miserable torbellino
Como el balbuceo de una frase oscura
Y sin embargo centelleante
Que todo lo dice claramente
Sin decir nunca nada

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτό που θέλω να πω

 

Αυτό που θέλω να πω
Είναι ότι δεν έχω τίποτα να πω
Ότι όλα όσα λέω
Τα λέω μόνο
Μόνο τα λέω
Δίχως να πω τίποτα
Ότι οι λέξεις μου είναι
Ψελλίσματα μιας σκοτεινής φράσης
Υπολείμματα μιας παλιάς ιστορίας
Γεμάτης από πρόσωπα
Από κυρίες και κυρίους που βηματίζουν
Κάτω από μεγάλους βουβούς ουρανούς
Δίχως να ξέρουν ότι το χαμόγελό τους
Τα ρούχα τους και τα κόκαλά τους
Περπατούσαν ήσυχα
Εδώ και χιλιάδες χρόνια
Και ότι θα συνεχίσουν να περπατούν
Χιλιάδες χρόνια ακόμα. Αποσπάσματα
Μιας ουράνιας καταστροφής
Ενός παρατεταμένου φτερνίσματος
Τόσο όμοιο με τον έρωτα
και μέχρι και τον ίδιο το θάνατο
Που δε ξεχωρίζει τον πηλό
Του τίποτα και μας εκπλήττει κάθε μέρα
Δεμένους σε ένα κρεβάτι η μια καρέκλα
Κάτω από το ίδιο κίτρινο φως
Κάτω απ’ το ίδιο μίζερο σίφουνα
Όπως το ψέλλισμα μιας σκοτεινής φράσης
Κι ωστόσο απαστράπτουσας
Που όλα τα λέει καθαρά
Δίχως να πει ποτέ τίποτα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

VARIACIONES ANTE UNA PUERTA

 

la puerta está cerrada
la puerta está abierta
la puerta está cerrada para siempre
la puerta está abierta para siempre
la puerta no está cerrada
la puerta no está abierta
la puerta no está cerrada ni abierta
la puerta nunca está cerrada
la puerta nunca está abierta
la puerta nunca está cerrada ni abierta

 

 ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ

 

η πόρτα είναι κλειστή

η πόρτα είναι ανοιχτή

η πόρτα είναι κλειστή για πάντα

η πόρτα είναι ανοιχτή για πάντα

η πόρτα είναι κλειστή

η πόρτα είναι ανοιχτή
η πόρτα δεν  είναι κλειστή ούτε ανοιχτή

η πόρτα ποτέ δεν  είναι κλειστή

η πόρτα ποτέ δεν  είναι ανοιχτή

η πόρτα δεν  είναι κλειστή ούτε ανοιχτή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

INVENTARIO

 

astros de diamante
cielo despejado
árboles sin hojas
muro de cemento
puerta de hierro
mesa de madera
vaso de cristal
humo de tabaco
taza de café
hoja de papel

torre de palabras

hoja de papel
taza de café
humo de tabaco
vaso de cristal
mesa de madera
puerta de hierro
muro de cemento
árboles sin hojas
cielo despejado
astros de diamante

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΠΟΓΡΑΦΗ

 

 

άστρα από διαμάντι
συνεφιασμένος ουρανός
δέντρα δίχως φύλλα

τοίχος από τσιμέντο
πόρτα από σίδερο
τραπέζι από ξύλο
βάζο από κρύσταλο
καπνός από ταμπάκο
φλυτζάνι του καφέ
φύλλο από χαρτί

πύργος από λέξεις

φύλλο από χαρτί
φλυντζάνι του καφέ
καπνός από ταμπάκο
βάζο από κρύσταλο
τραπέζι από ξύλο
πόρτα από σίδερο
τοίχος από τσιμέντο
δέντρα δίχως φύλλα
συνεφιασμένος ουρανός

 άστρα από διαμάντι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CUERPO DE PAPEL

 

Escribo orejas       solamente orejas
No sé por qué pero no escribo uñas
Ni corazón ni pestañas
No sé si escribo o si tan sólo respiro
Ya no distingo entre el invierno
Y la blancura del papel
Y cuando arroje a la chimenea
Esta página vacía
¿Se quemarán también mis dudas
Mis orejas y mis uñas
Rodarán hechos cenizas
Mi corazón y mis pestañas?

 

 

ΣΩΜΑ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ

 

Γράφω αυτιά      μόνο αυτιά
Δε ξέρω γιατί αλλά δε γράφω νύχια
Ούτε καρδιά ούτε ματόκλαδα
Δε ξ΄λερω αν γράφω  η μόνο αναπνέω
Πια δε ξεχωρίζω ανάμεσα στο χειμώνα
Και τη λευκότητα του χαρτιού
κι όταν θα ρίξω στο τζάκι
Αυτή την κενή σελίδα
Θα καούν επίσης οι αμφιβολίες μου
Τα αυτιά μου και τα νύχια μου
Θα κυλίσουν και θα γίνουν στάχτες
Η καρδιά μου και ταματόκλαδά μου;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

POESÍA EN A MAYOR

 

estupendo Amor AmAr el mAr
y vivir sólo de Amor
y mAr
y mirAr siempre el mAr
con Amor
mAgnifico morir
Al pie del mAr de Amor
Al pie del mAr de Amor morir
pero mirAndo siempre el mAr
con Amor
como si morir
fuerA sólo no mirAr
el mAr
o dejAr de AmAr

 

 

ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ Α ΚΕΦΑΛΑΙΟ

 

καταπληκτικός  Έρωτας να αγΑπάς τη θΑλασσα
και να ζεις μόνο με τον Έρωτα
και τη θάλασσα
και να κοιτΑς πάντα τη θΑλασσα
με Αγάπη
κατΑπληκτικό να πεθαίνεις
Στα πόδια της θΑλασσας από Αγάπη
Στα πόδια της θΑλασσας από Αγάπη να πεθαίνεις
αλλά κοιτΑζοντας πάντα τη θΑλασσα
μ Αγάπη
σαν να  ητΑν να πεθαίνεις
 δίχως να κοιτΑξεις
τη θΑλασσα
η να έχεις πΑψει να ΑγΑπάς.

 

 

 

 

 

 

POESÍA EN FORMA DE PÁJARO

 

 

                       azul
               brillante
               el  Ojo  el
pico anaranjado
              el cuello
              el cuello
              el cuello
              el cuello
              el cuello
              el cuello
             el cuello herido
           pájaro de papel y tinta que no vuela
           que no se mueve que no canta que no respira
           animal hecho de versos amarillos
           de silencioso plumaje impreso
           tal vez un soplo desbarata
           la misteriosa palabra que sujeta
           sus dos patas
                         patas
                         patas
                         patas
                         patas
                         patas
                         patas
                         patas
                         patas a mi mesa

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥΛΙΟΥ

                    

   γαλάζιο
               λαμπερό
               το Μάτι  η
μύτη κιτρινισμένη
              η ράχη
              η ράχη
              η ράχη
              η ράχη
              η ράχη
              η ράχη
             η ράχη πληγωμένη
           πουλί από χαρτί και μελάνι που δεν πετά
           που δεν κινείται που δεν κελαιδεί που δεν αναπνέει
           πουλί καμωμένο από κίτρινους στίχους
           από σιωπηλό πτίλωμα τυπωμένο
           ίσως μια αύρα  αχρηστεύει
           τη μυστηριώδη λέξη που βαστά
           τα δυο πόδια του
                         πόδια
                         πόδια
                         πόδια
                         πόδια
                         πόδια
                         πόδια
                         πόδια
                         πάνω στο τραπέζι μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ELEGÍA BLASFEMA PARA LOS QUE VIVEN
EN EL BARRIO DE SAN PEDRO Y NO TIENEN QUÉ COMER

 

señores míos
por favor
traten de comprender
detrás de esa pared tan blanca
no hay nada
pero nada
lo cual no quiere decir
que no haya cielo
o no haya infierno
sería como confundir el sol
con un silbido
o con el propio cigarrillo
(no haber visto nunca el cielo
significa solamente
no tener dinero
ni para los anteojos)
pero que detrás de esa pared tan blanca
circule un animal tan fabuloso
arrastrando según dicen
siempre radiante
siempre enjoyado
un manto de cristal siempre encendido
y que su vivir sea tan brillante
que ni la vejez
ni la soledad
ni la muerte
amenacen su plumaje
no lo creo
ni puedo concebir tampoco
que además sea invisible
o demasiado parecido
al cielo azul
al árbol verde
al fruto rojo
al pan dorado
un animal tan milagroso
carecería de vientre
no tendría tantos hijos
negros      blancos       amarillos
que amanecen diariamente
con la cara ensangrentada
y los brazos amarrados
con la lengua acuchillada
y el estómago vacío
un animal así
no tendría el hocico sedoso de los vendedores de gracias
y ataúdes y estampas y souvenirs de instantes perfectamente
olvidados bajo un cenicero o una postal de san pedro
una bestia semejante
tendría alas además
pero no alas de plumas encendidas
qué tontería
sino membranas divididas netamente
por la naturaleza
a izquierda y derecha
simétricamente dispuestas para volar un día
por sobre la pared tan blanca
por sobre el hambre y la guerra
o más humildemente
por sobre el resfriado y el cáncer
no señores míos
créanme realmente
detrás de esa pared tan blanca
no hay nada
pero nada
una criatura tan perfecta además
no podría vivir encerrada
toda una eternidad
en un lugar tan hediondo
no podría vivir
alimentándose tan sólo
de su propio cuerpo luminoso
cómodamente tendido
en la gran pompa celeste
como si se tratara
de una espléndida ramera ya cansada
llena de mil hijos de mil padres olvidados bajo un cenicero
o una postal de san pedro

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ
ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΕΔΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΦΑΝΕ

 

Αγαπητοί μου κύριοι
παρακαλώ
προσπαθείστε να καταλάβετε
πίσω απ’ αυτό το λευκό τοίχο
δεν υπάρχει τίποτα
απολύτως τίποτα
κάτι που δε σημαίνει
ότι δεν υπάρχει ουρανός
η ότι δεν υπάρχει κόλαση
θα ήταν σαν να μπερδεύαμε τον ήλιο
με ένα σφύριγμα
η με το ίδιο τσιγάρο
(το να μην έχεις δει ποτέ τον ουρανό
σημαίνει απλά
να μην έχεις χρήματα
ούτε για ματογιάλια)
αλλά ότι πίσω απ’ αυτό τον λευκό τοίχο
κυκλοφορεί ένα ζώο τόσο μυθικό
σρνάμενο  καθώς λένε
πάντα ακτινοβόλο
πάντα στοιλισμένο
με μια κάπα από κρύσταλλο πάντα πυρακτωμένη
και που η ζωή του είναι όσο λαμπρή
που ούτε τα γηρατειά
ούτε η μοναξιά
ούτε ο θάνατος
απειλούν το φτέρωμά του
δε το πιστεύω
ούτε και μορώ να το δεχτώ
ότι επίσης είναι αόρατο
η αρκετά παρόμοιο
με το γαλάζιο ουρανό
με ένα πράσινο δέντρο
με το κόκκινο φρούτο
μ ετο χρυσό ψωμί
ένα ζώο τόσο θαυμαστό
δεν θα είχε κοιλιά
δεν θα είχε παιδιά
μάυρα  λευκά  κίτρινα
που να ξυπνούν καθημερινά
με το πρόσωπο ματωμένο
και ατ μπράτσα τους δεμένα
με τη γλώσσα τους μαχαιρωμένη
και το στομάχι τους άδειο
ένα τέτοιο  ζώο
δεν θα είχε το διψασμένο μουσούδι των πωλητών των αστειοτήτων
και φέρετρα και στάμπες και σουβενίρ από στιγμές εντελώς
ξεχασμένες  κάτω από ένα σταχτοδοχείο η μια καρτ ποσταλ ττου Σαν Πέδρο
ένα παρόμοιο θηρίο
θα είχε επίσης φτερά
αλλά όχ φτερά από πτίλωμα φφλογισμένο
τι ανοησία
αλλά μεμβρανες εντελώς ξεχωρισμένες
από τη φύση
από τα’ αριστερά και από τα δεξιά
συμμετρικα τοποθετημένες για να πετάξει μια μέρα
πάνω απ’ αυτό τον τόσο λευκό τοίχο
πέρα απ’ την πέινα και τον πόλεμο
η πιο ταπεινά
πάνω απ’ το κρύωμα και τον καρκίνο
όχι κύριοί μου
πιστέψτε με πραγματικά
πίσω απ’ αυτό τον τόσο λευκό τοίχο
δεν υπάρχει τίποτα
απολύτως τίποτα
γιατί επιπλέον ένα πλάσμα τόσο τέλειο
δε θα μπορούσε να ζήσει φυλακισμένο
μια ολόκληρη αιωνιότητα
σε ένα τόπο τόσο βρωμερό
δε θα μπορούσε να ζήσει
θρεφόμενο μόνο
από το ίδιο του το φωτισμένο κορμί
το άνετα ξαπλωμένο
μες στη μεγάλη ουράνια φουσκάλα
σαν να επρόκειτο
για μια εντυπωσιακή  εταίρα ήδη κουρασμένη
γεμάτη από χίλια παιδιά και από χίλιους πατέρες λησμονημένους  κάτω από ένα σταχτοδοχείο
η κάτω από μια καρτ ποστά του Σαν Πέδρο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ESCULTURA DE PALABRAS PARA UNA PLAZA DE ROMA

 

               Ce qui se montre est une vision de l’invisible.

               Anaxagore de Clazomene

apareces
y desapareces
eres
y no eres
y eres nuevamente
eres todavía
blanco y negro que no cesa
y sólo existes
porque te amo
              te amo
              te amo
              te amo
              te amo
              te amo
escultura de palabras
escultura de palabras
escultura de palabras
escultura de palabras

apareces
y  des   apareces
dejando un hueco encendido
entre la a y la s
un vacío entre los labios
una gota en la retina
¿qué cosa eres
verso sin fin
alineamiento fugaz
de vocales y consonantes
qué cosa eres
macho y hembra confundidos
sol y luna en un instante?
no empieza nunca
no acaba nunca
lo luminoso y lo oscuro
no tienen barba ni senos
significa lo mismo
el caballo de marco aurelio
contro il logorio della vita moderna
cynar
a beautiful think is a jewel forever
entre un abrir y cerrar de ojos
aparecen y desaparecen
el efebo de villa adriana
la decapitada de castelgandolfo
la dentadura de marilyn monroe
terreno baldío en donde juegan
niños verdosos y sin brazos
nauseabundas criaturas
arrastrando hasta la muerte
un manto ensangrentado
un centelleante juguete
que calcina
apareces y desapareces
¿no veré nunca
nunca tus mil ojos claros
con mis dos ojos negros nunca
tu cuerpo luminoso
entre mis brazos oscuros?
¿la luz hermafrodita que se asoma
entre los pliegues del profeta
es quizás
tu escultura de diamante
que nos llama
que nos llama
que nos llama
desde alfa de centauro?
apareces
y desapareces
eres y no eres
sino sonido       silencio       sonido
silencio nuevamente
sonido otra vez
hormigueo celeste
blanco y negro que no cesa
y sólo existes
porque te amo
              te amo
              te amo
              te amo
              te amo
              te amo

escultura de palabras
escultura de palabras
escultura de palabras
escultura de palabras

¿sabes tal vez que entre mis manos
las letras de tu nombre que contienen
el secreto de los astros
son la misma
miserable pelota de papel
que ahora arrojo en el canasto?

 

 

 

 

ΓΛΥΠΤΟ ΑΠΟ ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

 

               Αυτό που φαίνεται  είναι ένα όραμα του αόρατου.

               Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος

εμφανίζεσαι
και εξαφανίζεσαι
είσαι
και δεν είσαι
και είσαι ξανά
είσαι ακόμα
λευκό και μαύρο που δε σταματά
και υπάρχεις μόνο επειδή σ’ αγαπώ
επειδή σ’ αγαπώ
              σ’ αγαπώ
              σ’ αγαπώ
              σ’ αγαπώ
              σ’ αγαπώ
              σ’ αγαπώ
γλυπτό από λέξεις
γλυπτό από λέξεις
γλυπτό από λέξεις
γλυπτό από λέξεις

εμφανίζεσαι
και εξα    φανίζεσαι
αφήνοντας ένα φλεγόμενο κενό
ανάμεσα στη και τις
ένα κενό ανάμεσ στα χείλη
μια σταγόνα στη retina
τι πράγμα είσαι
στίχος δίχως τέλος
αλλοτροίωση  φευγαλέα
από φωνήεντα και σύμφωνα
τι πράγμα είσαι
αρσενικό και θηλυκο μπερδεμένα
ήλιος και σελήνη σε μια στιγμή;
δεν αρχίζει ποτέ
δεν τελειώνει ποτέ
το φωτερό και το σκοτεινό
δεν έχουν πιγούνι ούτε κόρφους
σημαίνει ο ίδιο
το άλογο του Μάρκου Αυρήλιου
contro il logorio της σύγχρονης ζωής
λικέρ
ένα ωραίο πράγμα είνι ένα κόσμημα για πάντα
ανάμεσα  σε ένα ανοιγόκλειμα των ματιών
εμφανίζονται και εξαφανίζονται
ο έφηβος της βίλας του Ανδριανού
ο αποκεαλισμός  του  Καστελγκαντόλφο
η οδοντοστοιχία  της Μαίρυλιν Μονρόε
τοπίο έρημο όπου παίζουν
μικρά πρασινωπά και δίχως μπράτσα παιδιά
ζαλισμένα πλάσματα
arrastrando ως το θάνατο
ένα ματωβαμένο πανωφόρι
ένα αστραφτερό  παιχνίδι
που αποτεφρώνει
εμφανίζεσααι και εξαφανίζεσαι
δεν θα δω ποτέ
ποτέ τα χίλια φωτεινά μάτια σου
με τα δυο μαύρα μάτια μου ποτέ
το φωτεινό κορμί σου
μέσα στα σκοτεινά μπράτσα μου;
το ερμαφρόδιτο φως που  προβάλλει
στις πτυχές του ρούχου  του προφήτη
είναι ίσως
το γλυπτό σου από διαμάντι
που μας καλεί
που μας καλεί
που μας καλεί
από το άλφα του κενταύρου;
εμφανίζζεσαι
και εξαφανίζεσαι
είσαι και δεν είσαι
παρά μόνο ήχος       σιωπή       ήχος
σιωπή ξανά
ήχος γι άλλη μια φορά
ουράνιο μυρμμήγκιασμα
λευκό και μάυρο πουδε σταματά
και υπάρχεις μόνο
επειδή σ’ αγαπώ
                         σ’ αγαπώ
                         σ’ αγαπώ
                         σ’ αγαπώ  
                         σ’ αγαπώ  
                         σ’ αγαπώ  

γλυπτό από λέξεις
γλυπτό από λέξεις
γλυπτό από λέξεις
γλυπτό από λέξεις
eκι ίσως ξέρεις ότι ανάμεσα στα χέρια μου
τα γράμματα του ονόματός σου που περιέχουν
το μυστικό των άστρων
είναι η ίδια
μίζερη μπάλα από χαρτί
που τώρα ρίχνω στο κοφίνι;

 

 

 

 

10

escribo algo
algo todavía
algo más aún
añado palabras     pájaros
hojas secas viento
borro palabras nuevamente
borro pájaros      hojas secas     viento
escribo algo todavía
vuelvo a añadir palabras
palabras otra vez
palabras aún
además pájaros       hojas secas     viento
borro palabras nuevamente
borro pájaros     hojas secas     viento
borro todo por fin
no escribo nada

10

γράφω κάτι
κατι ακομα
κάτι περισσότερο ακόμα
προσθέτω λέξεις     πουλιά
φύλλα ξερά άνεμο
σβήνω λέξεις ξανά
σβήνω πουλιά      φύλλα ξερά    άνεμο
γράφω κάτι ακόμα
προσθέτω ξανά λέξεις
λέξεις για άλλη μια φορά
λέξεις ακόμα
επίσης πουλιά       φύλλα ξερά     άνεμο
σβήνω λέξεις ξανά
σβήνω πουλιά     φύλλα ξερά    άνεμο
σβήνω τα πάντα τελικά
δε γράφω τίποτα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CUERPO ENAMORADO

 

Miro mi sexo con ternura
Toco la punta de mi cuerpo enamorado
Y no soy yo que veo sino el otro
El mismo mono milenario
Que se refleja en el remanso y ríe
Amo el espejo en que contemplo
Mi espesa barba y mi tristeza
Mis pantalones grises y la lluvia
Miro mi sexo con ternura
Mi glande puro y mis testículos
Repletos de amargura
Y no soy yo que sufre sino el otro
El mismo mono milenario
Que se refleja en el espejo y llora

 

 

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΣΩΜΑ

 

Κοιτώ το φύλο μου με τρυφερότητα
Αγγίζω την προεξοχή του ερωτευμένου κορμιού μου
Εγώ δεν είμαι αυτός που βλέπω αλλά ο άλλος
Ο ίδιος χιλιετής πίθηκος
Που καθρεφτίζεται στα ήρεμα νερά και γελά
Αγαπώ τον καθρέφτη όπου παρατηρώ
Το δασύτριχο μούσι μου και τη θλίψη μου
Τα γκρίζα παντελόνια μου και τη βροχή
Κοιτώ το φύλο μου με τρυφερότητα
Το καθαρό καβλί μου και τ’ αρχίδια μου
Γεμάτα με τρυφερότητα
Εγώ δεν είμαι εγώ αυτός που υποφέρει αλλά ο άλλος
Ο ίδιος χιλιετής πίθηκος
Που καθρεφτίζεται στον καθρέφτη και κλαίει

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Saludo el mar

 

Saludo el mar
Con una mano
Y saludo la gaviota
Que me saluda a gritos
Con la otra
Saludo el pez agazapado
Y sin palabras
Y saludo la espuma
Que no sé bien si es la espuma
O el estallido de mi frente
Entre las olas
Saludo el sol
La diaria fiesta de la aurora
Y el delfín que la custodia
Beso las nubes allá arriba
Y el agua pura en que me hundo
Con los pulmones henchidos
Y no sé si es el poema
Todavía el mar que me rodea
O la página blanca que mancillo
Mientras nado a la deriva
Mar que se asoma
A la punta de mi pluma
O poema que se extiende
Entre mis pies mojados
Y la nada
Encaje de algas o palabras
Trampa de sal en que agonizo
Sin saber si nado
O si tan sólo escribo

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χαιρετώ τη θάλασσα

 

Χαιρετώ τη θάλασσα
Με το ένα χέρι
Και χαιρετώ το γλάρο
Που με χαιρετά με κρωξίματα
Με το άλλο
Χαιρετώ το συσπυρωμένο ψάρι
Με  δίχως λέξεις
Και χαιρετώ τον αφρό
Που δε ξέρω καλά αν είναι ο αφρός
Η τοσκάσιμο του μετώπου μου
Ανάμεσα στα κύματα
Χαιρετώ τον ήλιο
Την καθημερινή γιορτή της αυγής
Και το δελφίνι που τη συνοδεύει
Φιλώ τα σύννεφα εκεί ψηλά
Και το καθαρό νερό στο οποίο βυθίζομαι
Με τα πνευμόνια μου φουσκωμένα
Και δε ξέρω αν είναι το ποίημα
Ακόμα η θάλασσα που με κυκλώνει
Η η λευκή σελίδα που μουτζουρώνω
Ενώ κολυμπώ ανάσκελα
Θάλασσα που
Στη μύτη της πένας μου
Η ποίημα που απλώνεται
Ανάμεσα στα μουσκεμένα πόδια μου
και το τίποτα
Δαντέλα  από φύκια η λέξεις
Κόλπο του αλατιού που μέσα του αγωνίζομαι
Δίχως να ξέρω αν κολυμπώ
Η αν μόνο γράφω

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CEREMONIA SOLITARIA ENTRE PAPELES Y PALABRAS

 

Completamente solo entre papeles
Repletos de palabras
Entre alimentos que se vuelven sueños
Uñas      excrementos
Y alimentos que se vuelven llanto
Huesos      pensamiento
Entre cortinas que se abren
Como amaneceres      y cortinas que se cierran
Como cicatrices. Solo entre sombras
Semejantes a otras sombras
Sombras de objetos que no son objetos
Sino torbellinos
De materias que sollozan y que tosen
Y que nunca fallecen
Siempre entre sombras     entre sombras solamente
Acariciando una pared cualquiera
Un puñado de tierra en el bolsillo
Células muertas que antes fueran padres y madres
Tíos     hermanos     amigos
Ahora convertidos en palabras
Completamente solo entre fragmentos
De personas que no son personas
Sino racimos de botones e intestinos
Persiguiendo el mundo entero
En el fondo de un tintero
Hasta llegar al fin de la escritura
En donde muere la palabra
Y se levanta soberana la sonrisa
De la nada       la misteriosa pelota de papel
Que ahora aprieto nuevamente
En una mano

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ

 

Εντελώς μόνος ανάμεσα  σε χαρτιά
Γεμάτα με λέξεις
Ανάμεσα σε τρφές που γίνονται όνειρα
Νύχια      περιτώματα
Και τροφές που γίνονται κλάμα
Κόκκαλα      σκέψεις
Ανάμεσα σε κουρτίνες που ανοίγουν
Σαν χαραυγές      και κουρτίνες που κλείνουν
Σαν ουλές. Μόνος ανάμεσα σε σκιές
Όμοιες με άλλες σκιές
Σκιές από αντικίμενα που δεν είναι αντικείμενα
Αλλά ανεμοστρόβιλοι
Από υλικά που θρηνούν και βήχουν
Και ποτέ δεν πεθαίνουν
Πάντα ανάμεσα σε σκιές     ανάμεσα σε σκιές μόνο
Χαιδεύοντας έναν οποιδήποτε τοίχο
Μια χούφτα από χώμα μέσα στην τσέπη μου
Κύτταρα νεκρά που πριν ήταν πατέρες και μητέρες
Θείοι    αδέρφια     φίλοι
Τώρα μετασχηματισμένοι σε λέξεις
Εντελώς μόνος ανάμεσα σε αποσπάσματα
Από πρόσωπα που δεν είναι πρόσωπα
Αλλά βόστρυχοι από κουμπιά  και έντερα
Κυνηγώντας όλο τον κόσμο
Στο βάθος ενός μελανοδοχείου
Ώσου να φτάσω ως το το τέλος της γραφής
Εκεί όπου πεθαίνει η λέξη
Και υψώνεται υπεροπτικό το χαμόγελο
Του τίποτα       η μυστηριώδης μπάλα από χαρτί
Που τώρα σφίγγω ξανά
Στο χέρι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SER ARTISTA

 

Es convertir un objeto cualquiera
En un objeto mágico
Es convertir la desventura
La imbecilidad y la basura
En un manto luminoso
Es padecer día y noche
De una enfermedad deslumbrante
Es saborear el futuro
Oler la inmensidad
Palpar la soledad
Es mirar mirar mirar mirar
Es escuchar el canto de Giotto
El sollozo de Van Gogh
El grito de Picasso
El silencio de Duchamp
Es desafiar a la razón
A la época
A la muerte
Es acariciar mujer e hijos
Como si fueran telas y pinceles
Es acariciar telas y pinceles
Como si fueran armas de combate
Es acariciar armas de combate
Como si fueran tubos de colores
Es acariciar tubos de colores
Como si fueran pájaros vivos
Es pintar el cielo estrellado
Como si fuera un basural
Es pintar un basural
Como si fuera el cielo estrellado
Es vivir como un príncipe
Siendo solamente un hombre cualquiera
Es vivir como un hombre cualquiera
Siendo solamente un príncipe
Es jugar jugar jugar jugar
Es cubrirse la cabeza de azul ultramar
Es cubrirse el corazón de rojo escarlata
Es jugarse la vida por una pincelada
Es despertar todos los días
Ante una tela vacía
Es no pintar nada

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

 

Σημαίνει να μετατρέπεις το οποιοδήποτε αντικείμεο
Σε ένα αντικείμενο μαγικό
Σημαίνει να μετατέπεις τη συμφορά
Την ηλιθιότητα και το σκουπιδαριό
Σε μια φωτεινή κάπα
Σημένει να υποφέρεις νύχτα και μέρα
Από μια αρρώστια εκθαυμβωτική
Σημαίνει να γεύεσαι το μέλλον
Να μυρίζεις την απεραντοσύνη
Να ψηλαφίζεις τη μοναξιά
Να κοιτάζεις να κοιτάζεις να κοιτάζεις να κοιτάζεις
Σημαίνει ν’ ακούς το τραγούδι του Τζιόττο
Το θρήνο του Βαν Γκογκ
Την καραυγή του Πικάσο
Τη σιωπή του Ντυσάν
Σημαίνει να προκαλέις το λόγο
Την εποχή σου
Το θάνατο
Σηαμαίνει να χαιδεύεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου
Σαν να ήταν καμβάδες και πινέλα
Σημαίνει να χαιδεύεις τους καμβάδες και τα πινέλα
Σαν να ήταν άρματα μάχης
Σημαίνει να χαιδύεις τα άρματα μάχης
Σαν να ήταν σωληνάρια με χρώματα
Σημαίνει να χαιδεύεις τα σωληνάρια με τα χρώματα
Σαν να ήταν ζωντανά πουλιά
Σημαίνει το να ζωγραφίζεις τον αστερωμένο ουρανό
Σαν να ήταν ένας σκουπιδότοπος
Σημαίνει να ζωγραφίζεις ένα σκουπιδότοπο
Σαν αήταν ο αστερωμένος ουρανός
Σημαίνει να ζεις σαν πρίγκιπας
Ενώ είσαι μόνο ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος
Σημαίνει να ζεις σαν οποιοσδήποτε άνθρωπος
Σαν να είσαι μόνο ένας πρίγκιπας
Σημαίνει να πάιζεις να παίζεις να πάίζεις να παίζεις
Σημαίνει να σκεπάζεις το κεφάλι σου με το υπερπόντιο γαλάζιο
Σημαίνει να σκεπάζεις την καρδιά σου με ένα βαθύ κόκκινο
Σημαίνει να παίζεις τη ζωή σου σε μια μόνο πινελιά
Σημαίνει να ξυπνάς όλες τις μέρες
Μπροστά σε ένα καμβά
και να μη ζωγραφίζεις τίποτα.

 

 

 

 

 

 

 

ARTE POÉTICA II

 

Desayunarse
Mirarse en el espejo
Abrir y cerrar puertas
Fumar un cigarrillo
Escribir un poema
No mirar hacia adelante
No mirar hacia atrás
No mirar hacia arriba
No pensar en nada
Seguir fumando cigarrillos
Seguir abriendo puertas
Seguir cerrando puertas
Considerar que el tiempo pasa
Pasar el tiempo considerando
Que el tiempo pasa
Seguir llenando papeles
Escribir versos audaces
Metáforas sorprendentes
Brillantes adjetivos
Escribir por ejemplo
Un automóvil de Astrakhán
Transportará todas las noches
La estatua de Mao Tse Tung
De la oficina a la alcoba
No escribir sobre la luna
Ni sobre la alcoba
No jugar con el amor
Ni con la rosa
Ni con el dolor
Ni con la prosa
Dibujar un corazón escarlata
Sobre la página blanca
Y pisotearlo con fuerza
O fabricar con gran esmero
Un corazón de madera
Y quemarlo lentamente
En una hoguera
Dejar pasar la gente
Dejar pasar el tiempo
Dejar pasar el mismo
Automóvil de Astrakhán
Con la estatua de Mao Tse Tung
En la maletera
No mirar hacia adelante
No mirar hacia atrás
No mirar hacia arriba
No pensar en nada
Seguir abriendo puertas
Seguir cerrando puertas
Seguir fumando cigarrillos
Y escribiendo versos
Cada vez más sencillos
Cada vez más ligeros
Como burbujas
O como anillos
De humo celeste
Y pasajero
O como pompas
De jabón amarillo
Sin olvidar la medida
Ni descuidar el sentido
Ni la mermelada
Ni la nada
Ni la metonimia
Ni el oximorón
Ni la rima en on
Tan conmovedora
Y tan segura
Como el corazón
Como el saxofón
Como la basura
Pero eliminando
Sin piedad ninguna
La indisponente
Rima en ina
Demasiado pura
Demasiado fina
En un poema sin amor
Y sin altura
Con olor a pene
Y a vagina
Dejar caer la mirada
Sobre el papel indiferente
Arrastrar toda la vida
Un zapato incandescente
Un pantalón arrugado
Un bigote indecente
Y de la rima en ente
Pasar rápidamente
Sin molestar a la gente
A la rima en atas
Sólo para corregir
Un par de erratas
¿Vivir como las ratas
Y ponerse corbatas
O morir como las ratas
Sin ponerse corbatas?
Arrojar al canasto
Tanto verso incierto
Y con mucho cuidado
Como quien saca una carta
Del propio costado
Escribir muy claramente
Sobre el papel cansado
La palabra muerte
Tomar una cucharada
De leche de magnesia
Bien azucarada
(Excelente para el cutis
La sonrisa y los huesos)
Seguir abriendo puertas
Seguir cerrando puertas
Seguir fumando cigarrillos
No mirar hacia adelante
No mirar hacia atrás
No mirar hacia arriba
No pensar en nada

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠOIHTIKH TEXNH  II

 

Να προγευματίζεις
Να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη
Να ανοίγεις και να κλέίνεις πόρτες
Να καπνίζεις ένα τσιγάρο
Να γράφεις ένα ποίημα
Να κοιτάς προς τα μπρός
Να κοιτάς προς τα πίσω
Nα κοιτάς προπρος πάνω
Nα μη σκέφτεσαι το τίποτα
να εξακολουθείς να καπνίζεις τσιγάρα
Να εξακολουθείς να ανοίγεις πόρτες
Να εξακολουθείς να κλείνεις πόρτες
Να θεωρείς ότ ο χρόνος περνά
Να περνάς το χρόνο σου θεωρόντας
Ότι ο χρόνος περνά
Να συνεχίζεις να γεμίζεις χαρτιά
Να γράφεις τολμηρούς στίχους
Εκπληκτικές μεταφορές
Λαμπερά επίθετα
Να γράφεις για παράδειγμα
Ένα αυτοκίνητο του Αστραχάν
Θα μεταφέρει όλες τιςς νύχτες
Το άγαλμα του Μάο τσε Τούνγκ
Από το γραφείο στο υπνοδωμάτιο
Nα μη γράφεις για τη σελήνη
Ούτε για το υπνοδωμάτιο
Να μ παίζεις με τον έρωτα
Ούττε με το τριαντάφυλλο
Ούτε με τον πόνο
Ούτε με την πρόζα
Να ζωγραφίζεις μια άλικη καρδιά
Πάνω στη λευκή σελίδα
Και να την ποδοπατείς με δύναμη
Η να κατασκευάζεις με μεγάλη προσοχή
Μια καρδιά από ξύλο
Και να την καις σιγά σιγά
Στη φωτιά
Να αφήνεις να περνάει ο κόσμος
Να αφήνεις να περνά ο χρόνος
Να φήνεις να περνά το ίδιο
Αυτοκίνητο του Αστραχάν
Με το άγαλμα του Μάο Τσε Τουγκ
Στην μπαγαζιέρα
Να κοτάς προς τα μπρος
Να κοιτάς προς τα πίσω
Nα κοιτάς προπρος πάνω
Nα μη σκέφτεσαι το τίποτα
Να συνεχίζεις να ανοίγεις πόρτες
Να συνεχίζεις να κλέινεις πόρτες
Να συνεχίζεις να καπνίζεις τσιγάρα
Και γράφοντας στίχους
Κάθε φορά πιο απλούς
Κάθε φοράπιο σύντομους
Με μπορμπολήθρες
Η σαν δαχτυλίδια
Από ουράνιο και διαβατικό
Καπνό
Η σαν σαπουνόφουσκες
Από κίτινο σαπούνι
Δίχως να ξεχνάς το μέτρο
Η να μη φροντίζεις το νόημα
Ούτε τη μαρμελάδα
Ούτε το τίποτα
Ούτε τη μετονυμία
Ούτε το σχήμα οξύμωρον
Ούτε τη ρίμα σε  ον
Την τόσο συνταρακτική
Και την τόσο σίγουρη
όπως η καρδιά
Όπως το σαξόφωνο
Όπως τα σκουπίδια
Αλλά σβήνοντας
Δίχως κανένα οίκτο
Τη στεγνή
Ρίμα σε  -ινα
Την υπερβολικά καθαρή
καιυπερβολικά φίνα
Σε ένα ποίημα δίχως έρωτα
και διχως ύψος
με χρώμα σ’ αυτό του πούτσου
Και του μουνιού
να αφήνεις να πέφτει η ματιά σου
Πάνω στο ψυχρό χαρτί
Να σέρνεις όλη σου τη ζωή
Ένα άδετο παπούτσι
Ένα παντελόνι τσαλακωμένο
Ένα μουστάκι απεριποίητο
Και από τη ρίμα σε -γορα
Να περνάς γρήγορα
Δίχως να ενοχλέις τον κόσμο
Με τη ρίμα σε -θη
Και να τη χρησιμοποιείς μόνο για να διορθώσεις
Μόνο κάποια λάθη
Να ζεις σαν τα ποντίκια
Και να φοράς γραβάτα
και να πεθάνεις σαν τα ποντίκια σε μια κρεβάτα
Δίχως να φορείς γραβάτα;
Να ρίχνεις στο σκουπιδιών το καλάθι
Κάθε αβέβαιο στίχο
Και με πολλή φροντίδα
Όπως εκείνς που ανασύρει ένα γράμμα
Από το ίδιο το πλευρό του
Να γράφεις με σαφήνεια
Πάνω στο χαρτί το ταλαιπωρημένο
Τη λέξη θάνατος
Να πάιρνεις μια κοταλιά
Από γάλα του μαγνησίου
καλά ζαχαρωμένη
(Εξαιρετική για την επιδερμίδα
Το χαμόγελο και τα κόκκαλα)
Να συνεχίσεις να ανοίγεις πόρτες
Να συνεχίσεις να κλέινεις ποόρτες
Να συνεχίσεις να καπνίζεις τσιγάρα
Να κοιτάς προς τα μπρος
Nα κοιτάς  προς τα πίσω
Nα κοιτάς προς τα πάνω
Nα μη σκέφτεσαι το τίποτα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A UN PÁJARO DE NOMBRE CHARLIE

A todos aquellos que, como yo,
aman el jazz y las estrellas.

Si alguna vez confundes
Tu corazón con tu sexo y tu sexo
Con un saxofón que llora
En una calle oscura
O si derramas amor a manos llenas
Sin que nadie lo reciba
Y asustado como un niño te despiertas
Y ya no hay caricia
Ni desayuno tibio
Ni vestido viejo ni vestido nuevo
Y ni una sola gota de materia
Que te recuerde el universo entero
Sino tan sólo
Un saxofón que no te da tregua
Un saxofón que no te da tregua
Es porque Charlie respira
¿Recuerdas cuando tocaba
Roundabout midnight o Perdido
Y toda Nueva York se arrodillaba
Como si hubiera visto a Dios
En traje oscuro y saxofón de fuego?
Y si descubres el rocío
En el Central Park o Washington Square
Después de haber tomado tanto
Porque ya no tienes lágrimas ni saliva
Para besar a nadie
Cuando quisieras besar a todos
Si olvidas todo      huyes de todo      pierdes todo
Pero conservas en quién sabe qué bolsillo
La perla atroz de la belleza y la locura
Si lo que llamas vida es solamente
El vino añejo de un instante
El minuto que desaparece cada día
Por el water-closet y regresa transformado
Es un pájaro amarillo
Si el café negro y el whisky puro
Se parecen tanto al cabello rubio
De una muchacha que solloza amargamente
Entre tus brazos. Si tu alma frágil
Y tu cuello de basalto      tu cigarrillo
Igual a un lucero siempre encendido
Tu pantalón y tu camisa
Siempre en la silla      si todo eso
Y muchas otras cosas todavía
Te recuerdan la tristeza y el fulgor
De Harlem bajo la lluvia
Es solamente porque existe
Un saxofón que no te da tregua
Es porque Charlie respira
Porque en sus labios se enciende y se apaga
Una galaxia que nos aniquila
Como un pensamiento o una cifra aciaga
¿Acaso la música no es la medida
La suma total de cuanto existe
Y nuestra propia vida solo el sonido
De una orquesta que se afina noche y día?
¿Recuerdas las manos de Bud en el piano
Volando como pájaros vivos
Sobre cascadas de luz y cristales hirvientes?
¿Y la trompeta de Dizzy en la noche
Que todo lo volvía incandescente
Y hasta el Empire State se derretía
Como si fuera de oro puro?
¿Y cuando Max tocaba la batería?
¿Recuerdas sus manos armadas
De millares y millares de centellas
Que él lanzaba a tus oídos
A tu corazón y a tu ombligo?
(Todo era ritmo entonces
Tambor el cielo entero
Tambor la luna llena
Y todo lo que nos rodeaba
Tambores solamente
Porque de ritmo somos
Y hasta de ritmo
Aunque de falta de ritmo
Morimos. Con nosotros
Nace el ritmo
Que no es tiempo ni sentido
Ni tampoco alborozo
Sino más bien latido
Tambor de piel humana
Que se quema
Huesos que no son huesos
Sino vacío
Infinitas flautas
De oxígeno divino
Que tampoco es nada
Sino ritmo
Luz que rebota
De nota en nota
En nuestro oído
Disfrazada de sonido)
Y si alguna vez
Lejos del caos de nuestro origen
Del insondable gorila que se asoma
Tristemente en tu mirada
Lejos del tiempo y la rutina
De nuestro amor lleno de trapos
De miserables botones       faldas y pantalones
Que se arrugan fácilmente
Si de tanto correr tras de la luna
Bajo cipreses que igualmente corren
Sin darte nunca la mano
No te queda sino el ritmo de las cosas
El resplandor de los objetos
Un tambor en la cabeza
Una botella entre los brazos
Si después de tanto goce y tanto llanto
Tanto inmóvil viaje hacia la nada
El rayo violeta de Saturno
Baña tu cuerpo y tus sábanas sucias
Y ya cercano al fin arrojas
La inútil perla al tacho de basura
O como un perro escondes
Tu viejo saxofón debajo de la cama
Si tus costillas      tu cráneo      tu sonrisa
Tu pasta de dientes con sabor a tierra
Te recuerdan que la vida
Es sólo harina pan para el gusano
Si la sublime rosa suelta
Sus últimos protones en lugar de su perfume
O el cubo de la luz se apaga para siempre
Si te parece que no sabes nada
Porque no puedes decir nada
Ni sobre el amor ni sobre el ritmo
Si en vez de la fórmula sagrada
De la imposible nota jamás escuchada
Encuentras sólo silencio      oscuridad      entropía
Las calles lluviosas de Harlem
Más lluviosas y frías aún
Si tu cuarto de hotel en penumbra
Se ilumina como un templo cuando miras
Una vieja fotografía de tu madre joven
Extrañamente azul y sin calzado
Y suena y suena en tu pecho cansado
Un saxofón que no te da tregua
Un saxofón que no te da tregua
Si todo eso no es bastante todavía
No te olvides que Charlie es un pájaro herido
Y que su grito es tu propio grito
Cuando abrazas lleno de rabia
Una extraviada muchacha de cabellos rubios
Y te duelen más que nunca las estrellas
En tu pobre corazón de niño
Y en tu glande estremecido

              

 

 

 

 

ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΣΑΡΛΥ

Σε όλους εκείνους που, όπως εγώ,
αγαπάνε τη τζαζ και τα’ αστέρια.

Αν κάποια φορά μπερδεύεις
Την καρδιά σου με το φύλο σου και το φύλο σου
Με ένα σαξόφωνο που κλαίει
Σε ένα σκοτεινό δρόμο
Η αν αποθέτεις τον έρωτά σου σε γεμάτα χέρια
Δίχως κανένας να τον δέχεται
Και τρομσαγμένος σαν ένα μικρό παιδί ξυπνάς
Και δεν υπαρχει ολυτε ένα χάδι
Ούτε ζεστό πρωινό
Ολυτε ένα παλιό ρουχο ουτε ένα καινούργιο
Και ουτε μια υλική σταγόνα
Που να σου θυμίζει ολόκληρο το σύμπαν
Αλλά μόνο
ένα σαξόφωνο που δε σε χαλαρώνει
Ένα σαξόφωνο που δε σε χαλαρωνει
Eίναι γιατί ο Τσάρλυ ανασαίνει
Θυμάσαι όταν έπαιζε το
Round about midnight η το Χαμένο
Και όλη η Νέα Υόρκη γονάτιζε
Σαν να είχε δει το θεό
Με μαύρο φράκο και με ένα σαξόφωνο της φωτιάς;
Κι αν ανακλύψεις τη δροσιά
Στο Σέντραλ Πάρκ η στην Ουάσιγκντων Σκουέαρ
Αφ΄ότου  είχες πιει  πια τόσο  πολύ
Και δεν έχεις πια δάκρυα η σάλιο
Για να φιλήσεις κάποιον
Όταν θα ήθελες να τους φιλήσεις όλους
Αν ξεχνά τα πάντα      δραπετεύεις αππ’ τα πάντα      χάνεις τα πάντα
Αλλά διατηρείς ποιος ξέρει σε ποια τσέπη
Τη στυγερή πέρλα της ομορφιάς και της τρέλας
Αν αυτό που ονομάζεις ζωή είναι απλά
Το κρασί το συμπλήρωμα της στιγμής
Το λεπτό που εξαφανίζεται κάθε μέρα
Από το  water-closet και επιστρέφει μεταμορφωμένο
Eίναι ένα κίτρινο πουλί
Αν ο μαύρος καφές και το λαμπερό ουίσκι
Μοιάζουν τόσο με το ξανθό μαλλί
Μιας κοπέλας που πικρά θρηνεί
Μέσα στην αγκαλιά σου. Αν η ευαίσθητη ψυχή σου
και ο αυχένας σου από βασάλτη     το τσιγάρο σου
το όμοιο με έναν αποσπερίτη πάνατ φωτισμένο
Tο παντελόνι σου και ο πουκάμισό σου
πάντα στην καρέκλα     αν όλα αυτά
και πολλά πράγματα ακόμα
σου θυμίζουν τη θλίψη και την αίγλη
του Χάρλεμ κάτω απ' τη βροχή
Είναι μόνο γιατί υπάρχει
Δε σε αφήνει να ανασάνεις
Είναι γιατί ο Τσάρλυ αναπνέει
γιατί στα χείλη του αναβοσβήνει
ένας γαλαξίας που μας εξοντώνει
σαν μια σκέψη η μια τσίφα ξαφνική
Ίσως η μουσική να μην είναι το μέτρο
η γενική σούμα όλων όσων υπάρχουν
Και ίδια η δική μας ζωή να είναι μόνο ένας ήχος
από μια ορχήστρα που  μικραίνει νύχτα και μέρα;
Θυμάσαι τα χέρια του Μπαντ στο πιάνο
που πετούσαν σαν ζωντανά πουλιά
πάνω στις εκλάμψεις  από φως και σε κρύσταλλα  πυρακτωμένα;
και την τρομπέτα του Ντίζι μέσα στη νύχτα
που όλα τα έκανε  πυρακτωμένος
και σε όλο το  Empire State έλιωνε
σαν να ήταν από καθαρό χρυσάφι;
Κι όταν ο Μαξ χτυπούσε τη μπαταρία;
θυμάσαι τα αρματωμένα χέρια του
με χιλιάδες και χιλιάδες σπινθήρες
που αυτός εκτόξευε μέσα στ’ αυτιά σου
μέσα στην καρδιά σου  και στον αφαλό σου;
(Όλα ήταν ρυμός τότε
Tαμπούρλο όλος ο ουρανός
Ταμπούρλο κι η πανσέληνος
και όλα όσα μας περιέβαλαν
Tαμπούρλα μόνο
γιατί απ’ το  ρυθμό καταγόμαστε
Και ως το ρυθμό
Aν και από έλλειψη ρυθμού
Πεθαίνουμε. Με μας
Γεννιέται ο ρυθμός
Πουδε νείναι χρόνος μήτε νόημα
Ούτε επίσης  ενθουσιασμός
Αλλά απλούστα παλμός
Tαμπούρλο από ανθρώπινο δέρμα
Που καίγεται
Οστά που δεν είναι οστά
Αλλά κενό
Άπειρα φλάτουτα
Από θεικό οξυγόνο
Που δεν είναι τίποτα
Παρά ρυθμός
Φως που αναπηδά
Από νότα σε νότα
Μέσα στ’ αυτιά μας
μασκαρεμένος σε ήχο)
Κι αν κάποια φορά
Μακρια από το χάος της προέλευσής μας
Από τον ακατονόμαστο γορίλα που ξεμυτίζει
Θλιμένος μες στη ματιά σου
Μακριά απ’ το χρόνο και τη ρουτίνα
Από το δικό μας τον έρωτα τον γεμάτο με  trapos
Με μίζερα κουμπιά       με φούστες και παντελόνια
Που τσαλακώνουν πολύ εύκολα
Αν απ’ το τόσο μας τρέξιμο πίσω απ’ τη σελήνη
Κάτω απ’ τα κυπαρίσια που το ίδιο τρέχουν
Δίχως ποτέ να σου δώσουν το χέρι
Δεν σου απομένει παρά μόνο ο ρυθμός των πραγμάτων
Η λάμψη των αντικειμένων
Ένα ταμπούρλο μες στο κεφάλι σου
Μια μποτίλια μες στα χέρια σου
Αν μετά από τόση απόλαυση και τόσο θρήνο
Tόσο ακίνητο ταξίδι προς το τίποτα
Η βιολετιά αχτίδα του Σατούρνου
Πλύνει το κορμί σου και τα βρώμικα σεντόνια σου
Κι από κοντά τελικά ρίξεις
Την ανώφελη πέρλα στου σκοπιδουντενεκιέ τον πάτο
Η σαν ένα σκυλί κρύψεις
Tο παλιό σου σαξόφωνο κάτω απ’ το κρεβάτι
Αν τα πλευρά σου     το κρανίο σου      το χαμόγελό σου
Η πάστα των δοντιών σου με το γήινό της άρωμα
Σου θυμίσουν ότι η ζωή
Είναι μόνο αλεύρι κι ψωμί για ατ σκουλήκια
Αν το υπέρτατο ρόδο συνδέει
τα τελευταία του πρωτόνια  στη θέση του αρώματός σου
Η ο κύβος του φωτός σβήνει για πάντα
Αν σου φαίνεται ότι δε ξέρεις τίποτα
επειδή δεν μπορείς να πεις τίποτα
Ούτε για τον έρωτα ούτε για το ρυθμό
Αν αντί για την ιερή φόρμουλα
Της απίθανης νότας που ποτέ δεν άκουσες
Συναντάς μόνο σιωπή      σκοτεινιά      εντροπία
Στους  βροχερούς  δρόμους του Χάρλεμ
Πιο βροχερούς και κρύους ακόμα
Αν το δωμάτιο του ξενοδοχείου σου μες στο σκοτάδι
Φωτίζεται σαν ένα τέμπλο όταν κοιτάς
Μια παλιά φωτογραφία της μητέρας σου όταν ήταν νέα
Παράδοξα γαλάζια και δίχως παπούτσια
Και ηχεί και ηχεί στο κουραμένο στήθος σου
Ένα σαξόφνο που δε σε χαλαρώνει
Ένα σαξόφωνο που δε σε χαλαρώνει
Αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά ακόμα
να μη ξεχάσεις ότι ο Τσάρλυ είναι εένα πουλί πληγωμένο
και ότι  η κραυγή σου είναι η δική σου κραγή
Όταν αγκαλιάζεις όλος λύσσα
Μια χαμένη κοπέλλα με ξανθά μαλλιά
Και σε πονούν πιο πολύ από ποτέ τ’ αστέρια
Μες στ γφτωχή παιδική καρδιά σου
και μέσα στο σφιγμμένο καβλί σου.

 

 

 

 

 

Amo los astros los amaneceres

 

Las aguas amargas
Las anguilas y las algas
Los árboles antiguos y las alimañas
Amo los armarios y las agujas
Las habitaciones amplias y sin almohadones
Los ángeles atroces pero arrodillados
Los amores de antes algo amarillentos
Casi siempre absurdos y aterciopelados
Y todas las palabras que empiezan por A
Aunque no digan
Ah

 

Αγαπώ τ’ αστέρια τις χαραυγές

 

Τα πικρά νερά
Τα χέλια  και τα φύκια
Τα παλιά δέντρα και τα τρωκτικά του αγρού
Αγαπώ τα ερμάρια και τις βελόνες
Τα ευρύχωρα και δίχως χαλιά σπίτια
Los τρομερούς αλλά γονατισμένους αγγέλους
Τους έρωτες λίγο πριν κιτρινήσουν
Που σχεδόν πάντα είναι παράλογοι και  βελουδένοι
Και όλες τις λέξεις που αρχίζουν από Α
Αν και δεν το λένε
Aι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La luz se escribe con l

 

Así como la luna o la leche
En cambio las tinieblas
Y el tintero      siempre llenos
De tristeza y de hastío
Se escriben con t
Y nadie sabe por qué
Sólo las palabras que empiezan
Con a      como amarillo      amor      animal
Viven en un jardín lujurioso
Desde el alba del lenguaje
También hay otras criaturas
Completamente azules y felices
Pero que no se escriben

 

Το φως γράφεται με φ

 

Έτσι όπως το φεγγάρι η το γάλα με γ
Αντίθετα τα σύννεφα
Και το μελανοδοχείο
Της θλίψης και της
Γράφονται με σ και μ
Και κανένας δε ξέρει γιατί
Μόνο οι λέξεις που αρχίζουν
Με α  όπως η αγάπη με κ το κίτινο και με ζ το ζώο
Ζουν μέσα σε ένα όλο ακόλαστο κήπο
Από τη χαραυγή της γλώσσας
Επίσης υπάρχουν άλλα πλάσματα
Εντελώς γαλάζια και ευτχισμένα
Που τα ονόματά τους δε γράφονται.

 

 

 

 

 

 

 

 

Via della Croce

 

frecuentemente
cuando estoy sentado
en una silla
y estoy solo
y no he dormido
ni comido ni bebido
ni amado
tengo la impresión
de caer en un abismo
amarrado a mis vestidos
y a mi silla
y de irme muriendo suavemente
acariciando mis vestidos
y mi silla
tengo la impresión
de caer en un abismo
y de improviso asistir
a una remota fiesta
en el fondo de una estrella
y de bailar en ella
tiernamente
con mi silla

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οδός ντε λα Κρότσε

 

συχνά
όταν είμαι καθισμένος
σε μια καρέκλα
και είμαι μόνος
και δεν έχω κοιμηθεί
δεν έχω φάει δεν έχω πιεί
δεν έχω αγαπήσει
έχω την εντύπωση
ότι πέφτω σε μια άβυσσο
δεμένος με  τα ρούχα μου
και στην καρέκλα μου
και ότι πεθαίνω ανώδυνα και σιγάσιγά
χαιδεύοντας τα ρούχα μου
και την καρέκλα μου
έχοντας την εντύπωση
ότι πέφτω σε μια άβυσσο
και ότι απρόσκλητος συμμετέχω
σε μια απόμακρη γιρτή
στο βάθος ενός αστεριού
και ότι χορεύω σ’ αυτό
τρυφερά
με την καρέκλα μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

POESÍA

 

En mi mesa muerta, candelabros
De oro, platos vacíos, poesía
De mis dientes en ruina, poesía
De la fruta rosada y el vaso
De nadie en la alfombra. Poesía
De mi hermana difunta, amarilla,
Pintada y vacía en su silla;
Poesía del gato sin vida, el reloj
Y el ladrón en el polvo. Poesía
Del viento y la luna que pasa,
Del árbol frondoso o desnudo
Que un fósforo cruza. Poesía
Del polvo en mi mesa de gala,
Orlada de coles, antigua y triste
Cristalería, dedos tenedores.

 

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

Πάνω στο νεκρό τραπέζι μου, κηροπήγια
Από χρυσάφι, άδεα πιάτα, ποίηση
Των διαλυμένων μου δοντιών, ποίηση
Το ρόδινου φρούτου και το βάζο
Του τίποτα πάνω στο χαλί. Ποιήση
Της πεθαμένης αδερφής μου, κίτρινη,
Ζωγραφισμένη και άδεια στην καρέκλα της;
Ποίηση του δίχως ζωή γάτου, το ρολόι
Και ο κλέφτης μες στη στάχτη. Ποίηση
Του ανέμου και της σελήνης που περνά,
Του δέντρου του φουντωτού η γυμνού
Που ένα φώσφορο διαπερνά. Ποίηση
Της σκόνης πάνω στο γιορτινό μου τραπέζι,
Μπορντούρα από χρώματα, παλιά και θλιμένη
Κρυσταλιέρα, δάχτυλα πιρούνια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

QUE TODOS SOMOS POETAS…

 

Que somos todos poetas
No cabe duda alguna
Y no sólo los humanos
Sino también el cocodrilo
Las hormigas y los monos
Son poetas. El mismo sol
Que parece el más grande de todos
Es un poeta menor
Que nos alumbra débilmente
Y no nos deja ver
Más allá de nuestros ojos
Pero hay también personas
Que jamás han escrito
Una sola palabra
Porque ellos mismos son
Confusas palabras balbuceos
De ese brillante adefesio
Que llamamos universo
Insolentes criaturas
Que atraviesan nuestro mundo
Con un zapato en la cabeza
Y un sombrero en los pies
Siempre en busca de algo puro
De incandescentes bicicletas
Que según afirman
Llevan a las estrellas
Puesto que para ellos
Dios pasea diariamente
A través de sus galaxias
Y sus átomos azules
Siempre en bicicleta
Sin darse cuenta ¡oh inocentes!
Que nada de eso existe
Que no hay ninguna bicicleta
Y que lo que ellos buscan
Sin escribir nunca nada
Ni llamarse poetas
Se llama simplemente
Poesía

 

 

 

 

ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ…

 

Ότι όλοι είμαστε ποιητές
Δε χωράει καμιά αμφιβολία
Και όχι μόνο οι άνθρωποι
Αλλά επίσης ο κορκόδιλος
Τα μυρμήγκια και οι πίθηκοι
Είναι ποιητές. Ο ίδιος ο ήλιος
Που μοιάζει ο πιο μεγάλος απ' όλους
Είναι ένας μικρότερος ποιητής
Που μας φωτίζει αδύναμα
Και δε μας αφήνει να δούμε
Λίγο πιο πέρα απ’ τα μάτια μας
Αλλά υπάρχουν επίσης πρόσωπα
Που ποτέ δεν έγραψαν
Ούτε μια λέξη
Γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι
Συγγκεχυμένες λέξεις ψελλίσματα
Αυτού του λαμπρού σκιάχτρου
Που ονομάζουμε σύμπαν
Ανάγωγα πλάσματα
Που διασχίζουν τον κόσμο μας
Με ένα παπούτσι πάνω στο κεφάλι τους
Και ένα καπέλο στα πόδια τους
Πάντα σε αναζήτηση κάτι καθαρού
Με ακάθεκτες μοτοσυκλέτες
Που καθώς διαβεβαιώνουν
Φθάνουν ως τα’ αστέρια
Δεδομένου ότι γι’ αυτούς
Ο Θεός περνά καθημερίνα
Μέσα απ’ τους γαλαξίες του
Και τα γαλάζια του άτομα
Πάντα πάνω σε μοτοσυκλέτα
Δίχως να δίνει λόγο σε κανένα,ω αθώοι!
Γιατί τίποτα απ’ αυτό δεν υπάρχει
Αφού δεν υπάρχει καμιά μοτοσυκλέτα
Κι αυτό που αυτοί ψάχνουν
Δίχως να γράφουν ποτέ τίποτα
Δίχως να ονομαζονται ποιητές
Ονομάζεται απλά
Ποίηση

 

 

 

 

 

 

 

 

PAPEL

 

Escribo con los ojos
Con el corazón con la mano
Pido consejo a mis orejas
Y a mis labios
Cada verso que escribo
Es de carne y hueso.

Sólo mi pensamiento
Es de papel.

 

ΧΑΡΤΙ

 

Γράφω με τα μάτια
Με τη καρδιά με το χέι
Ζητώ συμβουλή απ’ τα’ αυτιά μου
Κι από τα χείλη μου
Κάθε στίχος που γράφω
Είναι από σάρκα και κόκκαλα.

Μόνο η σκέψη μου
Είναι από χαρτί.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ceremonia solitaria bajo la luz de la luna

La masturbación es un caballo blanco
Galopando entre el jardín
Y el baño de mi casa
La masturbación se aprende
Mirando y mirando la luna
Abriendo y cerrando puertas
Sin darse cuenta que la entrada y la salida
Nunca han existido
Jugando con la desesperación
Y el terciopelo negro
Mordiendo y arañando el firmamento
Levantando torres de palabras
O dirigiendo el pequeño pene oscuro
Posiblemente hacia el alba
O hacia una esfera de mármol tibio y mojado
O en el peor de los casos
Hacia una hoja de papel como ésta
Pero escribiendo tan sólo la palabra
Luna
En una esquina
Pero sobre todo
Haciendo espuma de la noche a la mañana
Incluidos sábado y domingo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ιεροτελεστία μοναχική κάτω από το φως της σελήνης

Ο αυνανισμός είναι ένα λευκό άλογο
Που καλπάζει ανάμεσα στον κήπο
Και το μπάνιο του σπιτού μου
Ο αυνανισμός μαθαίνεται
Θωωωρώντας και θωρώντας τη σελήνη
Ανοίγοντας και κλείνοντας πόρτες
Δίχως να λαμβάνεται υπόψη ότι η είσοδος και η έξδος
Ποτέ δεν υπήρξαν
Παίζοντας με την απελπισία
Και με το μαύρο βελούδο
Δαγκώνοντας και τσιμπώντας το στερέωμα
Υψώνοντας πύργους από λέξεις
Η κατευθύνοντας το μαύρο και σκοτεινό καβλί σου
Πιθανώς προς την αυγή
Η προς μια σφαίρα από μάρμαρο θολό και μουσκεμένο
Η στη χειρότερη περίπτωση
Προς ένα φύλλο από χαρτί όπως αυτό
Αλλά γρ΄σφοντας μόνο μια λέξη
Τη λέξη σελήνη
Σε μια γωνιά
Αλλά πάνω απ’ όλα
Κάνοντας αφρό από τη νύχτα ως το πρωί
Συμπεριλαμβανομένου του Σαββάτου και της Κυριακής.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ceremonia solitaria en compañía de mí mismo

Si entre esferas me acuesto
                                Si entre esferas me despierto
Es porque tu sexo
                                Es porque mi sexo
Se parece tanto al mío
                                Se parece tanto al tuyo
Que no conozco nada
                                Que no conozco nada
Más oscuro ni más tibio
                                Más oscuro ni más tibio
Más redondo ni más puro
                                Más redondo ni más puro
Un obelisco de dulzura
                                Un abismo de ternura
Un animal escamoso en la mañana
                                Otro suavísimo en la noche
Un corazón en cambio
                                Un corazón
Significa sólo fuego
                                Significa sólo fuego
Una pared de ceniza
                                Entre tu cuerpo y el mío
Un fragmento de mejilla
                                La redondez de tu ombligo
Una calavera que me espera
                                Una calavera que te espera
Y yo que te pienso diverso
                                Yo que te pienso diverso
Cada día me parezco más a ti
                                 Cada día me parezco más a ti
Que no te pareces a mí.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελετουργία μοναχική σε συντροφιά με τον εαυτό μου

Αν ανάμεσα σε σφαίρες ξαπλώνω  
                                Αν ανάμεσα σε σφαίρες ξυπνώ
Είναι γιατ΄τι το φύλο σου
                                Είναι γαιτί το φύλο μου
Μοιάζει τόσο με το δικό μου
                                Μοιάζει τόσο με το δικό σου
Που δεν γνωρίζω τίποτα
                                Που δε γνωρίζω τίποτα
Πιο σκοτεινό ούτε  και πιο απαλό
                                Ποιο σκοτεινό ούτε πιο απαλό
Πιο στρογυλλό ούτε πιο καθαρό
                                Πιο στρογγυλό ούτε πιο καθαρό
Ενας οβελίσκος από χαρά
                                Μια άβυσσος από τρυφερότητα
Ένα ζώο με λέπια    μέσα στο πρωινό
                                Άλλο απαλότατο μες στη νύχτα
Μια καρδιά σε αλλαγή
                                Μια καρδιά
Σημαίνει μόνο φωτιά
                                Σηαμαίνει μόνο φωτιά
Ένας τοιίχος από στάχτη
                                Ανάμεσα στο κορμί σου και στο δικό μου
Έν απόσπασμα από μάγουλο
                                Η καμπυλότητα του αφαλού σου
Ένα κρανίο πουμε περιμένει
                                Ένα κρανίο που σε περιμένει
κι εγώ που σε σκέφτομαι όντας διαφορετικός
                                Κι εγώ που σε σκέφτομαι όντας διαφορετικός
Κάθε μέρα μοιάζω πιο πολύ σε σένα
                                 Κάθε μέρα μοιάζω πιο πολύ σε σένα
Που εσύ δε μοιάζεις σε μένα.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ceremonia solitaria en compañía de tu cuerpo

Penetro tu cuerpo tu cuerpo
De carne penetro me hundo
Entre tu lengua y tu mirada pura
Primero con mis ojos
Con mi corazón con mis labios
Luego con mi soledad
Con mis huesos con mi glande
Entro y salgo de tu cuerpo
Como si fuera un espejo
Atravieso pelos y quejidos
No sé cuál es tu piel y cuál la mía
Cuál mi esqueleto y cuál el tuyo
Tu sangre brilla en mis arterias
Semejante a un lucero
Mis brazos y tus brazos son los brazos
De una estrella que se multiplica
Y que nos llena de ternura
Somos un animal que se enamora
Mitad ceniza mitad latido
Un puñado de tierra que respira
De incandescentes materias
Que jadean y que gozan
Y que jamás reposan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελετουργία μοναχική με συντροφιά το κορμί μου

Διεισδύω μες στο κορμί σου στο κορμί σου
Από σάρκα διεισδύω βυθίζομαι
Ανάμεσα στη γλώσσα σου και την καθαρή ματιά σου
Primero con mis ojos
Πρώτα με τα μάτια σου
Μετά με τη μοναξιά μου
Με τα οστά μου  με τη βάλανό μου
Μπαινοβγαίνω μες στο κορμί σου
Σαν να ήταν ένας καθρέφτης
Διαπερνώ τρίχες και στεναγμούς
Δεν ξέρω ποιο είναι το δέρμα σου και ποιο το δικόμου
Ποιος είναι ο σκελετός μου και ποιος ο δικός σου
Το αίμα σου λαμπυρίζει μέσα στις αρτηρίες μου
Όπως ένας αποσπείτης
τα μπράτσα μου και τα μπράτσα σου είναι τα μπράτσα
ενός αστεριού που πολλαπλασιάζεται
Και που μας γεμίζει με τρυφερότητα
Είμαστε ένα ζώο που ερωτεύεεται
Μισό στάχτη μισός παλμός
Μια χούχτα χώμα που ανασαίνει
Από πυρακτωμένα υλικά
Που ασθμάινουν και που απολαμβάνουν
Και που ποτέ δεν αναπαύονται.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Columna al otoño

Se pierde el tiempo, las sedosas sombras
Que ruedan entre esferas de esmeralda
Hacia la muerte. Frente al otoño
Respiro como un ángel, escucho el silbido
De las flores vivas, veo grandes cielos,
Y corrientes frías de olvidados rostros
Pasan por mi frente. Yo sé bien,
Corazón mío, gorgona púrpura y girante,
Cómo es de oscura tu sonrisa y cómo se agita
Tu corona de gusanos en la sombra. Rey vulnerado
Por las detonaciones lilas del otoño,
Heme aquí, transido ante los fuegos estelares,
Mirando cómo arden en una azul columna,
Agreste y solitaria, mi corazón, los árboles y el viento.

 

Στήλη στο φθινοπώρο

Χάνεται ο χρόνος, οι διψασμένες σκιές
Που κυλάνε ανάμεσα σε σφαίρες από σμαράγδι
Προς το θάνατο. Κατάντικρυ στο φθινόπωρο
Ανασαίνω σαν ένας άγγελος, ακούω το σφύριγμα
Των ζωντανών λουλουδιών, ατενίζω τους αχανείς ουρανούς,
Και μκρύα ρεύματα από λησμονημένα πρόσωπα
Περνούν από το μέτωπό μου. Και το ξέρω καλά,
Καρδιά μου, γοργόνα μου πορφυρή και πλανημένη,
Ότι είναι από σκοτάδι το χαμόγελό σου κι πως αναταράζεται
Η κορώνα σου από σκουλήκια μες στη σκιά. Βασιλιάς ζημιωμένος
Από τις βιολετιές εκκρήξεις του φθινοπώρου,
Να μια έδώ, εξουθενωμένος από τις αστρικές φωτιές
Να θωρώ πως φλέγονταιπάνω σε μια γαγάζια τραχιά,
Και μοναχική κολώνα , η καρδιά μου, τα δέντρα και ο άνεμος.

 

 

 

 

 

 

 

 

En el corazón del otoño

Este taller dorado, señora,
Si usted suelta sus cabellos,
Su corsé, sus abundantes senos,
Arderá. La Muerte vestida,
Calavera de viejo sombrero,
Con plumas de pato en la nuca,
Vendrá, si usted llora, señora,
Desnuda en el bosque, si llora.
Hermosa señora, qué viento,
Qué viejo ya el día, las flores,
La cera y el vino, sus ojos, señora.
Este taller dorado, señora, es el otoño.

 

 

Στη καρδιά του φθινοπώρου

Αυτό το χρυσό εργαστήρι, κυρία
Αν εσείς λύσετε τα μαλλιά σας
Τον κορσέ σας , τα πληθωρικά στήθη σας,
Θα αναφλεγεί. Ο Θάνατος ντυμένος,
Καρανίο από παλιό σομπρέρο,
Με φτερά πάπιας στον αυχένα,
Θα έρθει, αν εσείς κυρία κλάψετε, κυρία,
Γυμνή μέσα στο δάσος,αν κλάψετε.
Ωραία μου κυρία,τι άνεμος,
Τι παλιά πια η νύχτα,τα λουλούδια
Το κερί και το κρασί, τα μάτια σας , κυρία.
Αυτό το χρυσό εργαστήρι, κυρία, είναι το φθινόπωρο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Esposa mía sepultada

Encerrado en tu sombra, en tu santa sombra,
Con el agua en las rodillas, te pregunto
¿Es el peso del manzano, claveteado de estrellas,
Sobre mi corazón oscuro, o eres tú, cabeza
Fugitiva de las horas, novia mía enterrada,
La que arrastras tu cabellera incesante
Como una botella rota, por entre mi sangre?
Yo no sé, señora mía, luto de mi amor,
Si eres tú la que reinas sobre tanta ceniza,
O si es sólo tu sombra, tu velo de novia en el aire,
-Poblado de perlas, naves y calaveras-
El que inunda mi alcoba, igual que un océano.

 Γυναίκα μου ενταφιασμένη

Φυλακισμένος μες στη σκιά σου, μέσα στη σεπτή σκιά σου,
Με το νερό ως τα γόνατα, σε ρωτώ
Είναι το βάρος της μηλιάς , της διακοσμημένης με αστέρια,
Πάνω απ’ τη σκοτεινή καρδιά μου, η είσαι εσύ, κεφαλή
Φευγαλέα των ωρών, αρραβωνιαστικιά μου θαμένη
Εσύ που σέρνεις  την ακούραστη κόμη σου
Σαν μια σπασμένη μποτίλια, μέσα στο αίμα μου?
Και δε ξέρω, κυρία μου, πένθος του έρωτά μου,
Αν είσαι εσύ που βασιλεύεις πάνω σε τόση στάχτη,
Η είναι μόνο η σκιά σου, το βελό σου της αρραβωνιαστικιάς μες στον αέρα,
-Κατοικημένο από πέρλες, πλοία και κρανία-
Αυτό που κατακλύζειτο υπνοδωμάτιό μου  mi alcoba, όπως εάνς ωκεανός.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Genitales bajo el vino

Óyeme tierra, así, escribiendo así,
En la espesura de pámpanos dormido:
Mi pecho frío junto a mis intestinos
Se ha cuajado. Mis dedos alhajados
Buscan el Árbol de la Noche, clavan
Sus uñas de imprenta en los racimos
De la Vida y de la Muerte. Óyeme tierra
De grandes frutos áureos y serpientes,
Luciérnaga entre muros de papiro,
Negro universo del quinqué y el sexo,
Justicia del gusano, mal Paraíso.
Mírame tierra, así escribiendo, así
Desnudo, Adán poeta, quieto y triste,
En esqueleto, sierpe y uva convertido.

 

Γεννητικά όργανα υπό την επήρεια του κρασιού

Α “ιδού με γη,έτσι καθώς γράφω  έτσι,
Κάτω απ’ την  πυκνή βλάστηση των κληματόφυλλων κοιμισμένος:
Το στήθος μου κρύο δίπλαστα σωθικά μου
πάγωσε. Τα δάχτυλά μου  σαστισμένα
Αναζητούν το Δέντρο της Νύχτας, καρφώνουν
Τα νύχια τους  του τυπογραφείου στα τσαμπιά
Της Ζωής και του Θανάτου. Α“κείτομαι γη
Από μεγάλους χρυσούς καρπού και ερπετά,
Πυγολαμπίδα ανάμεσα σε τοίχους από πάπυρο,
Μαύρο σύμπαν  del quinqué και του σεξ,
Δικαιοσύνη του σκουληκιού, κακή Παράδεισος.
Δες με γη, έτσι καθώς γράφω, έτσι
Γυμνός, Αδάμ ποιητής, γαλήνιος και λυπημένος,
Σε σκελετό, ερπετό και σταφύλι μεταμορφωμένο.

 

 

 

 

 

 

 

 

Impromptu

éste es tu cuerpo o nada
una nube o una rueda
un caballo o cinco dedos
qué alegría estoy vivo
o la lluvia
un ruido de tijeras
cuatro pasos un silbido
un grito    una habitación
otro grito
un cometa en el cielo
un cuchillo en la boca
dos ojos abiertos una esfera
dos ojos más
siete brazos    una mano
tres o cuatro tigres
una cabeza rubia
un beso de mamá
cuarenta espejos rotos
cuarenta tíos carlos
un teléfono sonando
un cadáver en el suelo
un señor aburrido
una historia cualquiera
un teléfono sonando
tres o cuatro tigres
qué tarde me acuesto
estoy solo
una palabra u otra
no importa qué cosa
un teléfono sonando
un cadáver en el suelo
una raza de perro
un perfume de francia
etcétera    etcétera

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτοσχέδιο

αυτό είναι το κορμί σου η τίποτα
ένα σύννεφο η μια ρόδα
ένα άλογο η πέντε δάχτυλα
τι χαρά είμαι ζωντανός
η η βροχή
ένας θόρυβος από ψαλίδια
τέσσερα βήματα ένα σφύριγμα
μια κραυή  ένα δωμάτιο
άλλη κραυγή
ένας κομήτης στον ουρανό
ένα μαχαίρι στο στόμα
δυο μάτια ανοιχτά μια σφαίρα
δυο μάτια ακόμα
εφτά μπράτσα    ένα χέρι
τρεις η τέσσερις τίγρεις
ένα ξανθό κεφάλι
ένα φιλί της μαμάς
σαράνατ σπασμένοι καθρέφτες
σαράνατ θείοι με το όνομα Κάρλος
ένα τηλέφωνο που χτυπά
ένα πτώμα στο πάτωμα
ένας κύριος βαρετός
μια οποιαδήποτε ιστορία
ένα τηλέφωνο που χτυπά
τρεις η τέσσερις τίγρεις
πόσο αργά που ξαπλώνω
είμαι μόνος
μια  λέξη η άλλη
δεν ενδιαφέρει τι
ένα τηλέφωνο που χτυπά
ένα πτώμα στο πάτωμα
μια ράτσα σκύλου
ένα γαλλικό άρωμα
και λοιπά και λοιπά

 

 

 

 

 

 

 

Oda al invierno

El invierno es todo frutas y linternas
Olvidadas y esqueletos santos de palomas
En el bosque. El invierno besa, enamorado,
Los labios gloriosos de la vid con sus labios
De granizo, y se duerme sobre ella.
El invierno puede venir un día, blandamente,
Por el valle y, cual un fósforo en la mano,
Llevarse una vida a su ciudad como un ladrón.
El invierno enjoya al hombre tristemente,
El invierno lava tumbas de monarcas
Y mendigos, y corona el áureo y viejo otoño
Con un rayo de ceniza en la cabeza. Respetad
Al invierno, la antigüedad de sus plantas,
Su cetro de rocío en la espesura; respetad
Los rostros eternos de los árboles y el viento
En su dominio, cuando cesa todo en torno
Y él se inclina, carcomido y sonoro, como un piano
En un estanque o como un muerto en una tumba.

 

 

Ωδή στο χειμώνα

Ο χειμώνας είναι όλο φρούτα και φακούς
Ξεχασμένους και ιερούς σκελετούς περιστεριών
Μέσα στο δάσος. Ο χειμώνας φιλά, ερωτευμένος,
Τα ένδοξα χείλη  του αμπελιού με τα χείλη του
Από χαλάζι , και κοιμάται πάνω σ’ αυτά.
Ο χειμώνας μπορεί να έρθει μια μέρα, αθόρυβα,
Από την κοιλάδα, και σαν ένας φωσφόρος στο χέρι,
Να φέρει μια ζωή  στην πόλη του σαν ένας κλέφτης.
Ο χειμώνας στολίζει με θλίψη τον άνθρωπο,
Ο χειμώνας πλένει του τάφους των αυτοκρατόρων
Και τν ζητιάνων,και στεφανώνει το χυσό και γηραιό φθινόπωρο
Με μιαν αχτίδα από στάχτη στο κεφάλι. Σεβαστείτε
Τον χειμώνα, την αρχαιότητα των φυτών του,
Το κίτρο του από αάυρα μέσα στη πυκνή βλάστηση; σεβαστείτε
Τα αιώνια πρόσωπα των δέντρων και τον άνεμο
Μες στην κυριαρχία του,όταν σταματά τα πάντα γύρω του
Κι αυτός γέρνει, σαρακοφαγωμένος και ηχηρός, σαν ένα πιάνο
Μέσα σε μια  λιμνούλα η σαν ένας νεκρός μες στον τάφο του.

 

 

 

 

 

Perdido a tus pies

Maldita noche, el fuego de la luna,
El tiempo que se esconde entre las hojas,
Los pájaros, el sol que sucede
A tu garganta oscura. ¿Es también
Tu mano temblorosa la que cruza
Sobre esta página estrellada?
¿Es tu cuerpo mortal en la floresta
El que reposa humeando, fatigado,
Como un arma que dispara terciopelo?
Enamorado, inerte, como una pluma
Pronta a caer en el vacío, escucho
Los silenciosos pasos de la luna
Entre el boscaje, lejanas y altas
Velocidades, ruidos que adivino,
Diamantes en marcha y lineales
Vientos en perpetua rotación.

Χαμένος μες στα πόδια σου

Καταραμένη νύχτα, η φωτιά της σεληνης,
Ο χρόνος που κρύβεται μέσα στα φύλλα,
Τα πουλιά, ο ήλιος που επακολουθεί
Μετά το σκοτεινό λαιμό σου. Είναι επίσης
Το τρεμάμενο χέρι σου αυτό που περνά
Πάνω απ’ αυτή την αστερωμένη σελίδα?
Είναι το θνητό κορμί σου στηνάνθισή του
Που αναπάυεται βγάζοντας καπνούς, κουρασμένο,
Σαν ένα όπλο που ρίχνει βελούδο?
Ερωτευμένο, απαθές, σαν μια πένα
Έτοιμη να πέσει στο κενό, ακούω
Τα σιωπηλά βήματα της σελήνης
Ανάμεσα στο άλσάκι, μακρινά και αψηλά
Ταχύτητες , θορύβους που μαντεύω,
Διαμάντια σε φυγή και γραμμικούς
Ανέμους σε αέναη περιδήνηση.

 

 

 

 

 

 

 

Retrato

Cuanto puede el aire es
Mostrarnos su semblante
De planeta vencido,
Quizás servirte de espejo
Cuando te desnudas
O tomar, sombríamente,
Tu lugar cuando respiro.

 

 

Πορτραίτο

Αυτό που μορεί ο αέρας είναι
Είναι να μας δείξει ην όψη του
Του ηττημένου πλανήτη
Κι ίσως να σου χρησιμεύσει σαν καθρέφτης
Όταν ξεγυμνώνεσαι
Η παίρνεις , απλά,
Tη θέση σου όταν ανασαίνω.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Smoking car

un cigarrillo y tus dos ojos
y los días y las noches sin cesar
fumando el mismo cigarrillo
igual a cualquier otro
o al mismo de ayer
con el que quisiste morir un día
esperando vivir otra vez
sin saber que un cigarrillo
igual a otro cigarrillo
no es bastante
ni millares y millares
de cerillas son bastantes
ni tus ojos ni mis ojos
ni las noches ni los días
ni millares y millares
de los mismos cigarrillos
son bastante
para vivir un día

Smoking car

ένα τσιγάρο και τα δυο σου μάτια
κι οι μέρες κι οι νύχτες δίχως να σταματήσω
να καπνίζω το ίδιο τσιγάρο
που είναι ίδιο με οποιοδήποτε άλλο
η ίδιο με το χθεσινό
με το οποίο ήθελα να πεθάνω μια μέρα
ελπίζονταςνα ζήσω γι άλλη μια φορά
χωρίς να ξέρω ότι ένα τσιγάρο
όπως κάθ άλλο τσιγάρο
δεν είναι αρκετό
ούτε χιλιάδες και χιλιάδες
σπίρτα είναι αρκετά
ούτε τα μάτια σου ούτε τα μάτια μου
ούτε ο νύχτες ούτε οι μέρες
ούτ χιλιάδες και χιλιάδες
απ’ τα ίδια τσιγάρα
είναι αρκετά
για να ζήσεις μια μέρα

 

 

 

 

 

 

 

Solo de sol

sólo el sol
el sol solamente
solo en el cielo
y yo tan solo
a solas con el sol
sonrío simplemente

 Σόλο του ήλιου

Μόνο ο ήλιος
ο ήλιος μόνο
μόνο στον ήλιο
και όχι τόσο μόνος
μόνος με τον ήλιο
απλά χαμογελώ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

via veneto

 

me pregunto

si verdaderamente

tengo manos

si realmente poseo

una cabeza y dos pies

y no tan sólo guantes

y zapatos y sombrero

y por qué me siento

tan puro

más puro todavía

y más próximo a la muerte

cuando me quito los guantes

el sombrero y los zapatos

como si me quitara las manos

la cabeza y los pies

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

via veneto

 

αναρωτιέμαι

αν στ’ αλήθεια

έχω χέρια

αν πραγματικά κατέχω

ένα κεφάλι και δυο πόδια

και όχι μόνο γάντια

και παπούτσια και καπέλο

και γιατί νιώθω

τόσο καθαρός

τόσο καθαρός ακόμα

και τόσο κοντινός στο θάνατο

όταν βγάζω τα γάντια

το καπέλο και τα παπούτσια μου

σαν να έβγαζα τα χέρια μου

το κεφάλι και τα πόδια μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

albergo del sole I

dime

¿tú no temes a la muerte

cuando te lavas los dientes

cuando sonríes

es posible que no llores

cuando respiras

no te duele el corazón

cuando amanece?

¿en dónde está tu cuerpo

cuando comes

hacia dónde vuela todo

cuando duermes

dejando en una silla

tan sólo una camisa

un pantalón encendido

y un callejón de ceniza

de la cocina a la nada?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

στέγαστρο  για τον ήλιο I

πες μου

εσύ δε φοβάσαι το θάνατο

όταν πλένεις τα δόντια σου

όταν χαμογελάς

είναι πιθανό να μη κλαις

όταν ανασαίνεις

δε σε πονάει η καρδιά σου

όταν χαράζει;

που βρίσκεται το κορμί σου

όταν τρως

προς τα πού πτάνε όλα

όταν κοιμάσαι

αφήνοντας σε μια καρέκλα

ένα μόνο πουκάμισο

ένα παντελόνι αναμένο

κι ένα σοκάκι από στάχτη

απ’ την κουζίνα του τίποτα;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5

porque tu cuerpo es de tierra

y mi cuerpo es de tierra

de qué sirve la tierra sin tu cuerpo

de qué sirve la tierra sin mi cuerpo

de qué sirve mi cuerpo sin tu cuerpo

y mi cuerpo y tu cuerpo de qué sirven

si tu cuerpo y mi cuerpo son de tierra

tierra más tierra nuestros hijos

tierra con redondez la tierra

y todo lo que existe sobre la tierra

tierra tierra tierra tierra

 

 

5

καθόσον το κορμί σου είναι από πηλό

και το κορμί μου είναι από πηλό

σε τι χρησιμέυει η γη δίχως το κορμί σου

σε τι χρησιμέυει η γη δίχως το κορμί μου

σε τι χρησιμεύει το κορμί μου δίχως το κορμί σου

και το κορμί μου και το κορμί σου σε τι χρησιμεύουν

αν το κορμίσου και το κορμί μου είναι από γη

γη περισσότερο γη τα δικά μας παιδιά

γη με στρογγυλή τη γη

και όλο αυτό που υπάρχει πάνω στη γη

γη γη γη γη 

 

 

 

 

 

 

 

 

8

de noche

de rodillas

solo de noche

de noche sólo

de verde tú

yo de rojo

de rodillas

en la noche

de tanto verte

y no tenerte

o de tenerte

y ya no verte

ni de rodillas

ni tú de verde

ni yo de rojo

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

8

στη νύχτα

στα γόνατα

μόνο στη νύχτα

στην νύτα μόνο

στα πράσινα εσύ

κι εγώ στα κόκκινα

στα γόνατα

μες στη νύχτα

απ’ το πολύ που σε είδα

και δε σε έχω

η σε έχω

και πια δε σε βλέπω

ούτε στα γόνατα

ούτε εσύ στο πράσινο

ούτε εγώ στο κόκκινο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PARQUE PARA UN HOMBRE DORMIDO

 

Cerebro de la noche, ojo dorado

De cascabel que tiemblas en el pino, escuchad:

Yo soy el que llora y escribe en el invierno.

 

Palomas y níveas gradas húndense en mi memoria,

Y ante mi cabeza de sangre pensando

Moradas de piedra abren sus plumas, estremecidas.

Aún caído, entre begonias de hielo, muevo

El hacha de la lluvia y blandos frutos

Y hojas desveladas hiélanse a mi golpe.

Amo mi cráneo como un balcón

Doblado sobre un negro precipicio del Señor.

 

Labro los astros a mi lado ¡oh noche!

Y en la mesa de las tierras el poema

Que rueda entre los muertos y, encendido, los corona.

Pues por todo va mi sombra tal la gloria

De hueso, cera y humus que me postra, majestuoso,

Sobre el bello césped, en los dioses abrasado.

 

Amo así este cráneo en su ceniza, como al mundo

En cuyos fríos parques la eternidad es el mismo

Hombre de mármol que vela en una ventana

O que se tiende, oscuro y sin amor, sobre la yerba.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΑΡΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

Νου της νύχτας , χρυσαφένιο μάτι

Από κουδουνάκι που αιωρείσαι πάνω στο πεύκο, ακούστε:

Εγώ είμαι αυτός που θρηνεί και γράφει μες στην κόλαση.

 

Περιστέρια και   χιονισμένες κερκίδες βυθίζονται μέσα στη μνήμη μου,

Και μπροστά απ’ το κεφάλι μου από αίμα καθώς σκέφτομαι

Σπίτια  από πετρα ανοίγουν τα φτερά τους, ζαρωμένα.

Ακόμα πέφτω, ανάμεσα σε μπεγκόνιες από πάγο,κινώ

Το πελέκι της βροχής  κι ώριμα φρούτα

Και σελίδες αποκαλυμένες παγώνουν στο χτύπημά μου.

Αγαπώ το κρανίο μου σαν ένα μπαλκόνι

Στραμμένο  πάνω σε ένα μαύρο βάραθρο του Κυρίου.

 

Σκαλίζω τ’ ατέια δίπλα μου,ω νύχτα!

Και στο γήινο τραπέζι δουλεύω  το ποίημα

Που κυλά ανάμεσα στους νεκρούς και, φλεγόμενο, τους στεφανώνει.

Λοιπόν απ όλα πάει η σκιά μου σαν τη δόξα

Από κόκκαλο, δέρμα  και χούμους  που με συντρίβει, μεγαλόπρεπο

Πάνω στο ωραίο δάπεδο, και με  τους θεούς αγκαλιασμένο.

 

Αγαπώ έτσι αυτό το κρανίο,μέσα στη στάχτη του, όπως τον κόσμο

Που στα κρύα πάρκα του η αιωνιότητα είναι ο ίδιος

Άνθρωπος από μάρμαρο που επαγρυπνεί σε ένα παράθυρο

Η που ξαπλώνει, σκοτεινός και δίχως έρωτα, πάνω στη χλόη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SERENATA

 

El dulce Caco clama entre sus joyas, sus amores y sus heces.

Quieto animal de hastío: cubridlo de rocío.

Mansa mujer que atravesáis su cuerpo dormido:

Tended vuestro armiño, vuestro cabello, apaciguad su sangre.

Dormido así, su vida es sólo baba y olvido,

Y viento que abriga y perdona, económico y dulce,

Y un saxofón perdido, como una ola de oro,

Salpica su corazón sin despertarlo. Deber tuyo es,

Mujer vestida de iguana, arrodillarte y decirle:

Bendito seas, amor mío, por luminoso e imbécil,

Por desordenado y triste, porque te comes las uñas

Y los piojos y los lirios de tu santa axila,

Y amaneces como un loco sentado en una copa.

Bendito seas, amor mío, que nunca has llorado,

Bello rostro agusanado y borrado antes del beso,

Después del poema, el canto y la pura blasfemia.

Bendito seas, amor mío, por tener huesos y sangre,

Y una cabeza pálida y soberbia, partida por el rayo.

Y por no estar jamás ni en triunfo ni en derrota,

Sino amarrado como un tigre a mis cabellos y mis uñas.

Bendito seas por gruñón, por delicado y estúpido,

Por no tener infierno ni cielo conocido, ni muerte

Ni vida, ni hambre ni comida, ni salud ni lepra;

Medusa de tristes orgías, de penas jubilosas,

De torpes esmeraldas en la frente, y bosques

De cabellos devorados por el viento.

Vacío de sesos, de corazón, de intestinos y de sexo,

Bendito seas, amor mío, por todo esto y por nada,

Por miserable y divino, por vivir entre las rosas

Y atisbar por el ojo de la cerradura cuando alguien se desnuda.

Viva sombra destructora de mejillas y de espejos,

Ladrón de uvas, rapazuelo, dios de los naipes y la ropa sucia.

Dulce Caco de celestes dedos y cuernos de hierro,

Señor del vino que me matas con dagas de heliotropo.

Bendito seas, labios de gusano, cascada de avena,

Por poderoso e idiota, por no tener hijos ni padres,

Ni barbas ni senos, ni pies ni cabeza, ni hocico ni corola,

Sino un ramo triste de botones sobre el pecho.

Bendito seas, amor mío, por todo esto y por nada,

Bendito seas, amor, yo me arrodillo, bendito seas.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΕΡΕΝΑΤΑ

 

Ο γλυκός Κάκος κραυγάζει ανάμεσα στα κοσμήματά του, τους έρωτές του και τα κόπρανά του.

Ήσυχο αηδιαστικό ζώο: σκεπάστε το με δροσοσταλίδες.

Πράα γυναίκα που διαπερνάς το κοιμισμένο κορμί του:

Άπλωσε την ερμίνα σου, τα μαλλιά σου, ηρέμησέ του το αίμα.

Κοιμισμένος έτσι, η ζωή του είναι μόνο σάγγριο και λησμονιά,

Και άνεμος που προστατεύει και συγχωρεί, οικονομικός και γλυκός,

Κι ένα σαξόφωνο χαμένο, σαν ένα κύμα από χρυσάφι,

Σαλπίζει μες στην καρδιά του δίχως να τον ξυπνά. Χρέος δικό σου είναι,

Γυναίκα ντυμένη σα σαλαμάντρα, να γονατίσεις και να του πεις:

Ευλογημένος να σαι, έρωτά μου, που λαμπερός και χαζός είσαι,

Και λυπημένος κι αποπροσανατολισμένος, γιατί τρως τα νύχια σου

Και τις ψείρες και τους κρίνους της ιερής σου μασχάλης,

Και ξυπνάς όπως ένας τρελός καθισμένος πάνω σε μια κορφή.

Ευλογημένος να είσαι , έρωτά μου, που ποτέ δεν έκλαψες,

Πανέμορφο πρόσωπο σκουληκιασμένοκαι σβησμένο πριν απ’ το φιλί,

Μετά απ’ το ποίημα, το τραγούδι και την καθαρή βλασφημία.

Ευλογημένος να είσαι, έρωτά μου, που έχεις κόκκαλα και αίμα,

Κι ένα ωρό και αγύριστο κεφάλι, χωρισμένο απ’ την αστραπή.

Που δε βρίσκεσαι ποτέ ούτε με το θρίαμβο ούτε με την ήττα,

Αλλά δεμένος σαν ένας τίγρης με τα μαλλιά μου και με τα νύχια μου.

Ευλογημένος να σαι  ως γκρινιάρης, λεπτεπίλεπτος και ηλίθιος,

Που δεν έχεις κόλαση ούτε γνωστό ουρανό, ούτε θάνατο

Ούτε ζωή, ούτε πείνα ούτε τροφή, ούτε υγεία ούτε λέπρα;

Μέδουσα των τρυφερών οργίων, των κεφάτων θλίψεων,

Με ακατέργαστα σμαράγδια στο μέτωπό σου, και δάση

Με μαλλιά κατασπαραγμένα από τον άνεμο.

Κενό του μυαλού, της καρδιάς , των εντέρων και του φύλου,

Ευλογημένος νασαι, έρωτά μου, για όλα αυτά και για το τίποτα,

Που μίζερος και θεικός είσαι, που ζεις ανάμεσα στα βράχια

Και κοιτάζεις από το μάτι της κλειδαρότρυπας όταν κάποιος ξεγυμνώνεται.

Ζωντανή καταστροφική σκιά από μάγουλα και καθρέφτες,

Κλέφτη των σταφυλιών, αρπακτικό, θεέ της τράπουλας και των βρώμικων ρούχων.

Γλυκέ Κάκο με τα θεικά σου δάχτυλα και τα σιδερένια κέρατά σου,

Αφέντη του κρασιού που με θανατώνεις με στιλέτα από ηλιοτρόπιο.

Ευλογημένος να σαι, με τα χείλη σου του σκουληκιού, cascada de avena,

Σαν πανίσχυρος και ηλίθιος που είσαι, που δεν έχεις ούτε παιδιά ούτε πατεράδες,

Ούτε γένια ούτε στήθη, ούτε πόδια ούτε κεφάλι, ούτε μουσούδι,ούτε στεφάνι,

Αλλά μια θλιβερή αρμαθιά με κουμπιά πάνω στο στήθος σου.

Ευλογημένος να σαι, έρωτά μου, για όλα αυτά και για το τίποτα,

Ευλογημένος να σαι, έρωτα, έγω γονατίζω, ευλογημένος να σαι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

VALLE GIULIA

 

a giuseppe ungaretti

 

a dónde quiere llegar ese hom

bre con su bastón que

se quiebra siempre se quie

bra al doblar una esqui

na

extremidades de plomo ante escaleras

que surgen diariamente

de un huevo fragilísimo

y vuelven al huevo

fragilísimo

cabeza de reptil poeta

amarillo

exagerado de pájaro amarillo

que atraviesa el comedor y la cocina

o silba por las calles día y noche

pues tal es su alegría

que empieza a derramar el vino

en la vereda

a declamar sus versos

en el techo

indeseable reptil amarillo

(dicen los vecinos asustados)

extremidades de plomo cierto

no de pájaro

quien puede ser sino el fantoche

del amarillo mes de abril

en valle giulia

bastón inútil que se quie

bra en cada esqui

na

muy serenamente ya

su cuerpo

sube al cielo convertido

en un reptil alado que se aleja

en una pompa de jabón que no se quie

que no se quie

que no se quie

bra

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΖΙΟΥΛΙΑ

 

Στον Τζουζέπε Ουγκαρέττι

 

Που μπορεί να φτάσει αυτός ο άνθρω-

με το μπαστούνι του που

σπάει πάντα σπα-

Ει καθώς στρίβει σε μια γω-

νιά

ακρότητες του μολυβιού μπροστά σε σκάλες

που ξεπηδούν καθημερινά

από ένα θυματισμένο αυγό

και επιστρέφουν στο αυγό

το θρυματισμένο

κεφάλι του ερποντος ποιητή

κίτρινο

exagerado του κίτρινου πουλιού

που διασχίζει το τραπέζι και την κουζίνα

η κελαιδεί μες στους δρόμους μέρα και νύχτα

λοιόν τοση ε΄΄ιναι η χαρά του

που αρχίζει να ρίχνει το κρασί

en la vereda

a declamar sus versos

πάνω στη στέγη

ανεπιθύμητο κίτρινο ερπετό

(λένε οι γειτόνοι τρομαγμένοι)

ακρότητες κάποιου μολυβιού

όχι του πουλιού

ποιος μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός απ’ το κίτιρνο ανδρείκελο

του κίτρινου μήνα του Απρίλη

στην κοιλάδα Τζιούλια

μπαστούνι άχρηστο που σπα-

ει σε κάθε γω-

νια

πολύ γαλήνιο πια

το κορμί του

ανεβαίνει στον ουρανό μεταμορφωμένο

σε ένα γλιστερό ερπετό  που απομακρύνεται

σε μια σαπουνόφουσκα που δε σπά-

που δε σπα-

που δε σπα-

ει

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CUERPO DIVIDIDO

 

Si la mitad de mi cuerpo sonríe

La otra mitad se llena de tristeza

Y misteriosas escamas de pescado

Suceden a mis cabellos. Sonrío y lloro

Sin saber si son mis brazos

O mis piernas las que lloran o sonríen

Sin saber si es mi cabeza

Mi corazón o mi glande

El que decide mi sonrisa

O mi tristeza. Azul como los peces

Me muevo en aguas turbias o brillantes

Sin preguntarme por qué

Simplemente sollozo

Mientras sonrío y sonrío

Mientras sollozo

 

 

 

 

 

ΣΩΜΑ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟ

 

Αν το μισό του κορμιού μου χαμογελά

Το άλλο μισό γεμίζει με θλίψη

Και μυστήρια λέπια ψαριού

Κολλάνε πάνω στα μαλλιά μου. Χαμογελώ και κλαίω

Δίχως να ξέρω αν είναι τα μπράτσα μου

Η οι κνήμες μου αυτές που κλαίνε η χαμογελούν

Δίχως να ξέρω αν είναι το κεφάλι μου

Η καρδιά μου η  το καβλί μου

Αυτό που αποφασίζει για το χαμόγελό μου

Η τη θλίψη μου. Γαλάζιος όπως τα ψάρια

Κινούμαι μέσα σε θολά η λαμπερά νερά

Δίχως να αναρωτηθώ γιατί

Απλούστατα θρηνώ

Ενώ χαμογελώ και χαμογελώ

Ενώ θρηνώ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foro romano

 

todas las mañanas cuando me despierto

el sol arde fijo en el cielo

el café con leche humea en la cocina

yo le pregunto a quien me acompaña

¿cuántas horas he dormido?

pero nadie me responde

abro los ojos y los brazos buscando un apoyo

toco mi mesa de madera y la noche cae con violencia

un relámpago apaga la luz del sol

como la luz de una vela

vuelvo a preguntar

¿el café con leche de hace siglos humea aún en el polvo?

pero nadie me responde

en la oscuridad me levanto y lo bebo

pero compruebo que la leche está helada

y el café encendido yace como el petróleo

a varios kilómetros bajo tierra:

una silenciosa columna se desploma entre mis brazos

convertida en cenizas

bruscamente el sol vuelve a elevarse

y a declinar rápidamente

en una tempestad de hojas y pájaros rojizos

dentro de mi habitación el crepúsculo brilla un instante

con sus cuatro sillas de oro en las esquinas

trato de recordar mi infancia con las manos

dibujo árboles y pájaros en el aire como un idiota

silbo canciones de hace mil años

pero otra columna de cenizas se desploma entre mis brazos

y mis manos caen cubiertas de repentinas arrugas

claramente ahora el agua del lavabo

me recuerda mis primeros baños en el río

vagos rumores desnudez perfumes viento

cerdos empapados bajo la sombra de los naranjos

¿mi memoria es quizás tan inmortal como tu cuerpo

cuando te desnudas ante mí

tú que no eres sino un pedazo de mármol

montaña de polvo

columna

reloj de ceniza

hueso sobre hueso que el tiempo avienta en mis ojos?

¿no recuerdo acaso las últimas horas de la noche

cuando te besaba enfurecido sobre mi catre de hierro

como si besara un cadáver?

yo le pregunto a quien me acompaña

amor mío velocísimo

¿cuánto tiempo ha pasado desde entonces

cuántas horas

cuántos siglos he dormido sin contemplarte?

pero nadie me responde

 

 

 

Ρωμαικό Φόρουμ

 

 Όλα τα πρωινά όταν ξυπνώ

ο ήλιος καίει ακίνητος μέσα στον ουρανό

ο καφές με το γάλα αχνίζει στην κουζίνα

κι εγώ  ρωτώ αυτόν που  μεσυνοδεύει

- πόσες ώρες κοιμήθηκα;

αλλά κανένας δε μου απαντά

ανοίγω τα μάτια μου και τεντώνω τα μπράτσα μου ψάχνοντας ένα στήριγμα

όλα είναι πάνω στο τραπέζι μου  κι η νύχτα πέφτει με μια  βιαότητα

μια αστραπή σβήνει τοφως του ήλιου

όπως το φως μιας νέας αποκάλυψης

και ξαναρωτώ

ο  καφές με γάλα έδώ και αιώνες αχνίζει ακόμα μέσα  στη σκόνη;

αλλά κανείς δεν μου απαντά

μες στο σκοτάδι σηκώνομαι και τον πίνω

όμως διαπιστώνω ότι το γάλα είναι παγωμένο

και ο καφές αναμμένος κείτεται σαν πετρέλαιο

κάμποσα χιλιόμετρα κάτω από τηγη:

μια σιωπηλή στήλη  καταρρέι μέσα στα μπράτσα μου

μεταμορφωμένη σε στάχτες

ξαφνικά  ο ήλιος ξαναανεβαίνει στον ουρανό

και καθώς πέφτει γρήγορα

μέσα σε μια τρικυμία από φύλλα και κοκκινωπά πουλιά

μέσα στο δωμάτιό μου το λυκόφως λάμπει για μια στιγμή

με τις τέσσερις καρέκλες του από χρυσάφι στις γωνιές

προσπαθώ να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια με τα χέρια μου

ζωγραφίζω δέντρα και πουλιά στον αέρα σαν ένας ηλίθιος

σφυρίζω χιλιόχρονα τραγούδια

αλλά μια άλλη στήλη από στάχτες καταρρέι  μέσα στα μπράτσα μου

και τα χέρια μου πέφτουν σκεπασμένα με επαναλαμβανόμενες

καθαρά τώρα το νερό του νιπτήρα

μου θυμίζει τα πρώτα μου μπάνια μες στο ποτάμι

ακαθόριστους ψιθύρους μια  γυμνότητα αρώματα τον  άνεμο

κέδρους  χωμένος κάτω από τη σκιά των πορτοκαλιών

η μνήμη μου είναι ίσως τόσο αθάνατη όσο και  το κορμί σου

όταν ξεγυμνώνεσαι μπροστά μου

εσύ που δεν είσαι παρά ένα κομμάτι από μαρμαρο

βουνό από σκόνη

κολώνα

ρολόι από στάχτη

κενό πάνω στο κενό που ο χρόνος  λυχνίζει μέσα στα μάτια μου;

δε θυμάμαι ίσως τις τελευταίες ώρες της νύχτας

όταν  σε φιλούσα έξαλλος πάνω στο σιδερένιο ράντσο μου

σαν να φιλούσα ένα πτώμα;

εγώ τον ρωτώ αυτόν που με συνοδεύει

έρωτα μου βιαστικέ

πόσος χρόνος πέρασε από τότε

πόσες ώρες

πόσους αιώνες κοιμήθηκα δίχως να σε θωρήσω;

αλλά κανείς δεν μου απαντά

 

 

 

Primavera en Villa Adriana

 

esta mañana de abril

las hojas verdes cubren

el corazón de paolo

que no puede caminar

ni decir una palabra

porque la vida pesa

esta mañana de abril

como un templo de papel

en el oxígeno puro

y si dijera una palabra

tan sólo una palabra

ardería el mundo entero

 

 

 

 Άνοιξη στην Πόλη του Αδριανού

 

αυτό το πρωινό του Απρίλη

τα πράσινα φύλλα σκεπάζουν

του Πάολο

που δεν μπορεί να βαδίσει

ούτε να προφέρει μια λέξη

γιατί η ζωή βαραίνει

αυτό το πρωινό του Απρίλη

σαν ένα τέμπλο από χαρτί

μέσα στο ακαθρό οξυγόνο

κι αν έλεγε μια λέξη

μια μόνο λέξη

θα φλέγονταν όλος ο κόσμος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Junto al Tíber la putrefacción emite destellos gloriosos

 

Junto al Tíber la putrefacción emite destellos gloriosos

heme aquí juntando

palabras otra vez

palabras aún

versos dispuestos en fila

que anuncien brillantemente

con exquisita fluorescencia

el nauseabundo deceso

del amor

millares y millares

de palabras escritas

en un wáter-close

mientras del cielo en llamas

de roma

cuelgan medias y calzoncillos

amarillos

cómo puedo yo escribir

y escribir tranquilamente

y a la sombra de una cúpula impasible

de una estatua

que sonríe

y no salir gritando por los barrios horrendos

de roma

y lamer las llagas de un borracho

desfigurarme la cara

con botellas rotas

y dormir luego en la acera

sobre los excrementos tibios

de una puta o un pordiosero

podría llenar cuartillas

y cuartillas aún peores

contar historias abyectas

hablar de cosas infames

que nunca he conocido

mi vergüenza es solo un manto

de palabras

un delicado velo de oro

que me cubre diariamente

y sin piedad

pero si algún día

un instante junto al tíber

sin un ruido

ni un silbido

ni una nube

ni una mosca

al pie del río

con tan solo

un cigarrillo

una cerilla

y una silla

en tanto estío

se levanta en mí un sollozo

¡oh maravilla!

semejante a una montaña

o a un mosquito que aparece

cada siglo en el cenit

aquel día

yo os lo juro

arrojaré al canasto

el universo entero

renacerá el amor

entre mis labios resecos

y en estos versos dormidos

que ya no serán versos

sino balazos

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δίπλα στον Τίβερη η σαπίλα εκπέμπει ένδοξες αναλαμπές

 

 

Δίπλα στον Τίβερη η σαπίλα εκπέμπει ένδοξες αναλαμπές

και ναμαι εδώ καθώς ενώνω

τις λέξεις μου  για άλλη μια φορά

λέξεις ακόμα

στίχους διατεθειμένους στο βιολετί

που αναγγέλουν με μια επισημότητα

με μια εξαίσια ανθοοφορία

τον κατακλυσμιάιο  θάνατο

του έρωτα

χιλιάδες και χιλιάδες

λέξεις γραμμένες

σε ένα  wáter-close

κι ενώ μέσα  στο φλεγόμενο ουρανό

της Ρώμης

κρεμούν εσώρουχα και κίτρινα

σώβρακα

πως μπορώ εγώ να γράψω

και να γράψω με ηρεμία

και στη σκιά ενός θόλου τόσο  απαθή

με ένα άγαλμα

που χαμογελάει

και να μη βγω ουρλιάζοντας μες στις απαίσιες τις  γειτονιές

της Ρώμης

γι να γλύψω τις πληγές   ενός μεθύστακα

έχοντας παραμορφώσει το πρόσωπό μου

με σπασμένες μποτίλιες

και να κοιμηθώ μετά στην προκυμαία

πάνω στις ζεστές καμπύλες

μιας πόρνης  η ενός επαίτη

θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες

και σελίδες  ακόμα χειρότερες

να αφηγηθώ ιστορίες  αχρείες

να μιλήσω για ακατονόμαστα πράγματα

που ποτέ δε γνώρισα

η ντροπή μου είναι μόνο μια κάπα

από λέξεις

ένα λεπτό βέλο από χρυσάφι

που με σκεπάζει κάθε μέρα

δίχως οίκτο

αλλά αν κάποια μέρα

κάποια στιγμή δίπλα στον Τίβερη

εντελώς αθόρυβα

δίχως ένα συριγμό

δίχως ένα σύννεφο

δίχως ένα κουνούπι

στα ριζά του ποταμού

με ένα μόνο

τσιγάρο

με ένα σπίρτο

και μια καρέκλα

μες στο κατακαλόκαιρο

υψωθεί από εμένα ένας λυγμός

ω του θαύματος!

όμοιος με ένα βουνό

η με ένα κουνούπι που εμφανίζεται

κάθε αιώνα μες στο ζενίτ

εκείνη τη μέρα

εγώ σας ορκίζομαι

θα ρίψω στων σκουπιδιων τον κάδο

όλο  το σύμπαν

και θα ξαναγεννηθεί ο έρωτας

μες  στα στεγνά μου χείλη

και μέσα σ’ αυτούς τους κοιμισμένους στίχους

που πια δεν θα είναι στίχοι

αλλά πυροβολισμοί

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo melancólico

 

 

Si el corazón se nubla el corazón

La amapola de carne que adormece

Nuestra vida el brillo del dolor arroja

El cerebro en la sombra y riñones

Hígado intestinos y hasta los mismos labios

La nariz y las orejas se oscurecen

Los pies se vuelven esclavos

De las manos y los ojos se humedecen

El cuerpo entero padece

De una antigua enfermedad violeta

Cuyo nombre es melancolía y cuyo emblema

Es una silla vacía.

 

 

 

 

Μελαγχολικό κορμί

 

Αν η καρδιά σκοτεινιάζει η καρδιά

Η πεταλούδα της σάρκας που κοιμάται

Η ζωή μας τη λάμψη του πόνου διαχέει

Ο νους στη σκιά και τα νεφρά

Το σηκώτι τα τύμπανα  ως και τα ίδια  μας τα χείλη

Η μύτη και τ’ αυτιά μας σκοτεινιάζουν

Τα πόδια μας γίνονται σκλάβοι

Των χεριών  μας και τα μάτια μας μουσκεύουν

Κι ολόκληρο το κορμί μας υποφέρει

Από μια πανάρχαια βιολετιά αρρώστια

Που το όνομά της είναι μελαγχολία και το έμβλημά της

Μια άδεια καρέκλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo transparente

 

 

Completamente azul y despeinado

El corazón y la cabeza entre las nubes

Heme sin mejilla y sin mirada

Con un rayo de luna en el bolsillo

Para vivir

Uso una máscara de carne y hueso

Un cigarrillo y luego una sonrisa

O primero una sonrisa y luego un cigarrillo

Posiblemente encendido

Visto saco y pantalón planchado

Frecuento hoteles amarillos

Nadie me espera ni me conoce ni me mira

Mi cuerpo es humo materia indiferente

Que brilla brilla brilla

Y nunca es nada.

 

 

 

Διάφανο κορμί

 

 

Εντελώς γαλάζιος και αχτένιστος

Με τη καρδιά μου και το μυαλό μου μες στα σύννεφα

Να μια ε΄δω δίχως μάγουλο και δίχως ματιά

Με μια αχτίδα της σελήνης στη τσέπη μου

Για να ζήσω

Χρησιμοποιώ μια μάσκ από σάρκα και οστά

Ένα τσιγάρο και μετά ένα χαμόγελο

Η πρώτα ΄΄ένα χαμόγελο και μετά ένα τσιγάρο

Πιθανώς αναμμένο

Ντυμένος με ένα σάκο μκια ένα παντελόνι σιδερωμένο

Συχνάζω σε κίτρινα ξενοδοχεία

Κανείς δε με περιμένει κανείς δε με γνωρίζει ούτε με κοτάζει

Το κορμί μου είναι καπνός ύλη αδιάφορη

Που λάμπει λάμπει λάμπει

Και που ποτέ δεν είναι τίποτα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Contemplo la basura...

 

 

 

Contemplo la basura

Y veo una rosa

Pero no una rosa en la basura

Sino la basura convertida en una rosa

Observo una rosa y veo la basura

Que alimenta su belleza

A través de su corola y sus raíces

Así la rosa y la basura

Son la misma cosa

Porque hoy día son basura

Y mañana rosa

 

 

 

 

 

 

Παρατηρώ τα σκουπίδια...

 

 

 

Παρατηρώ τα σκουπίδια

Και βλέπω ένα τριαντάφυλλο

Αλλά δεν είναι ένα τριαντάφυλλο μες στα σκουπίδια

Αλλά τα σκουπίδια μετασχηματισμένα σε ένα τριαντάφυλλο

Παρατηρώ  ένα τριαντάφυλλο και βλέπω τα σκουπίδια

Που θρέφφουν την ομορφιά του

Μέσα απ’ το μίσχο του και τις ριζες του

Έτσι το τριαντάφυλλο και τα σκουπίδια

Είναι το ίδιο πράγμα

Γιατί σήμερα είναι σκουπίδια

Και αύριο τριαντάφυλλο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

No hay poesía hay solamente...

 

No hay poesía hay solamente

Vida. Lo que pasa es que la gente

No sabe que la poesía

Es vida y sobre todo

Que la vida es poesía

Todo eso es viejo se dirá

Pero qué importa. Todo es también

Completamente nuevo

Todo es manzana cuando escribo

Y nada es banana

Si no me da la gana

 

 

 

 

Δεν υπάρχει ποίηση υπάρχει μόνο...

 

Δεν υπάρχει ποίηση υπάρχει μόνο

Ζωή. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο κόσμος

Δεν ξέρει τι είναι η ποίηση

Είναι ζωή και πρώτα απ’ όλα

Ότι η ζωή είναι ποίηση

¨ολο αυτό είναι παλιό πια θα πει

Αλλά δ ν έχει σημασία. Γιατί όλα είναι επίσης

Εντελώς νέα

Όλα είναι μήλο όταν γράφω

Και τίποτα δεν είναι μπανάνα

Αν δε μου έρθει η όρεξη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sé perfectamente que mi casa...

 

 

Sé perfectamente que mi casa

Es una estrella

Que se llama vida

Y que esa estrella es la tierra

Y que después tendre otra casa

En otra estrella

Llamada muerte

 

 

 

Ξέρω πολύ καλά ότι το σπίτι μου...

 

 

Ξέρω πολύ καλά ότι το σπίτι μου

Eίναι ένα αστέρι

Που ονομάζεται ζωή

Και  ότι αυτό το αστέρι είαν η γη

Και ότι μετά θα έχω ένα άλλο σπίτι

Σε ένα άλλο αστέρι

Που θάνατος θα ονομαστεί

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yo que soy un payaso...

 

Yo que soy un payaso

Sin oficio y sin calzado

Yo que todavía

Guardo mi vieja luna

Y mis luceros de hojalata

En el armario. Yo que todavía

Me lleno de cascabeles y rocío

Que no vendo mi corazón

A ningún precio sé solamente

Que todo el cielo es mío

Porque soy un payaso

Enamorado y porque soy niño

Todavía

 

Εγώ που είμαι ένας παλιάτσος...

 

Εγώ που είμαι ένας παλιάτσος

Δίχως επάγγελμα και δίχως παπούτσια

Εγω που ακόμα

Φυλάω την παλιά μου σελήνη

Και τους τενεκεδένιους αυγερινούς μου  

Μες  στο αρμάρι . Εγω που ακόμα

Αρματώνομαι με κουδουνάκια και δροσοσταλίδες

Που δεν πουλώ την καρδιά μου

Σε καμιά τιμή ξέρω μόνο

Πως όλος ο ουρανός είναι δικός μου

Γιατί είμαι ένας παλιάτσος

Eρωτευμένος και γιατί είμαι ένα μικρό παιδί

Ακόμα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hay una estatua en Florencia...

 

 

Hay una estatua en Florencia

Que nadie conoce

Pero que me ofrece

Todo el mármol de su cuerpo

Y su sonrisa cansada

Yo la abrazo con ternura

Y ella me dice al oído

Que yo también soy la estatua

De un artista desconocido

Y además respiro

 

 

 

Υπάρχει ένα άγαλμα στη Φλωρεντία...

 

 

Υπάρχει ένα άγαλμα στη Φλωρεντία

Που κανείς δε γνωρίζει

Αλλά που μου προσφέρει

Όλο το μάρμα ρο του κορμιού του

Και ο κορασμένο χαμόγελό του

Εγώ το αγκαλιάζω με τρυφεράδα

Κι εκείν μου λέι στ΄αυτί

Ότι εγώ επίσης είμαι το άγαλμα

Ενός άγνωστου καλλιτέχνη

Κι επίσης αναπνέω

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Para vivir bien no es suficiente...

 

Para vivir bien no es suficiente...

Abrir el refrigerador

Y encontrar pollo asado

Y mermelada. Es necesario además

Tener hambre de liz

Y devorar una estrella

Sin tenedor ni cuchillo

Sería bueno también

En estas circunstancias

Ponerse un vestido amarillo

Y darle la mano al vecino

Que no saluda

 

 

 

 

 

 

 

Για να ζήσεις καλά δεν αρκεί...

 

Για να ζήσεις καλά δεν αρκεί...

Να ανοίγεις το ψυγείο

Και να βρίσκεις ψητό κοτόπουλο

Και μαρμελάδα. Eίναι αναγκαίο επίσης

Να έχεις πείνα για τη Λιζ

Και να κατασπαράζεις ένα αστέρι

Δίχως πιρούνι και μαχαίρι

Θα ήταν καλό επίσης

Σ αυτές τις περιστάσεις

Να φορέσεις ένα κίτρινο ρούχο

Και να δώσεις το χέρι στο γείτονα

Που δε χαιρετά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hay gente que no ama la gente...

 

 

Hay gente que no ama la gente

Porque es diferente

Porque se viste de flores

Y tiene los ojos brillantes

O porque adora un cocodrilo

En lugar de una nevera

O porque todavía alaba el sol

Cuando se eleva y se arrodilla

Cuando baja. Gente llena de amor

A la gente parecida a toda la gente

Cuando en el firmamento

No había una nevera

Sino tan sólo

Un cocodrilo

 

 

 

Υπάρχει κόσμος που δεν αγαπά το διπλανό του...

 

 

Υπάρχει κόσμος που δεν αγαπά το διπλανό του 

Γιατί είναι διαφορετικός

Γιατί στολίζεται με λουλούδια

Και έχει λαμπερά τα μάτια

Η γιατί λατρεύει έναν κορκόδειλο

Αντί ένα ψυγείο

Η γιατί ακόμα δοξάζει τον ήλιο

Όταν υψώνεται και γονατίζει

Όταν κατεβαίνει. Ο κόσμος  ήταν γεμάτος από έρωτα

Για τον όμοιο του για το διπλανό του για όλο τον κόσμο

Όταν στο σύμπαν

Δεν υπήρχε ούτε ένα ψυγείο

Ούτε μόνο

Έανς κορκόδειλος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo en exilio

 

 

Tropezando con mis brazos

Mi nariz y mis orejas sigo adelante

Caminando con el páncreas y a veces

Hasta con los pies. Me sale luz de las solapas

Me duele la bragueta y el mundo entero

En una esfera de plomo que me aplasta el corazón

No tengo patria ni corbata

Vivo de espaldas a los astros

Las personas y las cosas me dan miedo

Tan sólo escucho el sonido

De un saxofón hundido entre mis huesos

Los tambores silenciosos de mi sexo

Y mi cabeza. Siempre rodeado de espuma

Siempre luchando

Con mis intestinos y mi tristeza

Mi pantalón y mi camisa.

 

 

Εξόριστο σώμα

 

 

Παραπατώντας με τα μπράτσα μου

Με τη μύτη μου και με τα’ αυτιά μου συνεχίζω να προχωρώ

Βαδίζοντας με το πάγκρεάς μου και κάποτε

Ακόμα και μετα πόδια μου.Μου βγαίνει φως από τα πέτα μου

Με πονεί το φερμουάρ του παντελονιού μου και το κορμί μου ολόκληρο

΄με μια σφαίρα από μούβι που μου συντρίβει την καρδιά

Δεν έχω πατρίδα μήτε γραβάτα

Ζω με τη πλάτη μου γυρισμένη στ’ αστέρια

Τα πρόσωπα και τα πράγματα μου προκαλούν φόβο

Κι ετσι μόο ακούω τον ήχο

Από έν σαξόφωνο που είναι βυθισμένο μέσα στα κόκαλά μου

Τα σιωπηλά μταμπύρλα του φύλου μου

Και του κεφαλιού μου.Πάντα κυκλωμένος από αφρούς

Πάντα παλεύοντας

Με τα σωθικά μου και με τη θλίψη μου

Με το παντελόνι μου και με το πουκάμισό μου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Quizás el universo...

 

Quizás el universo

Es una pompa de jabón quizás

Es solamente espuma

Una esponja siempre vacía

Y siempre llena. Quizás

Lo que llamamos luz

Es la sombra de Dios

Y lo que llamamos Dios

Somos nosotros mismos

Que también somos espuma

Pompa de jabón esponja

Siempre llena

Y siempre vacía

 

 

 

 

 

 

Ίσως το σύμπαν...

 

Ίσως το σύμπαν

Είναι μια σαπουνόφουσκα ίσως

Είναι μόνο αφρός

Ένας σπόγγος πάντα άδειος

Και πάντα γεμάτος.Ίσως

Αυτό που ονομάζουμε φως

Να είναι η σκιά του Θεού

Κι αυτό που ονομάζουμε Θεό

Να είμαστε εμείς οι ίδιοι

Που επίσης είμαστε αφρός

Σαπουνόφουσκα σπόγγος

Πάντα γεμάτος

Και πάντα άδειος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Último cuerpo

 

 

Cuando el momento llega y llega

Cada día el momento de sentarse humildemente

A defecar y una parte inútil de nosotros

Vuelve a la tierra

Todo parece más sencillo y más cercano

Y hasta la misma luz de la luna

Es un anillo de oro

Que atraviesa el comedor y la cocina

Las estrellas se reúnen en el vientre

Y ya no duelen sino brillan simplemente

Los intestinos vuelven al abismo azul

En donde yacen los caballos

Y el tambor de nuestra infancia

 

 

 

 

Τελευταίο κορμί

 

 

Όταν η στιγμή φτάνει και φτάνει

Κάθε μέρα η στιγμή του να καθίσεις ταπεινά

Και να χέσεις και ένα μέρος άχρηστο από μας

Επιστρέψει στη γη

Όλα φαίνονται πολύ πιο απλά και πολύ πιο κοντινά

Κι ως και το ίδιο το φως της σελήνης

Eίναι ένα δαχτυλίδι από χρυσάφι

Που διασχίζει την τραπεζαρία και την κουζίνα

Τ’ αστέρια ενώνονται στην κοιλιά

Και πια δεν πονούν αλλά απλά λάμπουν

Και τα έντερα επιστρέφουν στη γαλάζια άβυσσο

Όπου κείτονται τα αλογάκια

Και το ταμπούρλο της παιδικής μας ηλικίας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ya todo se hace velozmente...

 

 

Ya todo se hace velozmente

El rocío

Se fabrica en un minuto

La mirada ya no es necesaria

Y en su lugar

Hay una pantalla

Que todo lo sabe. Pero no importa

Todavía quedan las magnolias

Las cosas serán más graves

Cuando desaparezca el dolor

O se vuelva artificial

La soledad

 

 

Πια όλοι τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα...

 

Πια όλοι τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα

Η δροσιά

Κατασκευάζεται σε ένα λεπτό

Η ματιά πια δε χρειάζεται

Και στη θέση της

Υπάρχει μια οθόνη

Που όλα ατα ξέρει.Αλλά δεν έχει σημασία

Ακόμα μένουν οι μανόλιες

Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα

Όταν θα εξαφανιστεί ο πόνος

Η θα γίνει τεχνητή

Η μοναξιά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Los libros que prefiero no son de papel...

 

 

Los libros que prefiero no son de papel

Sino de yerba de madera

De alabastro de misteriosas materias

Que quizás no existen

Antiguos libros de piedra

Grabados por la sangre y el sollozo

Escritos por la lluvia

Y por los siglos que ya nadie lee

Ni conoce. Pero mi libro predilecto

No es de cristal ni de hulla

Sino de carne y hueso tiene páginas

De seda como tus mejillas

Y es sagrado

 

 

 

Τα βιβλία που προτιμώ δεν είναιαπό χαρτί...

 

 

Τα βιβλία που προτιμώ δεν είναι από χαρτί

Αλλά από πρασινάδα δέντρου

Από αλάβαστρο από μυστήρια υλικά

Που ίσως δεν υπάρχουν

Παλιά βιβλία από πέτρα

Διαποισμένα  από το αίμα και το θρήνο

Γραμμένα απ’ τη βροχή

Κι από τους αιώνες που πια κανείς δεν τα διαβάζει

Ούτε τα γνωρίζει. Αλλά το αγαπημένο μου βιβλίο

Δεν είναι από γυλί μήτε από κάρβουνο

Αλλά από σάρκα και οστά έχει σελίδες

Από μετάξι όπως τα μάγουλά σου

Και είναι ιερό

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo anterior

 

 

El arco iris atraviesa a mi padre y mi madre

Mientras duermes. No están desnudos

Ni los cubre pijama ni sábana alguna

Son más bien una nube

En forma de mujer y hombre entrelazados

Quizás el primer hombre y la primera mujer

Sobre la tierra. El arco iris me sorprende

Viendo como lagartijas entre los intersticios

De sus huesos y mis huesos viendo crecer

Un algodón celeste entre sus cejas

Ya ni se miran ni se abrazan ni se mueven

El arco iris se los lleva nuevamente

Como se lleva mi pensamiento

Mi juventud y mis anteojos.

 

 

 

Προηγούμενο κορμί

 

 

 

Το ουράνιο τόξο διαπερνά τον πατέρα μου και τη μητέρα μου

Ενώ εσύ κοιμάσαι. Δεν είναι γυμνοί

Και δε φορούν πιτζάμες ούτε είναι σκεπασμένοι με κάποιο σεντόνι

Είναι μάλλον ένα σύννεφο

Με μορφή γυναίκα και άντρα κι αγκαλιασμένοι

Ίσως ο πρώτος αντρας και η πρώτη γυναίκα

Πάνω στη γη. Το ουράνιο τόξο με καταπλήσει

Καθώς βλέπω όπως οι  μικρές σαύρες  ανάμεσα στους αρμούς

Των οστών τους και των οστών μου  να μεγαλώνει

Ένα ουράνιο βαμβάκι ανάμεσα στα φρύδια τους

Πια ούτε κοιτάζονται ούτε αγκαλιάζονται ούτε κινούνται

Το ουράνιο τόξο τους παίρνει ξανά

¨όπως παίρνει τη σκέψη μου

Τη νιότη μου και τα ματογυάλια μου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Caminando por las calles de Milán...

 

 

Caminando por las calles de Milán

Se ven sólo animales

Bien vestidos. Ellas parecen faisanes

Con el cuello de jirafa

Y las piernas de pantera. Ellos

Manejan un tiburón

En lugar de un automóvil

Todos se mueven con gracia

Para desgracia de todos y todos

Tienen cabellos de oro y teléfonos

De seda. Sólo lse falta la luna

Para tenerlo todo

Pero también la mirada

 

 

 

 

Καθώς περπατάς  μες στους δρόμους του Μιλάνου...

 

 

Καθώς περπατάς μες στους δρόμους του Μιλάνου

Φαίνονται μόνο ζώα

Καλά ντυμένα. Αυτές μοιάζουν με  φασιανούς

Με τη ράχη της καμηλοπάρδαλης

Και τις γάμπες του πάνθηρα. Αυτοί

Χειρίζονται ένα καρχαρία

Στη θέση ενός αυτοκινήτου

Όλοι βαδίζουν με χάρη

Και παρά τη δυσαρέσκεια όλων μα όλων

Έχουν μαλλιά από χρυσάφι και τηλέφωνα

Από μετάξι. Τους λείπειι μόνο η σελήνη

Για να τα έχουν όλα

Αλλά κι επίσης η ματιά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De pronto la conversación...

 

 

De pronto la conversación

Se volvió oscura

Ninguno de los dos entendió

Al otro. Desapareció el teléfono

El agua y la luz dieron origen

A un antiquísimo follaje

En el que no brillaba el sol

Ni la luna. Nuestra conversación

Llegó a ser tan oscura

Que se convirtió en un pantano

Y nosotros dos

En gusanos

 

 

 

Ξααφνικά ο διάλογος...

 

 

Ξαφνικά ο διάλογος

Έγινε ακτανόητος

Κανένας απ’ τους δυο μας δεν κατάλαβε

Τον άλλο. Εξαφανίστηκε το τηλέφωο

Και το νερό και το φως προκάλεσαν

Σε ένα απαρχαιομένο φύλλωμα

Μες στο οποίο δεν έλαμπε ο ήλιος

Ούτε η σελήνη. Ο διάλογός μας

Κατάντησε να γίνει τόσο σκοτεινός

Που μετατράπηκε σε ένα  έλος

Κι εμείς οι δυο

Σε σκουλήκια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La gente dice que me he vuelto loco...

 

 

La gente dice que me he vuelto loco

Porque no uso corbata

Ni sombrero. O porque me enamoro

Siempre cuando llueve

O hace frío. La gente se ríe

De mi corazón cuando estornudo

Cuando lloro o cuando respiro

Pero la verdad es que la gente

Detesta mi cara de payaso

Asustado. Y sobre todo mi bolsillo

Siempre vacío y la oscuridad

En que me muevo entre destello

Y destello

 

Ο κόσμος λέει ότι τρελάθηκα...

 

 

Ο κόσμος λέει ότι τρελάθηκα

Γιατί δε φοράω  γρβάτα

Ούτε καπέλο. Η γιατί ερωτεύομαι

Πάντα όταν βρέχει

Η κάνει κρύο. Ο κόσμος γελά

Με την καρσιά μου όταν  φτερνίζομαι

Όταν κλαίω η όταν αναπνέω

Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος

Απεχθάνεται το πρόσωπό μου του τρομαγμένου

Παλιάτσου. Και ρώτα απ’ όλα  την τσέπη μου

Την πάντα άδεια και το σκοτάδι

Μες στο οποίο κινούμαι από αναλαμπή

Σε αναλαμπή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Príncipe del olvido

 

¿Soy yo, arenas giratorias, libres astros,

Firmamento hundido, el que se inclina

Y besa su rostro puro entre velos y serpientes?

Mil años dormida junto a un cráneo, un candelabro

De oro, un paño colgado, la he besado.

Sobre mi cabeza avanza su respiración,

Sus labios sordos, como un ruido de tambores.

¡Irrespirable y santo es su castigo, su osamenta!

(Aquí, en la sombra, cráter de terciopelo,

Sabiamente amueblado está el volcán, lo que es suyo

Como el fuego, salones olvidados de espantable encaje,

Sofás donde su cuerpo grita roncamente, degollado.)

Sepultura de la carne, yo os imploro,

Caballos encerrados, polvo incansable,

Un solo instante cálido, perfecto junto a ella,

Un solo instante vivos, y el olvido, la corriente

De mil años destruidos por un beso.

No importa ya su rostro a la deriva, iluminado

Y chorreante de gusanos, los diez dedos

De turquesa en que diluye las edades.

No importa ya su lámpara encendida bajo tierra,

Si antes hubo de rodearme mansamente

Con sus ojos y sus labios aún vivos,

Si antes hubo de asistir, como una sombra, a la caída

De la fruta sobre el mundo. Mansiones vítreas

Con alas de lagarto, entre las nubes,

Lagos aéreos pasan ante mí, batiendo sus cenizas.

Yo sólo sé, reina mía enterrada, gorgona inerte,

Cuál es mi silla y mi corona, cuál mi tristeza.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο πρίγκηπας της λησμονιάς

 

Είμαι εγώ, περιπλανώμενες αμμουδιές, ελεύθερα αστέρια,

Καταποντισμένο σύμπαν, αυτός που γέρνει

Και φιλεί το σεπτό πρόσωπό της ανάμεσα σε καλύμματα και ερπετά;

Χίλια χρόνια κοιμισμένη  είναι δίπλα σε ένα κρανίο, με ένα χρυσό

Κηροπήγιο, κι ένα κρεμασμένο πανί, τη φίλησα.

Πάνω στο κεφάλι μου ανεβαίνει η ανασεμιά της,

Τα χείλη της βουβά είναι , σαν ένας θόρυβος από ταμπούρλα.

Άπνοη   και ιερή είναι η τιμωρία της κι  ο σκελετός της!

(Εδώ, στη σκιά, σε ένα κρατήρα από βελούδο,

Σοφά επιπλωμένο βρίσκεται το ηφαίστειο, αυτό που είναι δικό της

Όπως η φωτιά, με σαλόνια λησμονημένα de espantable encaje,

Σοφάδες όπου το κορμί της βραχνά  κραυγάζει , θρυματισμένο.)

Ταφε της σάρκας , εγώ σας εκλιπαρώ,

Άλογα ενταφιασμένα, σκόνη ακούραστη,

Για μια μόνο ζεστή στιγμή, τέλεια δίπλα της,

Μια μόνο στιγμή ζωντανοί να είμαστε, με τη λησμονιά μαζί, το ρεύμα

Των χιλίων  κατεστραμένων  χρόνων από ένα φιλί.

Δεν έχει πια σημασία το πρόσωπό της που κειτεται ανάσκελα, φωτισμένο

Και πλημυρισμένο από σκουλήκια, τα δέκα δάχτυλα

Από τυρκουάζ  που διαλύειουν  τις εποχές.

Δεν έχει σημασία πια η λάμπα της η αναμμένη κάτω απ’ το χώμα,

Αν πριν έπρεπε να με κυκλώσει πράα

Με τα μάτια της και με τα χείλη της τα ακόμα ζωντανά,

Αν πριν θα έπρεπε να βοηθήσει, σαν μια σκιά, στην πτώση

Των καρπών πάνω στον κόσμο. Επαύλεις γυάλινες

Με φτερά  σαύρας , ανάμεσα στα σύννεφα,

Πεδιάδες αέρινες περνάνε από μπροστά μου, σαρώνοντας τις στάχτες της.

Εγώ μόνο ξέρω, βασίλισσα μου θαμμένη, αδρανή μου  γοργόνα,

Ποιος είναι ο θρόνος μου και η κορώνα μου, και ποια η θλίψη μου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Los hombres de negocios no respiran...

 

 

Los hombres de negocios no respiran

No sollozan no conocen

Las magnolias. A duras penas orinan

Y defecan cuando pueden. Tampoco

Aman ninguno y ninguno

Los ama. No hay animales más veloces

Ni más cercanos a la muerte

Que estos seres vacíos

No hay cosa que no deseen

Ni que les sea negada mas a su contacto

Todo se vuelve nada

Los hombres de negocios

Son tan veloces y tan necios

Que no conocen

El ocio

 

Οι άνθρωποι των συναλλαγών δεν αναπνέουν...

 

 

Οι άνθρωποι των συναλλαγών δεν αναπνέουν 

Δε θρηνούν δε γνωρίζουν

Τις μανόλιες. Κατουρούν όταν δεν αντέχουν άλλο

Και αποπατούν  όταν μπορούν. Ούτε

Αγαπούν κανένα και κανένας δεν  

Τους αγαπά. Δεν υπάρχουν ζώα πιο γρήγορα

Ούτε πιο κοντινά σιτο θάνατο

Απ’ αυτά τα κενά όντα

Δεν πάρχει πράγμα που να μην το θέλουν

Που να μπορεί κανείς να τους το αρνηθείστην επαφή μαζί τους

Όλα αλλάζουν στο τίποτα

Οι άνθρωποι των συναλλαγών

Είναι τόσο γρήγοροι και τόσο ανόητοι

Που δε γνωρίζουν

Τη σχόλη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sobre la luz

 

 

A María, Eva, Marigola, Julio, Luciano,
Lorraine, Aliocha, Placido, amigos

La luz que solamente es luz

Cuando ilumina una cosa

No es luz verdadera. La luz

Que pasa velozmente y no deja sombra

Que todo lo sostiene y lo anima

Es quizás la luz divina. Pero la luz

De que hablo es otra luz

Hundida en mi memoria como un anillo de oro

En la espesura. Es una luz que brilla

Muy rara vez en la vida

Que no tiene peso ni medida

Pero que convierte el corazón

En una estrella

Una luz que no se explica  que no

Se explica  que improvisadamente aclara

Todo lo que existe

Como si fuera un espejo

Ante un vaso de agua pura

Un fulgor escondido

Un diamante que nos duele

Dulcemente  y que nos nubla la mirada

Una suerte de esplendor vacío

Que sólo se percibe como oscuridad

O ceguera. Una luz

Más clara que la misma luz

Del cielo  pero más humilde

Más cercana a nuestra mano

A nuestra pobre luz de cada día

Hecha de millares y millares

De cosas sencillas

De átomos que nacen

Y átomos que mueren

De centelleantes fragmentos

De otras cosas

Que igualmente nacen resplandecen

Y perecen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για το φως

 

 

Στουςς φίλους μου  

 Μαρία, Έυα,

 Μαριγούλα,

 Χούλιο, Λουτσιάνο,

Αιότσα  και Πλάσιδο

 

Το φως που είναι μόνο φως

Όταν φωτίζει ένα πράγμα

Δεν είναι αληθινό φως. Το φως

Που περνά γρήγορα και δεν αφήνει σκιά

Που όλα τα στηρίζει και τα μεψυχώνει

Eίναι ίσως το θεικο φως. Αλλά το φως

Για το οποίο μιλώ είναι άλλο φως

Βυθισμένο μέσα στη μνήμη μου σαν ένα δαχτυλίδι από χρυσάφι

Μες στο πηχτό σκοτάδι. Είναι ένα φως που λάμπει

Πολύ σπάνια μέσα στη ζωλή

Που δεν έχει βάρος ούτ τιμή

Αλλά που αλλάζει την καρδιά

Σε ένα αστέρι

Ένα φως που δεν εξηγείται που δεν

Εξηγείται που   που αναπάντεχα φωτίζει

Όλα όσα υπάρχουν

Σαν α ήταν ένας καθρέφτης

Μπροστά σε ένα κύπελο με καθαρό νερό

Μια κρυμμένη λάμψη

Ένα διαμάντι που μας πονάει

Γλυκα και που μας θολώνει τη ματιά

Ένα είδος κενής λάμψης

Που προσλαμβάνεται μόνο σαν σκοτεινιά

Η σαν  τυφλότητα. Ένα φως

Πιο καθάριο από το ίδιο το φως

Του ουρανού αλλά πιο ταπεινό

Πιο κοντινό στο δικό μας  χέρι

Στο δικό μας φτωχό φως της κάθε μέρας

Τον φτιαγμένο  από χιλιάδες και χιλιάδες

Απλά πράγματα

Από άτομα που γενιούνται

Και από άτομα που πεθαίνουν

Από λάμποντα θραύσματα

Άλλων πραγμάτων

Που με τον ίδιο τρόπο γεννιούνται απαστράπτουν

Και πεθαίνουν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Excavo en mi dorado Perú

 

 

Excavo en mi dorado Perú

Un reino puro y encuentro

Una cuchara. Excavo más

Y sale el rey con toda su joyería

Y la reina mía enterrada

Cuya mirada me estremece

Excavo y excavo todavía

Y es mi osamenta que hallo ahora

Y el trono ensangrentado

Que allí me espera

 

 

 

Σκάβω στο χρυσό μου Περού

 

Σκάβω στο χρυσό μου Περού

Σ’ αυτό το αγνό βασίλειο  και βρίσκω

Μια κουτάλα. Σκάβω περισσότερο

Και βγαίνει ο βασιλιάς με όλα ατα κοσμήματά του

Και η βασίλισσά μου η θαμμένη

Που ημτιά της μου σφίγγει την καρδιά

Σκάβω και σκάβω ακόμα

Και είναι το σκελετό μου  που βρίσκω τώρα

Και το ματωμένο  θρόνο

Που εκεί με  περιμένει

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vincent

 

A Theo

Lo único que sabemos de Vincent

Es que nunca dormía

Ni comía ni bebía ni amaba

Y que su vida era un misterio. Sabemos

Que tenía ojos y botines enormes

El estómago vacío y el corazón

en el suelo. Que se pasaba las noches

Mirando y mirando una estrella

Sabemos también

Que para él nada era oscuro

Ni tampoco sencillo

Que su pincel no era un pincel

Sino un pájaro vivo

Que lo llenaba de pavor y de alegría

Pero nada sabemos

De su sexo ni de su pobre frente

Repleta de luz como un diamante

Vincent decimos con amargura

No era como nosotros

Criaturas cubiertas de sombra

Nietos de un esplendor

Que ya no existe. Pero tampoco él

Nos devolvió el fulgor perdido

La santidad de su arte

No nos libró del mal

Ni de los trapos sucios

De la vida. Nos deja solamente

Sollozos  cuervos  girasoles

Una oreja cortada y una pipa de madera

La destartalada luz de sus zapatos

Nos deja su mirada pura

El cielo brillante de Arles

Y una silla amarilla.

 

No es mucho probablemente

Pero desde entonces

La noche estrellada

No es obra de Dios sino de Vincent

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Βικέντιος

 

Στον Τεό

 

Το μόνο που ξέρουμε για τον Βίνσεντ

Eίναι ότι ποτέ δεν κοιμόταν

Ούτε έτρωγε ούτε έπινε ούτε αγαπούσε

Και ότι η ζωή του ήταν ένα μυστήριο. Sabemos

Ότι είχε μάτια και τρόπεα μεγάλα

Το στομάχι του άδειο και την καρδιά του

Κατω στο πάτωμα. Ότι περνούσε τις νύχτες

Κοιτάζοντας και ξανακοιτάζοντας τ’ αστέρια

Ξέρουμε επίσης

Ότι γι αυτόν τίποτα δεν ήταν σκοτεινό

Ούτε και απλό

Και ότι το πινέλο του δεν ήταν ένα πινέλο

Αλλά ένα πουλί ζωντανό

Που τον γέμιζε με pavor  και χαρά

Αλλά τίποτα δε ξέρουμε

Για το φύλο του ούτε για το φτωχό μέτωπό του

Το πληρωμένο με φως όπως ένα διαμάντι

Ο Βίνσεντ λέμε με πίκρα

Δεν ήταν σαν εμάς

Τα πλάσματα τα σκεπαμένα με σκιά

Τα εγόνια μιας λάμψης

Που πια δεν υπάρχει. Αλλά ούτε αυτός

Μας επέστρεψε τη χαμένη του  αίγλη

Την αγιότητα της τέχνης του

Δε μας λευτέρωσε από το κακό

Ούτε από τις βρωμιές

Της ζωής. Μας αφήνει μόνο

Λυγμούς  κοράκια ηλιοτρόπια

Ένα κομμένο αυτί και μια ξύλινη πίπα

Το ακανόνιστο φως των παπουτσιών του

Μας αφήνει την καθαρή του ματιά

Το λαμπερό ουρανό της Αρλ

Και μια κίτρινη καρέκλα.

 

Δεν είναι πολλά ασφαλώς

Αλλά από τότε

Η αστερόεσα νύχτα

Δεν είναι έργο του Θεού αλλά του Βίνσεντ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Esposa sepultada

 

 

Encerrado en tu sombra, en tu santa sombra,

Con el agua en las rodillas, te pregunto

¿Es el peso del manzano, claveteado de estrellas,

Sobre mi corazón oscuro, o eres tú, cabeza

Fugitiva de las horas, novia mía enterrada,

La que arrastras tu cabellera incesante

Como una botella rota, por entre mi sangre?

Yo no sé, señora mía, luto de mi amor,

Si eres tú la que reinas sobre tanta ceniza,

O si es sólo tu sombra, tu velo de novia en el aire,

—Poblado de perlas, naves y calaveras—

El que inunda mi alcoba, igual que un océano.

 

 

 

 

 

 Θαμμένη  σύζυγος

 

 

Θαμμένος μες στη σκιά σου, μέσα στη σεπτή σκιά σου,

Με το νερό ως τα γόνατα, σε ρωτό

Είναι το βάρος της μηλιάς , της καρφωμένης με τ’ αστέρια,

Πάνω στη σκοτεινή καρδιά μου, η είσαι εσύ, κεφαλή

Φευγαλέα των ωρών,ενταφιασμένη αρραβωνιαστικιά μου,

Εσύ που σέρνει την ακούραστη κόμη σου

Σαν μια σπασμένη μποτίλια, έσα στο αίμα μου;

Εγώ δε ξέρω ,κυρία μου, πένθος του έρωτά μου,

Αν είσαι εσύ που βασιλευεις πάνω από τόση στάχτη,

Η αν είναι μόνο η σκιά σου, το βέλο σου της αρραβωνιαστικιάς μες στον αέρα,

—Η  κατοικημέη από πέρλες, πλοία  και νεκροκεφαλές—

Αυτή που κατακλύζει το δωμάτιό μου, όπως ένας ωκεανός.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo pasajero

 

 

Sentado en una silla

Con los ojos y las manos en pantalla

Veo pasar el río de mi sangre

Hacia la muerte

Venas cartílagos y nervios

Resplandecen tiernamente cuando duermo

Y nada me vuelve más dichoso

Que el fulgor de las estrellas

Encerrado en mis arterias

Pero nada me vuelve más sombrío

Que la luz de un cigarrillo

Cuando pienso en el futuro

Y un remolino de ceniza

Bruscamente desbarata mi sonrisa

Y mi pasado

 

 

 

Κορμί διαβατικό

 

 

Καθισμένος σε μια καρέκλα

Με τα μάτια και τα χερια μου  στην οθόνη

Βλέπω να περνά ο ποταμός του αίματός μου

Προς το θάνατο

Φλέβες  χόνδροι  και νεύρα

Απαστραπτουν τρυφερά όταν κοιμάμαι

Και τίποτα δε με κάνει πιο ευτυχισμένο

Από τη λάμψη των αστεριών

Τη βυθισμένη  μες στις αρτηρίες μου

Αλλά τίποτα δε με κάνει πιο δυστυχή

Από την κάφτρα ενός τσιγάρου

Όταν σκέφτομαι το μέλλον

Και μκια δίνη  από στάχτη

Ξαφνικά χαλάει  το χαμόγελό μου

Και το παρελθόν μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amo los astros amaneceres

 

 

Las aguas amargas

Las anguilas y las algas

Los árboles antiguos y las alimañas

Amo los armarios y las agujas

Las habitaciones amplias y sin almohadones

Los ángeles atroces pero arrodillados

Los amores de antes algo amarillentos

Casi siempre absurdos y aterciopelados

Y todas las palabras que empiezan por A

Aunque no digan

Ah

 

 

 

 

 

Αγαπώ τα πρωινά αστέρια

 

Τα πικρά νερά

Τα χέλια και τα φύκια

Τα γέρικα δέντρα και τους ασβούς

Αγαπώ τα ερμάρια και τις βελόνες

Τα ευρύχωρα δωμάτια τα δίχως καρπέτες

Τους τρομερούς αλλά γονατισμένους αγγέλους

Τους έρωτες τους άρτι κιτρινισμένους

Τους σχεδόν πάντα παράλογους και βελούδινους

Και όλες τις λέξεις ωπου αρχίζον από Α

Παρόλο που δε λένε

Aχ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αdoro tus piernas desnudas...

 

 

Adoro tus piernas desnudas

Adoro todo lo que nace

Y lo que muere entre ellas

Hay un manantial de aguas sagradas

En su centro de mariposa

Púrpura y templada

Que llamamos vida. Adoro

Tus muslos cuando orinas

Tus rodillas altas en el día

Y plegadas en la noche

Con olor a yerba

A tierra mojada

Y a caballo

 

 

Λατρεύω τις γυμνές γάμπες σου...

 

 

Λατρεύω τις γυμνές γάμπες σου

Λατρεύω όλο αυτό που γεννιέται

Κι αυτό που πεθαίνει ανάμεσα σ’ αυτές

Υπάρχει ένα κεφαλάρι από ιερερά νερά

Στο κέντρο του της πεταλούδας

Της πορφυρής καιτρεμάμενης

Που ονομάζουμε ζωή. Λατρεύω

Tα μπούτια σου όταν κατουρείς

Tα ψηλά σου γόνατα μες στη μέρα

Και  τα διπλωμένα μες στη νύχτα

Με άρωμα διόσμου

Μουσκεμένης γης

Και αλόγου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Todo es París para mí...

 

 

Todo es París para mí

Y Roma es también Nueva York

O Lima. En todas partes respiro

Me pongo un pantalón y sonrío

En todas pates me levanto

Y me acuesto mirando las estrellas

Aunque no haya ninguna de ellas

Mi nombre es Jorge y soy el mismo

Mozalbete que leía Rimbaud

Y Mallarmé llorando como un niño

Todos mis sueños y mis heces

Son las mismas en París Roma

Nueva York o Lima

 

 

Όλα είναι Παρίσι για μένα...

 

 

Όλα είναι Παρίσι για μένα

Και η Ρώμη είναι επίσης Νέα Υόρκη

Η Λίμα. Σε όλα τα μέρη αναπνεέω

Φοράω ένα παντελόνι και χαμογελώ

Με όλες τις πατούσες μου σηκώνομαι

Και πλαγιάζω κοιτάζοντας τ’ αστέρια

Παρόλο που δεν υπάρχει κανένα απ’ αυτά

Το όνομά μου είναι Χόρχε και είμαι ο ίδιος

Νεαρός  που διάβαζε Ρεμπώ

Και Mαλαρμέ κλαίγοντας σαν ένα μικρό παιδί

Όλα μου τα όνειρα  και τα κόπρανά μου

Είναι τα ίδια στο Παρίσι στη Ρώμη

Στη Νέα Υόρκη η στη Λίμα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Todos dicen que la realidad...

 

 

Todos dicen que la realidad

Es un cubo negro. Pero tal vez

Somos nosotros que no vemos

No sabemos qué cosa es

La realidad y la confundimos

Con un cubo negro

 

 

 

Όλοι λένε ότι η πραγματικότητα είναι ...

 

 

Όλοι λένε ότι η πραγματικότητα

Είναι ένας μαύρος κύβος. Αλλά μάλλον

Είμαστε εμείς που δε βλέπουμε

Που δε ξέρουμε τι πράγμα είναι

Η πραγματικότητα και την μπερδεύουμε

Με ένα μαύρο κύβο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Me siento ante mi mesa servida...

 

 

Me siento ante mi mesa servida

Levanto una cuchara

Sobre mi plato que humea

Pero no es mi mano que se mueve

Ni mi pensamiento ni mi plato

Ni tampoco mi esqueleto

Sino todo el firmamento

Que resplandece en mi cuchara

Y me alimenta cada día

 

 

Κάθομαι μπροστα στο στρωμένο τραπέζι μου...

 

Κάθομαι μπροστα στο στρωμένο τραπέζι μου...

Υψώνω ένα κουτάλι

Πάνω απ’ το πιάτο μου που αχνίζει

Αλλά δεν είναι το χέρι μου που κινείται

Ούτε η σκέψη μου ούτε το πιάτο μου

Ούτε επίσης ο σκελετός μου

Αλλά όλο το σύμπαν

Που απαστράπτει μες στο κουτάλι μου

Και που με συντηρεί κάθε μέρα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo mutilado

 

 

Cuento los dedos de mis manos y mies pies

Como si fueran uvas o cerezas y los sumo

A mis pesares. Multiplico lágrimas humores

Minuciosas gotas de saliva

En estalactitas tibias y plateadas

Divido uñas y quejidos agrego dientes

Sinsabores luminosos segmentos de alegría

Entre murallas de cabellos y corolas

Que sonríen y que duelen. Todo dispuesto

En cúpulas sombrías en palpitantes atados

De costillas quebradas como si fuera un ciervo

Un animal acorralado y sin caricias

En un círculo de huesos

Y latidos.

 

 

 

Ακρωτηριασμένο κορμί

 

 

Μετρώ τα δάχτυλα των χεριών μου και των ποδιών μου

Σαν να ήταν ρώγες από σταφύλι η κεράσια και τα προσθέτω

Στις λύπες μου. Πολλαπλασιάζω δάκρυα αστεία

Μικροσκοπικές σταγόνες από σάλιο

Μέσα σε μαλακούς και ασημωμένους σταλακτίτες

Διαρώ νύχια και βογγητά  αθροίζω δόντια

Προφανείς  δυσαρέσκεις  θρύψαλα χαράς

Ανάμεσα σε τείχη από χαίτες  και κάλυκες

Που χαμογελούν και πονούν. Όλα τοποθετημένα

Μέσα σε θόλους σκοτεινούς σε παλλόμενες δέσμες

Από παίδια σπασμένα como σαν να ήμουν ένα ελάφι

Ένα ζώο στριμβγμένο και δίχως χάδια

Μέσα σε ένα κύκλο από κόκκαλα

Και παλμούς.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A pesar de todo lo vivido...

 

A pesar de todo lo vivido

Y lo soñado mi única corona

Es mi pobreza

Y mi sangre púrpura y cansada

Mi único manto en la vida

Eterno príncipe de nada

Nada me vuelve más feliz

Ni más ligero

Que mi corona

 

 

 

 

Παρά τα όσα έχω ζήσει...

 

Παρά τα όσα που έχω ζήσει

Και που έχω ονειρευτεί  το μοναδικό στεφάνι μου

Eίναι η φτώχια μου

Και το άλικο και κουρασμένο αίμα μου

Η μοναδική μου κάπα στη ζωή

Αιώνιος πρίγκιπας του τίποτα

Τίποτα δε με κάνει πιο ευτυχισμένο

Ούτε πιο αμέριμνο

Από το στεφάνι μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoy me despido de mi patria...

 

 

Hoy me despido de mi patria

Siempre salada y luminosa

Gracias a su pescado

Y a la divina espuma

De mi infancia en el océano

Cruel arena sin embargo

Que no alimenta niños ni animales

Que viven sólo de huesos

Y limosnas. Adiós extraña patria

Purgatorio del plateadas olas. Adiós

Pescado azul adiós

Arena atroz

 

Σήμερα αποχαιρετώ την πατρίδα μου…

 

 

 

Σήμερα αποχαιρετώ την πατρίδα μου

Πάνατ αρμυρή και φωτεινή

Χάρις στα ψάρια της

Και το θεικό αφρό

Της παιδικής μου ηλικίας στον ωκεανό της

Cruel arena sin embargo

Πουδε θρέφει τα μωρά ούτε τα ζώα

Που ζον μόνο με κόκκαλα

Και ελεημοσύνες. Αντίο παράξενή μου πατρίδα

Κααθρτήριο από ασημωμένα κύματα. Αντίο

Ψάρι γαλάζιο αντίο

Στυγερή Άμμο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toda máquina es inútil...

 

 

Toda máquina es inútil

De nada sirve multiplicar

La mirada o retardar

La velocidad del dolor

Desde hace millones de años

No hay estrella que acelere

Su esplendor ni tortuga que desee

La rapidez del halcón

La lentitud también

Es una máquina celeste

Que se mueve entre nosotros

Y que no supera nunca

La velocidad

Del amor

 

 

 

Κάθε μηχανή είναι άχρηστη...

 

 

Κάθε μηχανή είναι  άχρηστη

Σε τίποτα δε χρησιμεύει να πολλαπλασιάσεις

Τη ματά η να επιβραδύνεις

Την ταχύτητα του πόνου

Εδώ και χιλιάδες χρόνια

Δεν υπάρχει άστρο που να επιβραδύνει

Η λάμψη του ούτε χελώνα που να θέλει να έχει

Την τχ΄τητα του γερακιού

Η βραδύτητα επίσης

Eίναι μια ουράνια μηχανή

Που κινείται ανάμεσά μας

Και που ποτέ δεν ξεπερνά

Την ταχύτητα

Του έρωτα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Canto la belleza de mi cafetera usada...

 

 

Canto la belleza de mi cafetera usada

Verdadera clepsidra

En la que mi tiempo se acaba

Gracias a ella aprendí

La amargura y el azúcar de la vida

Gracias a ella encontré

El sol posado en mi cuchara

Y todo el firmamento encendido

Por la indescriptible fragancia

De mi cafetera

 

 

 

Τραγουδώ την ομορφιά της μεταχειρισμένης καφετιερας μου…

 

 

Τραγουδώ την ομορφιά της μεταχειρισμένης καφετιερας μου

Αληθινής κλεψύδρας

Στην οποία ο χρόνος μου τελειώνει

Χάρις σ’ αυτήν έμαθα

Την πικρα και τη γλύκα της ζωής

Χάρις σ’ αυτή συνάντησα

Τον ήλιο να ποζ΄ρει μες στο κουτάλι μου

Και όλο το σύμπαν πυρακτωμένο

Από το απερίγραπτο  άρωμα

Της καφετιερας μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nacemos desnudos completamente solos...

 

 

 

Nacemos desnudos completamente solos

Y ensangrentados. Lloramos

Porque sabemos que somos gusanos

Vemos crecer nuestros huesos

Y nuestros sollozos

Como si fueran maleza. Nos consideramos

Pájaros a veces a veces ceniza

Y todo eso velozmente

En un miserable minuto antes

De cerrar los ojos nuevamente

Como si nada hubiera pasado

Y regresar a la tiniebla

Y al gusano

 

 

 

 

Γεννιόμαστε γυμνοί και εντελώς μόνοι...

 

 

 

Γεννιόμαστε γυμνοί εντελώς μόνοι

Και μες στα αίματα. Κλαίμε

Γιατί ξέρουμε ότι είμαστε σκουλήκια

Βλέπουμε να μεγαλώνουν τα κόκκαλά μας

Και οι θρήνοι μας

Σαν να ήταν maleza. Θεωρούμαστε

Πουλιά κάποτε και κάποτε στάχτη

Και όλα αυτά με μεγάλη ταχύτητα

Ένα μίζερο λεπτό προτού

Να κλείσουμε ξανά τα μάτια μας

Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα

Και να επιστρέψουμε στο σκοτάδι

Και στο σκουληκι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amo los objetos y las personas claras...

 

 

Amo los objetos y las personas claras

La redondez de la esfera

Y la perfección de la escuadra

Amo los árboles verdes

Y las manzanas roja

Más sin saber por qué

Amo también la sombra

Y mi sombrío corazón tampoco lo sabe

¿Lo sabe quizás la estatua

De esa muchacha que me espera noche y día

Hundida entre mis huesos?

 

 

 

Αγαπώφ τα αντικείμενα και τα φωτεινά  πρόσωπα...

 

 

Αγαπώ τα αντικείμενα και τα φωτειμνά πρόσωπα

Την καμπυλότητα της γήινης σφαίρας

Και την τελειότητα του γνώμονα

Αγαπώ τα πράσινα δέντρα

Και τα κόκκινα μήλα

Αλλά χωρίς να ξέρω γιατί

Aγαπώ επίσης τη σκιά

Κααι η σκοτεινή καρδιά μου ούτε που το ξέρει

Το ξέρει άραγε το άγαλμα

Αυτής της κοπέλας που με περιμένει νύχτα και μέρα

Βυθισμένη μέσα στα κόκκαλά μου;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cubro tu cuerpo...

 

Cubro tu cuerpo

Con una sábana blanca

Sobre un lecho sombrío

Y el único fulgor que veo

Debajo de ella es tu hermosura

Cubro también la luna cubro todo

Con una sábana blanca

Porque todo es para mí una estatua

Completamente desnuda

Pero escondida

 

 

 

 

 

Σκεπάζω το κορμί σου...

 

Σκεπάζω το κορμί σου

Με ένα λευκό σεντόνι

Πάνω σε ένα κρεβάτι σκοτεινό

Και η μοναδική λάμψη που βλέπω

Κάτω απ’ αυτό είναι η ομορφιά σου

Σκεπάζω επίσης τη σελήνη σκεπάζω τα πάντα

Με ένα σεντόνι λευκό

Γιατί όλα για μένα είναι ένα άγαλμα

Εντελώς γυμνό

Αλλά κρυμένο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Después de todo lo que he visto...

 

Después de todo lo que he visto

En la vida sigo creyendo

Que no hay nada más sencillo

Ni más bello

Que una botella de vino

Cuando llueve

Y no nos queda sino el fuego

Por amigo

 

 

 

Μετά απ’ όλα όσα είδα …

 

Μετά απ’ όλα όσα είδα

Στη ζωή συνεχίζω να πιστεύω

Ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό

Οτε πιο ωραίο

Από μια μποτίλια κρασί

Όταν βρέχει

Και δε μας έχει απομείνει παρά μόνο η φωτιά

Για φίλος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La tumba de Ravel

 

 

Fantasma que estás en el harpa y la yedra,

En bajorrelieves de música o torre, dormido,

Hiciste tu tumba en un piano, fantasma.

Entre cuerdas doradas el fauno sonoro

Te sopla los ojos en globo a la luna,

Y en peldaños que bajan cargados de abismo

Al fondo del piano, de augusta polilla

Rodeada, tu cabeza de címbalo se oye.

Nadie sabe quién es el caballo que a diario

Solloza en tu lápida oscura o entreabre

Los dedos marmóreos del nicho en la sombra.

Fantasma mío, en tu espalda ha caído

La mosca mortuoria con alas de vidrio.

Pastor subterráneo del sol, ya silbando,

O en filones de yedra, de bronce y madera

Sentado, hiciste tu tumba en un piano, fantasma.

 

 

 

Ο τάφος του Ραβέλ

 

 

Φάνατσμα που βρίσκεσαι με την άρπα μες στη χλόη,

Μέσα σε ανάγλυφα του μουσικού η το πύργου, κοιμισμένος,

Έφτιαξες τον τάφο σου μέσα σε ένα πιάνο, φάντασμα.

Ανάμεσα σε χρυσές χορδές ο ηχερός ο φαύνος

Σου δροσίζει τα μάτια μες στη γη η στη σελήνη,

Και σε σκαλιά που κατεβαίνουν με άβυσσο φορτωμένα

Ως το φόντο του πιάνου, από σεβάσμιο σκόρο

Κυκλωμένο, το κεφάλι σου από κύμβαλο ακούγεται.

Κανείς δε ξέρει ποιο είναι το άλογο που κάθε μέρα

Κλαίει  πάνω από τη μαύρη σου πλάκα η μισανοίγει

Τα μαρμάρινά το δόντια από  del nicho μέσα στη σκιά.

Φάντασμα δικό μου, στην πλάτη σου έχει πέσει

Το νεκρικό κουνούπι με τα γυάλινα φτερά.

Βοσκέ υπόγειε του ήλιου, πια σφυρίζοντας ,

Η σε φλέβες μέσα από κισσό, από μπρούντζο κι από ξύλο

Καθισμένος, έφτιαξες τον τάφο σου μες σ’ ένα πιάνο, φάντασμα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Todo lo que sabemos de Javier...

 

Todo lo que sabemos de Javier

Es que tiene alas

Sabemos que cultiva una magnolia

De nombre Ilia

Y una antiquísima criatura

Llamada poesía. Sabemos que no lleva

Cascabeles ni oriflamas pero usa

Zapatos azules cuando escribe

Lo que no sabemos es

Cuánto fulgor soporta su corazón

De niño sabio y sencillo

Ni cuánto dolor esconde

En el bolsillo

 

 

Ότι ξέρουμε για τον Χαβιέρ…

 

Ότι ξέρουμε για τον Χαβιέρ

Eίναι ότι έχει φτερά

Ξέρουμε ότι καλλιεργεί μια μανόλια

Με το όνομα Ηλίάνα

Και ένα πανάρχαιο δημιούργημα

Επωνομαζόμενο ποίηση.Ξέουμε ότι δεν φέρει

Κουδουνάκια ούτε εμβλήματα    αλλά  ότι φορά

Γαλάζια παπούτσια όταν  γράφει

Αυτό που δε ξέρουμε είναι

Πόση αίγλα αντέχει η καρδιά του

Του μικρού σοφού και σοβαρού παιδιού

Ούτε πόσο πόνο κρύβει

Μέσα στις τσέπες του

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

El sol de Londres es como William...

 

El sol de Londres es como William

Que parece tan lejano

Y está siempre al alcance

De la mano. Εs como el Támesis

Que tranquilamente llega

Del pasado y recorre Brockwell Park

Hasta encontrar la casa

De William. Sólo para recordarle

Que en un día neblinoso

Como éste Dios creó la rosa

En Londres

 

 

 

Ο ήλιος του Λονδίνου είναι όπως ο Γουίλιαμ…

 

Ο ήλιος του Λονδίνου είναι όπως ο Γουίλιαμ

Που μοιάζει τόσο μακρινός

Και είναι πάντα προσβάσιμος

Με το χέρι. Είναι όπως ο Τάμεσης

Που ήσυχα έρχεται

Απ’ το παρελθόν και διασχίζει το  Brockwell Park

Μέχρι να συναντήσει το σπίτι

Του Γουίλιαμ. Μόνο για να του υπενθυμίσει

Ότι σε μια συννεφιασμένη μέρα

Όπως αυτή ο Θεός  δημιούργησε το ρόδο

Στο Λονδίνο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Me gustan los pájaros blancos...

 

Me gustan los pájaros blancos

Me gusta el azúcar la nieve

Y la sal de la vida. Me gustan

Las noches blancas y la blancura

De la luna. Me gusta la leche

Los osos polares y la espuma

Las paredes y las sábanas blancas

Me gusta el color blanco

Y naturalmente el papel blanco

Antes de escribir en él

La palabra blanco

 

 

 

 

 

Μου αρέσουν τα λευκά πουλιά...

 

 

Mου αρέσουν τα λευκά πουλιά

Μου αρέσει η ζάχαρη το χιόνι

Και ττο αλάτι της ζωής. Μου αρέσουν

Οι λευκές νύχτες και η λευκότητα

Της σελήνης. Μου αρέσει το γάλα

Οι πολικές αρκούδες και ο αφρός

Οι τοίχοι και τα λευκά σεντόνια

Mου αρέσει το λευκό χρώμα

Και φυσικά το λευκό χαρτί

Προτού γράψω σ’ αυτό

Τη λέξη άσπρο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Como toda persona educada...

 

Como toda persona educada

Me lavo al cara y los dientes

Velozmente tomo el desayuno

Con un pie en el automóvil

Y el otro en la almohada

Corro enseguida

Detrás de un resplandor

Regreso a casa

Con la cara asustada

Y un anillo de nada

En la mirada

 

 

 

 

Όπως κάθε μορφωμένο άτομο...

 

Όπως κάθε μορφωμένο άτομο

Πλένω το πρόσωπο και τα δόντια μου

Καταβροχθίζω γρήγορα το πρωινό μου

Με το ένα πόδι  μου στο αυτοκίνητο

Και το άλλο σο προσκέφαλό μου

Τρέχω αμέσως

Πίσω από μια έκλαμψη

Επιστρέφω στο σπίτι

Με το πρόσωπο τρομαγμένο

Και με ένα δαχτυλίδι του τίποτα

Στη ματιά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Librería enterrada

 

¿Qué libros son éstos, Señor, en nuestro abismo, cuyas hojas

Estrelladas pasan por el cielo y nos alumbran?

Verdes, inmemorables, en el humus se han abierto, quizás

Han acercado una oración a nuestros labios,

O han callado tan sólo en sus sombras, cual desconocidos.

Naturaleza que ora aún en ellos, a sus signos

De hierro se arrodilla, con flores en el vientre,

Por el humano que al pasar no los vio en el polvo,

No los vio en el cielo, en la humedad de sus grutas,

Y se vinieron abajo cual un bloque de los dioses.

Desde entonces sólo queda en ellos un verde velo

De armaduras, de brazos enjoyados y corceles que volvieron

A su nobleza de esqueleto entre sus hojas.

Y olmos abatidos, tunas de la guerra, gloria y rosa

Duermen también en ellos, cubiertos de invernal herrumbre.

Y sólo hasta sus viejas letras muy calladamente,

La sutil retama o el lirio de la orina acuden,

Y una mano azul que vuelve sus páginas de sodio

Entre las rocas, y avienta sus escamas a la Muerte.

¿Me permitiréis, Señor, morir entre estos libros, de cuyo seno,

Cubiertos de aroma, mana el negro aceite de la sabiduría?

 

 

Θαμμένο βιβλιοπωλείο

 

Ποια βιβλία είναι αυτά ,Κύριε, μέσα στην άβυσσό μας , που οι σελίδες τους

Οι αστερωμένες περνούν απ’ τον ουρανό και μας φωτίζουν;

Πράσινες, αλησμόνητες, μες στον καπνό ανοίχτηκαν,κι ίσως

Να έφεραν ένα όραμα για τα χείλη μας,

Η μόνο να σώπασαν μες στις σκιές, σαν άγνωστες.

Η Φύση που προσεύχεται ακόμα μέσα σ’ αυτές, στασημεία τους

Από σίδερο γονατίζει, με λουλούδια στη γαστέρα της,

Για τον άνθρωπο που περνώντας δεν τα είδε μες στη σκόνη,

Δεν τα είδε μες στον ουρανό, μες στην υγρασία των sus grutas,

Και έτσι ήρθαν κάτω σαν ένα  ένα μπλοκ των θεών.

Από τότε μένει μέσα  σ’ αυτά ένα πράσινο βέλο

Από αρματωσιές, από στολισμένα μπράτσα και  corceles που επέστρεψαν

Στην ευγένεια του σκελετού μέσα στα φύλλα.

Και φτελιές πεσμένες, τόνοι του πολέμου, δόξα και ρόδα

Κοιμούνται επίσης μέσα τους, σκεπασμένα με μια χειμωνιάτικη σκουριά.

Και μόνο στα παλιά τους γράμματα πολύ σιωπηλά,

Το τρυφερό σπάρτο η τοκρίνο από κάτουρο  προστρέχουν,

Και ένα γαλάζιο χέρι που γυρίζει τις σελίδες τους από νάτριο

Ανάμεσα στους βράχους , και λυχνίζει τις φολίδες τους προς  το θάνατο.

Μου επιτρέπετε, Κύριε,να πεθάνω ανάμεσα σ’ αυτά τα βιβλία,που ο κόρφος τους,

Σκεπασμένος με άρωμα, συντηρεί το μαύρο λάδι της σοφίας;

 

 

Cuerpo vestido

 

 

Entre un zapato y un guante

Hay corbatas sacos y pantalones

Insolentes hay una glándula amarilla

Que me llena de ternura

Y maravilla

Hay tejidos que sonríen

Y tejidos que sollozan

Hay sabores proteínas y sombreros

Hay millares de luceros

En mis sienes

Y de células oscuras

En mis heces

Hay también pañuelos

Y botones inocentes

Pero sobre todo hay corbatas

Hay corbatas hay corbatas

 

 

 

Κορμί ντυμένο

 

 

Ανάμεσα σε ένα παπούτσι και ένα γάντι

Υπάρχουν γραβάτες πανοφόρια και παντελόνια

Ανάγωγα υπάρχει ένας κίτρινος αδένας

Που με γεμίζιε με τρυφερότητα

Και θαυμασμό

Υπάρχουν πλεκτά που χαμογελούν

Και πλεκτά που κλαίνε

Υπάρχουν μυρωδιές πρωτείνες και καπέλα

Υπάρχουν χιλιάδε αποσπερίτες

Μέσα στα στήθη μου

Και από σκοτεινά κύταρα

Μες στα κόπρανά μου

Υπάρχουν επίσης μαντίλια

Και αθώα κουμπιά

Αλλά πρώτα απ’ όλα υ πάρχουν γραβάτες

Υπάρχουν γραβάτες υπάρχουν γραβάτες

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Puede ser que Dios sea una esfera...

 

 

Puede ser que Dios sea una esfera

Tan grande pero tan grande

Y a la vez tan pequeña

Que nunca podremos verla

Ni tocarla. Puede ser también

Que no exista cifra alguna

Para medirla ni palabra

Para nombrarla. Pero entonces

¿Por qué todos los días

Apenas abro los ojos

Veo una esfera amarilla

Que me llena de estupor

Y maravilla?

 

 

Μπορεί να ναι αλήθεια ότι ο Θεός είναι μια σφαίρα...

 

 

Μπορεί να ναι αλήθεια ότι ο Θεός είναι μια σφαίρα...

Tόσο μεγάλη μα τόσο μεγάλη

Και ταυτόχρονα τόσο μικρή

Που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τη δούμε

Ούτε να την αγγίξουμε. Μπορεί να είναι αλήθεια επίσης

Ότι δεν υπάρχει κανένας αριθμός

Για να τον μετρήσουμε  ούτε  καμιά λέξη

Για να την ονοματίσουμε. Αλλά τότε

Γιατί όλες τις μέρες

Μόλις ανοίγω τα μάτια μου

Βλέπω μια σφαίρα κίτρινη

Που με γεμίζει με κατάπληξη

Και θαυμασμό;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Los caballos llegaron al alba...

 

 

Los caballos llegaron al alba

La gente se despertó llorando

Y salió desnuda a la calle

Los caballos pasaron delante de ella

Como una llamarada

Sus divinas crines eran humo

Y su relincho centellas. La gente

Se arrodilló ante ellos

Como si hubiera visto pasar

Una estrella y les pidió clemencia

Pero ya era tarde. Todo

se había vuelto caballo

Es decir destello

 

 

 

 

Τα άλογα έφτασαν την αυγή...

 

 

Τα άλογα έφτασαν την αυγή

Ο κόσμος ξύπνησε  κλαίγοντας

Και βγήκε γυμνός στο δρόμο

Τα άλογα πέρασαν από μπροστά του

Σαν μια μεγάλη φλόγα

Οι θεικές τους χαίτες  ήταν σαν  καπνός

Και το χλιμίντρισμά τους σαν σπίθες. Ο κόσμος

Γονάτισε μπροστά τους

Σαν να είχε  δει να περνά

Ένα αστέρι και τους ζήτησε  έλεος

Αλλά ήταν πια αργά. Tα πάντα

Είχαν μεταμορφωθεί σε άλογα

Δηλαδή σε λάμψεις

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Sigo llenando papeles”

 

Sigo llenando papeles

Como si fueran hojas secas

Sigo escribiendo del cielo

Sin comprender la tierra

Y de la tierra

Sin comprender el cielo

Sigo escribiendo de todo

Sin saber nunca nada

Y mientras escribo

Mientras respiro

Mi pluma sigue sin esfuerzo

El movimiento de los astros

Y el tambor de mis arterias

Sigo escribiendo aún

Y el alfabeto canta finalmente

Como cantaba entonces

En mis primeros versos

Cuando escribía por doquier

Sobre techos puertas y paredes

Sábanas tibias todavía

De mi cuerpo de niño

Cuando lloraba

Y lloraba solamente

Sin comprender que un día

Habría de escribir solamente

Sin saber jamás por qué

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Εξακολοθώ να γεμίζω χαρτιά”

 

 

Εξακολουθώ να γεμίζω χαρτιά

Σαν να ήταν φύλλα ξερά

Συνείζω να γράφω για τον ουρανό

Δίχως να καταλαβαίνω τη γη

Και για τη γη

Δίχως να καταλαβαίνω τον ουρανό

Εξακολουθώ να γράφω για όλα

Δίχως να ξέρω τίποτα

Κι ενώ γράφω

Ενώ αναπνεω

Η πένα μου ακολουθεί δίχως προσπάθεια

Την κινηση των άστρων

Και το ταμπούρλο των αρτηριών μου

Εξακολουθώ να γράφω ακόμα

Και το αλφάβητο τραγουδά τελικά

Όπως τραγουδούσε τότε

Μέσα στους πρώτους στίχους μου

Όταν έγραφα  για το οτιδήποτε

Πάνω σε ταράτσες πόρτες και τοίχους

Πάνω σε σεντόνια υγρά ακόμα

Για το σώμα μου του μικρού παιδιού

Όταν έκλαιγα

Και έκλεγα μόνο

Χωρίς να καταλαβαίνω ότι μια μέρα

Θα έπρεπε μόνο να γράφω

Χωρίς να ξέρω ποτέ το γιατί

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La poesía es para Martha...

 

 

La poesía es para Martha

Un avión amarillo

Con el que sale volando

A cada instante. Es allí que escribe

Siempre entre las nubes

Versos de carne y hueso

Para David. Pero enseguida

Sin que nadie la vea

Sube y sube todavía

Ya sin avión amarillo

Sin David

Sin lapicero

Sin nada

 

 

 

 

Η πόιηση είναι για τη Μάρθα...

 

 

Η πόιηση είναι για τη Μάρθα

Ένα κίτρινο αεροπλάνο

Με το οποίο βγαίνει και πετά

Κάθε στιγμή. Eίναι εκεί που γράφει

Πάντα μες  στα σύννεφα

Στίχους από σάρκα και οστά

Για τον Δαβίδ. Αλλά αμέσως

Και δίχως κανένας να τη βλέπει

Ανεβαίνει κι ανεβαίνει κι άλλο

Πια δίχως το κίτρινο αεροπλάνο

Δίχως τον Δαβίδ

Δίχως πίνακα

Δίχως τίποτα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Respira Tàpies...

 

Respira Tàpies

Tras el muro

No hay cemento puro

Ni caja de cartón que encierre

Su mirada. No hay ventana abierta

Ni puerta cerrada

Ni firmamento que amenace

Su respiración

Sagrada

 

 

 

 

Ανασαίνει ο  Τάπιες...

 

 

Ανασαίνει ο Τάπιες

Πίσω απ’ τον τοίχο

Δεν υπάρχει καθαρό τσιμέντο

Ούτε κούτα από χαρτί που να χωρέσει

Τη ματιά του. Δεν υπάρχει ανοιχτό παράθυρο

Ούτε πόρτα κλειστή

Ούτε σύμπαν που να απειλή

Την ιερή

Ανασαιμιά του

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La boca verde la cara violeta...

 

La boca verde la cara violeta

El ojo uno solo

Pero absoluto la nariz doble

Y la oreja en forma

De paloma. Grita y solloza

El pincel de Picasso

Sagrado payaso

Que se abre las venas

Por un rojo puro un amarillo vivo

Apenas salido del huevo. Todo

Por una pincelada

Que no sea otra cosa

Que una pincelada

 

 

Το στόμα πράσινο βιολετί το πρόσωπο...

 

Το στόμα πράσινο βιολετί το πρόσωπο

Το μάτι ένα μόνο

Αλλά απόλυτο η μύτη διπλή

Και το αυτί στη μορφή

Του περιστεριού. Κραυγάζει και θρηνεί

Το πινέλο του Πικάσο

Ιερός παλιάτσος

Που ανοίγει τις φλέβες

Μέσα από ένα καθαρό κόκκινο κι ένα ζωντανό κίτρινο

Που μόλις βγήκε απ’ το αυγό. Κι όλα

Με μια πινελιά

Που δεν είναι τίποτα άλλο

Παρά μια πινελιά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mi corazón es un gorro escarlata...

 

Mi corazón es un gorro escarlata

Y doloroso

Que a veces llevo en la cabeza

Otras en el trasero

Tan lleno de cascabeles

Y musarañas

Que me hace sentir un payaso

Cuando no soy ni siquiera

Un hombre cualquiera

 

 

 

Mi corazón es un gorro escarlata...

 

Η καρδιά μου είναι ένα άλικο σκουφί

Και πονεμένο

Που κάποιες φορές το φορώ στο κεφάλι μου

Και άλλες στον πισινό μου

Tόσο γεμάτο από κουδουνάκια

Και μυγαλίδες

Που με κάνει να νιώθω σαν ένας παλιάτσος

Όταν δεν είμαι ούτε απλά

Ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La muerte del organista mayor

 

Escucho su muerte resonante ¡oh mortales!

Como glauca música, y mi respeto es mudo

Y oscuro como la oruga ante el sol reluciente:

Yo soy el desdichado aceite que recoge su reflejo

En una grieta de la tierra.

Acudid, plateados prados, venturas, contentos,

Días de entera llama por él incendiados.

¿No hay quién lo rescate a las altas sierpes

De tornasol que braman en sus oídos,

Y más y más lo enroscan y le ahogan el alma

En una negra oración?

Veo la metálica sombra de David a su espalda

Con sus lumbares frutos

En los dedos melodiosos y eternos

El organista besa el nogal del clavijero

Saborea una última nota en la sombra

¡Ah muerte, dorado regocijo, sonoridad y silencio,

Cuán tiernos y heroicos pulmones

Sobre el letal teclado acoge!

Recitad lejanos valles y montañas, callados insectos,

En la alta noche del organista

Himnos y alabanzas inaudibles.

 

 

 

Ο θάνατος του πρώτου οργανοπαίχτη

 

Ακούω το θάνατό του να αντηχεί,ω θνητοί!

Σαν μια  γλαυκή μουσική, και βουβός και σκοτεινός

Είναι ο θαυμασμός μου όπως της  κάμπιας μέσα στο λαμπερό ήλιο:

Εγώ είμαι το δυστυχισμένο λάδι  που την αντανάκλαση του μαζεύει

Μέσα σε μια  ρωγμή της γης.

Προστρέξετε, λιβάδια ασημωμένα, καλότυχες, ευτυχισμένες,

Μέρες με δυνατή φωτιά  απ’ αυτόν   φλογισμένες.

Δεν υπάρχει κάποιος για να τον απομακρύνει από τα μεγάλα φίδια

Των ιριδισμών που μαίνονται μες  στ’ αυτιά του,

Κι όλο και πιο πολύ τον κουλουριάζουν και  του σφίγγουν τη ψυχή

Μέσα σε ένα σκοτεινό όραμα;

Βλέπω τη μεταλλική σκιά του Δαβίδ στη ράχη του

Με τους σημαδεμένους καρπούς

Μέσα στα μελωδικά και αιώνια δάχτυλά του

Ο οργανοπαίχτης φιλάτην καρυδιά των κλειδιών του πιάνου

Οσμίζεται μια τελευταία νότα μέσα στη σκιά

Ω θάνατε, χρυσέ απομονωμένε, ηχηρότητα και σιωπή,

Πόσα τρυφερά και ηρωικά πνευμόνια

Πάνω στο φονικό πληκτρολόγιο δέχεσαι!

Παίξτε μακρινές κοιλάδς και βουνά, σιωπηλά κουνούπια,

Μες στη μεγάλη νύχτα του οργανοπαίχτη

Ύμνους και εγκώμια πρωτάκουστα.

 

 

 

 

Cuerpo multiplicado

 

 

No tengo límites

Mi piel es una puerta abierta

Y mi cerebro una casa vacía

La punta de mis dedos toca fácilmente

El firmamento y el piso de madera

No tengo pies ni cabeza

Mis brazos y mis piernas

Son los brazos y las piernas

De un animal que estornuda

Y que no tiene límites

Si gozo somos todos que gozamos

Aunque no todos gocen

Si lloro somos todos que lloramos

Aunque no todos lloren

Si me siento en una silla

Son millares que se sientan

En su silla

Y si fumo un cigarrillo

El humo llega a las estrellas

La misma película en colores

En la misma sala oscura

Me reúne y me separa de todos

Soy uno solo como todos y como todos

Soy uno sólo

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σώμα πολλαπλασιασμένο 

 

 

Δεν έχω όρια

Το δέρμα μου είναι μια ανοιχτή πόρτα

Και το μυαλό μου ένα ανοιχτό σπίτι

Οι άκρεες των δαχτ΄θλων μου αγγίζουν εύκολα

Το σύμπαν και το ξύλινο δάπεδο

Δεν έχω πόδια ούτε κεφάλι

Τα μπράτσα μου και οι γάμπες μου

Είναι τα μπράτσα και οι γάμπες

Ενός ζώου που estornuda

Και δεν έχει όρια

Αν εγώ απολαμβάνω είμαστε εμείς όλοι που απολαμβάνουμε

Αν και δεν απολαμβάνουν όλοι

Αν κλαίω είμαστε όλοι εμείς που κλαίμε

Αν και δε κλαίνε όλοι

Αν καθίσω σε μια καρέκλα

Είναι χιλιάδες αυτοί που κάθονται

Στην καρέκλα τους

Και αν καπνίσω ένα τσιγάρο

Ο καπνός φτάνει ως τ’ αστέρια

Η ίδια έγχρωμη ταινία

Στην ίδια κινηματογραφική αίθουσα

Mε ενώνει και με χωρίζει με όλους

Είμαι ένας μόνος όπως όλοι όπως όλοι

Είμαι ένας μόνο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

No se trata de jugar tranquilamente...

 

No se trata de jugar tranquilamente

Con el pene o la vagina

Como si fueran pájaros o peces

No es suficiente penetrar

En el fondo de otro cuerpo

Con el glande o la mirada

Nuestra sangre y nuestros huesos

Son tinieblas que se juntan casualmente

Y eso es todo. Mas el amor verdadero

Es un gigante de oro

Que no tiene pene ni vagina

Y que tampoco muere

 

 

 

 

Δε είναι το να παίξεις ήρεμα…

 

Δε είναι το να παίξεις ήρεμα

Με το πέος η με το αιδοίο

Σαν να ήταν πουλιά η ψάρια

Δεν αρκεί να διεισδύσεις

Στο βάθος ένός άλλου κορμιού

Με τη μέντουλα η με τη ματιά

Το αίμα μας και τα κόκκαλά μας

Είναι σκοτάδια που ενώνονται τυχαία

Κι αυτό είναι όλο. Αλλά ο αληθινός έρωτας

Eίναι ένας γίγαντας από χρυσάφι

Που δεν έχει πέος η αιδοίο

Και που  επισης δεν πεθαίνει

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cuerpo de tierra

 

 

Todo lo que veo sobre la tierra

Me convence que jamás seré un hombre

Ni una mujer ni una hormiga

Y ni siquiera una persona educada

No me corto el pelo ni la barba

Sino cuando el cielo me lo pide

El cocodrilo es mi hermano querido

Las cucarachas mi única familia

Comparto con la yerba y con el sapo

El amor a la lluvia con la araña el arte

De levantar castillos de saliva

Así avanzo avanzo todavía

Generalmente en cuatro patas

Encima de dos zapatos

O debajo de un sombrero

 

 

Κορμί από χώμα

 

Όλα όσα βλέπω πάνω στη γη

Mε πείθουν ότι ποτέ δεν θα είμαι ένας άνθρωπος

Ούτε  μια γυναίκα ούτε ένα μυρμήγκι

Ούτε καν ένα πρόσωπο μορφωμένο

Δε κόβω τα μαλλιά μου ούτε τα γένια μου

Παρά μόνο όταν μου το ζητά ο ουρανός

Ο κορκόδειλος είναι ο γαπημένος μου αδερφός

Οι κατσαρίδες η μοναδική μου φαμίλια

Μοιράζομαι με τη χλόη και με την Σαπφώ

Την αγάπη μου για τη βροχή με την αράχνη την τέχνη

Του να υψώνω κάστρα από σάλιο

Έτσι προχωρώ προχωρώ ακόμα

Σε γενικές γραμμές μπουσουλώντας στα τέσσερα

Πάνω από δυο παπούτσια

Η κάτω από ένα καπέλο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Guardo de Lima una botella...

 

 

Guardo de Lima una botella

Llena de lluvia

Y un puñado de arena

En el pañuelo. A veces recuerdo

La luz de su nublado cielo

Y la acaricio

Como se acaricia una perla

En el bolsillo

 

 

 

Φυλάω απ’ τη Λίμα μια μποτίλια..

 

 

Φυλάω απ’ τη Λίμα μια μποτίλια

Γεμάτη με βροχή

Και μια χύφτα άμμο

Σε ένα μαντήλι. Κάποτε θυμάμαι

Το φως του συνεφιασμένου της ουρανού

Και τη χαιδεύω

Όπως χαιδεύει κανείς μια πέρλα

Μέσα στην τσέπη του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Poema para destruir de inmediato sobre poesía la infancia y otras metamorfosis

 

Damas y caballeros

las ventanas abiertas

ya no dan al cielo

como hace tanto tiempo

ni la pálida luna

que todos conocimos

alumbra el corazón

de los pastores

una pared muy alta

de cemento ciertamente

y una columna de humo

ocupan el lugar

que antes ocupaban

la pálida luna

leopardiana

y la retama

los burgueses dicen

es horrible

la municipalidad

no defiende nuestra luna

nuestro cielo

nuestras nubes

pero yo no comprendo

no comprendo francamente

cuántas veces me despierto a medianoche

con los bolsillos llenos

de centellas

y es tan grande mi alegría

que se despiertan los vecinos

con un balde de agua fría

considerando un peligro

el mismo cielo encendido

y mi alegría

pero repito

no comprendo

quién fundó la luna

sobre roma

fabricó también el humo

el cemento y la mierda

perdonen la grosería

en cuanto al cielo

y a la luna

o la retama

¿cómo pueden reclamar

lo que nunca han conocido

sino en los pálidos versos

de un pálido poeta?

pero si las ventanas abiertas

ya no dan al cielo

ni a la pálida luna

estas puertas son en cambio

las misteriosas puertas

que dan a otras puertas

(recuerdo los veranos

de mi infancia en el perú

recuerdo una puerta de madera

un grupo de caballos empapados

y la luz de un lamparín

en el ocaso

recuerdo todavía

un viejo loro adormecido

en una silla

dos o tres caballos más

bajo la lluvia

y un plato de frijoles

en la mesa

pero no recuerdo bien

a qué hora

un torbellino de ceniza

me arrebató todo eso

y cayó la puerta de madera

cayó la luz del lamparín

y otra puerta de cristal

se abrió enseguida

hace millares de años

yo crucé esa puerta

fácilmente

pero en mi corazón

sucedieron varias cosas

que no entiendo

la pelota que yo arrojaba

al cielo gris de lima

la puerta que yo había creído

de madera

y hasta los mismos huesos

de mi madre enferma

se volvieron de turquesa

el mar brotó del caño roto

de la cocina

y desapareció por la ventana

del comedor

la luna ni la vi

y yo

qué tal idiota

me puse a llorar de inmediato

tras de un ramo

de retama

luego llegó una tía

con un rayo en la sortija

y una inmensa mantilla

llegaron luego un ruido

de cascabeles

y un vecino asustado

arrastrando una silla

sólo entonces

como lo hacía cada día

mi madre tomó asiento en ella

y murmuró

«el café con leche se enfría

criatura mía

¿qué estás esperando?»)

damas y caballeros

podéis creerme ahora

amanecer es horrible

en estas condiciones

cada catre de hierro

es mi condena

cada silla de madera

una tortura

cada puerta que se cierra

una hecatombe

pero os repito

damas y caballeros

os repito

cuántas veces

me despierto a medianoche

con los bolsillos llenos

de centellas

y sin que nadie me descubra

como es ya mi costumbre

me pongo a llorar de inmediato

en la retama

estornudo sonrío

y hasta fumo un cigarrillo

entre las flores

y es tan grande mi alegría

que se despiertan los vecinos

con un balde de agua fría

puesto que a nadie se le ocurre

que fumar un cigarrillo

estornudar sonreír

o llorar entre las flores

sea sólo de alegría

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποίημα για να κατστρέψω με την ποίηση την παιδική ηλικία και τις άλλες μεταμορφώσεις

 

 

Κυρίες και κύριοι

τα ανοιχτά παράθυρα

πια δε βγάζουν στον ουρανό

όπως εδώ και πολλά χρόνια

ούτε η ωχρή σελήνη

που όλοι μας γνωρίζουμε

φωτίζει την καρδιά

των βοσκών

ένας τοίχος πολύ ψηλός

από τσιμέντο βέβαια

και μια στήλη από καπνό

καταλαμβάνουν  τη  θέση

που πριν είχαν

η ωχρή και λιόπαρδη

σελήνη

και τα σπάρτα

οι αστοί  λένε

πως είναι τρομερό

η δημαρχία

δεν υπερασπίζεται τη σελήνη μας

τον ουρανό μας

τα σύνεφά μας

αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω

δεν καταλαβαίνω ειλικρινά

πόσες φορές ξυπνώ τα μεσάνυχτα

με τις τσέπες μου γεμάτες

από μικρές αστραπές

και είναι τόσο μεγάλη η χαρά μου

που ξυπνούν οι γειτόνοι

με ένα κουβά με κρύο νερό

θεωρώντας ένα κίνδυνο

τον ίδιο τον πυρακτωμένο ουρανό

και τη χαρά μου

αλλά επαναλαμβάνω

δεν καταλαβαίνω

ποιος ίδρυσε τη σελήνη

πάνω απ’ τη Ρώμη

ποιος έφτιαξε τον καπνό

το τσιμέντο και τα σκατά

συγχωρήστε μου τη βαρβαρότητα

όσον αφορά τον ουρανό

και τη σελήνη

η τα σπάρτα

πως μπορούν να ισχυριστούν

αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν

παρά μόνο μέσα απ’ τους ωχρούς στίχους

ενός ωχρού ποιητή;

αλλά αν τα ανοιχτά παράθυρα

πια δε βγάζουν στον ουρανό

ούτε στην ωχρή σεληνη

αυτές οι πόρτες είναι αντίθετα

οι μυστηριώδεις πόρτες

που βγάζουν σε άλλες πόρτες

(θυμάμαι τα καλοκαίρια

της παιδικής μου ηλικίας στο Περού

θυμάμαι μια ξύλινη πόρτα

ένα κοπάδι από άλογα μουσκεμένα

και το φως ενός λαμπιονιού

μέσα στο λυκόφως

θυμάμαι ακόμα

ένα γέρικο παπαγάλο αποκοιμισμένο

σε μια καρέκλα

δυο η τρία άλογα ακόμα

κάτω απ’ τη βροχή

κι ένα πιάτο με φασόλια

πάνω στο τραπέζι

αλλά δε θυμάμαι καλά

ποια ώρα

ένας ανεμοστρόβιλος από στάχτη

μου τα σάρωσε όλα αυτά

κι έπεσε η ξύλινη πόρτα

κι έσβησε το φως του λαμπιονιού

και μια άλλη πόρτα από κρύσταλλο

ανοίχτηκε αμέσως

εδώ και χιλιάδες χρόνια

εγώ διάβηκα αυτή την πόρτα

εύκολα

αλλά μέσα στην καρδιά μου

συνέβησαν διάφορα πράγματα

που δεν  τα καταλαβαίνω

η μπάλα που εγώ έριχνα

μεσα στον γκρίζο ουρανό της Λίμας

η πόρτα που εγώ είχα πιστέψει

ότι ήταν από ξύλο

και μέχρι και τα ίδια τα κόκαλλα

της άρρωστης μητέρας μου

είχαν αποκτήσει ένα χρώμα τυρκουάζ

η θάλασσα εισέβαλε από τη σπασμένη καλαμωτή

της κουζίνας

και εξαφανίστηκε από το παράθυρο

της τραπεζαρίας

τη σελήνη ούτε που την είδα

κι εγώ

που   ήμουν  τόσο ηλίθιος

την έβαλα να κλάψει αμέσως

πίσω από ένα σωρό

από σπάρτα

μετά ήρθε μια θεία μου

με μια αχτίδα από φως στις μπούκλες της

και ένα μακρύ μαντήλι

ακούστηκε μετά ένας θόρυβος

από κουδουνάκια

και ήρθε ένας γείτονας

σέρνοντας μια καρέκλα

μόνο τότε

όπως το έκανε κάθε μέρα

η μητέρα μου κάθισε σ’ αυτή

και μουρμούρισε

«ο καφές με το γάλα θα κρυώσει

πλασματάκι μου

τι περιμένεις;»)

κύριες και κύριοι

μπορείτε να με πιστέψετε τώρα

το χάραμα είναι τρομερό

σ’ αυτές τις περιστάσεις

κάθε σιδερένιο ράντσο

είναι η καταδίκη μου

κάθε ξύλινη καρέκλα

ένα βασανιστήριο

κάθε πόρτα που δε κλείνει

μια εκατόμβη

αλλά σας επαναλαμβάνω

κυρίες και  κύριοι

σας επαναλαμβάνω

πόσες φορές

τα μεσάνυχτα

με τις τσέπες μου γεμάτες

με μικρές  λάμψεις

και δίχως κανείς να τοα νακαλύψει

ότι είναι πια αυτό η συνήθειά μου

αρχίζω να κλαίω αμέσως

πίσω απ’ το σωρό με τα σπαρτά

φτερνίζομαι  χαμογελώ

και μέχρι που καπνίζω κι ένα τσιγάρο

ανάμεσα στα λουλούδια

κι είναι τόση η χαρά μου

που ξυπνούν οι γειτόνοι

με ένα κουβά με κρύο νερό

δεδομένου ότι σε κανένα δεν του συμβαίνει

να καπνίζει ένα τσιγάρο

να φτερνίζεσαι να χαμογελά

η να κλαίει μες στα λουλούδια

κι αυτό να είναι μόνο από χαρά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Biblliografía

 

 

Poemarios

· Moradas y visiones del amor entero (Lima, 1942)

· Cuatro parábolas del amor divino (Lima, 1943)

· Canción y muerte de Rolando (Lima, 1943)

· Reinos (Lima, 1944)

· Antígona (Lima, 1945)

· Ájax en el infierno (Lima, 1945)

· En La Mancha (Lima, 1946)

· El circo (Lima, 1946)

· Bacanal (Lima, 1946)

· Doble diamante (Lima, 1947)

· Primera muerte de María (París, 1949)

· Tema y variaciones (Ginebra, 1950)

· 10101010101010101010101010101010Habitación en Roma (Roma, 1952)

· La sangre y el vino de Pablo (Roma, 1953)

· mutatis mutandis (Roma, 1954)

· Noche oscura del cuerpo (Roma, 1955)

· De materia verbalis (Roma, 1957-1958)

· Naturaleza muerta (Roma, 1958)

· Ceremonia solitaria (Roma, 1964)

· Pequeña música de cámara (Roma, 1965)

· Arte poética (Roma, 1965)

· Ptyx (París, 1980)

· Celebración (Milán, 1990-1992)

· Sin título (Milán, 1994-1998)

· Del absoluto amor (Milán, 2001-2004)

 

Otros poemas

 

Poemas incluidos en antologías o publicaciones anexas del propio autor según fecha de creación - lista por actualizar.

· Hoy sabemos muchas cosas de la vida - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· Hay espejos en el día - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· La claridad de la cifra cero - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· Lo importante no es creer - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· Los elefantes saben siempre - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· El esplendor de tus mejillas - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· No es necesario escribir bien - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· No hay estrellas - en Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· Solo de amor - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Solamente la palabra poema - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· La claridad de la cifra cero - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· El esplendor de tus mejillas - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· La gente se queja de las flores - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· La cantidad de jabones - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Considero mi camisa - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Hay espejos en el día - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Lo que Michele dice lo dice - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Lo importante no es creer - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Los elefantes saben siempre - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Hay un ángel sobre Roma - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Brilla la luna y Frankie canta - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· No es necesario escribir bien - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· En algunas situaciones - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· La pelota de Diego es azul - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Morir no es sólo mirarse en el espejo - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· En el silencio de Marcel Duchamp - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· Fácil como respirar o soñar - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· En la jaula callada de Cage - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· La poesía es un juguete atroz - en De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

 

Poemas cedidos

Poemas incluidos en revistas u otras publicaciones sobre el autor - lista por actualizar.

· Solo de amor - en Jorge Eduardo Eielson. Nudos y asedios críticos - editado por Martha Canfield (Editorial Iberoamericana - Madrid / Editorial Vervuert - Frankfurt, 2002)

· No hay estrellas - en Jorge Eduardo Eielson. Nudos y asedios críticos - editado por Martha Canfield (Editorial Iberoamericana - Madrid / Editorial Vervuert - Frankfurt, 2002)

· Poema de todos los días (o Poema de todos los días y de siempre) - en Jorge Eduardo Eielson. Nudos y asedios críticos - editado por Martha Canfield (Editorial Iberoamericana - Madrid / Editorial Vervuert - Frankfurt, 2002)

· Seguro rey de tu amor - en Jorge Eduardo Eielson. Nudos y asedios críticos - editado por Martha Canfield (Editorial Iberoamericana - Madrid / Editorial Vervuert - Frankfurt, 2002)

· Canto del andrógino terrestre - en Jorge Eduardo Eielson. Nudos y asedios críticos - editado por Martha Canfield (Editorial Iberoamericana - Madrid / Editorial Vervuert - Frankfurt, 2002)

 

Publicaciones poéticas

 

Libros editados en vida presentando alguna de las colecciones de la poesía escrita.

· Reinos (Revista Historia - Lima, 1945) (edición corregida final: Ediciones La Clepsidra - Lima, 1973)

· Canción y muerte de Rolando (Ediciones La Rama Florida - Lima, 1959)

· mutatis mutandis (Ediciones La Rama Florida - Lima, 1967)

· Nuit obscure du corps / Noche oscura del cuerpo (Revista Altaforte - Alenzón, 1983) (edición corregida final: Jaime Campodónico Editor - Lima, 1989)

· Sin título (Editorial Pre-Textos - Valencia, 2000)

· Celebración (Jaime Campodónico Editor - Lima, 2001)

· Del absoluto amor (Editorial Pre-Textos - Valencia, 2005)

 

Antologías poéticas

 

Libros que contienen una o más colecciones de la poesía escrita y en los que el autor participó en vida brindando su aprobación y/o material inédito o corregido.

· Poesía escrita (Instituto Nacional de Cultura - Lima, 1976)

· Poesía escrita (Editorial Vuelta - Ciudad de México, 1989)

· Poesia scritta (Casa Editrice Le Lettere - Florencia, 1993)

· Antología (Fondo de Cultura Económica - Lima, 1996)

· Poesía escrita (Editorial Norma - Bogotá, 1998)

· Vivir es una obra maestra (Editorial Ave del Paraíso - Madrid, 2003)

· Arte poética (Fondo Editorial de la Pontificia Universidad Católica del Perú - Lima, 2004)

· De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

 

Narrativa

Novelas.

· El cuerpo de Giulia-no (Roma, 1955 - 1957 / Editorial Joaquín Mortiz - México D.F., 1971)

· Primera muerte de María (Roma, 1959 - París, 1980 / Fondo de Cultura Económica - México D.F., 1988)

 

Teatro

Dramaturgia.

· Maquillage (Lima, 1947 / Editorial San Marcos - Lima, 2012)

· Acto final (Lima, 1947 / en Poesía escrita (Editorial Norma - Bogotá, 1998)

 

Obra escrita no publicada oficialmente

 

Incluye poemas, cuentos, artículos, ensayos, etc., publicados en revistas y publicaciones especializadas - lista pendiente-:

· Diario nocturno del bienaventurado - poema (en La Prensa - Lima, 1943)

· Dormido - poema (en Palabra. En defensa de la cultura, 7 - Lima, 1944)

· Los que velan - poema (en La Prensa - Lima, 1945)

· Diario de la errancia - cuento (en Turismo, IX - Lima, 1946)

· Marta y María - cuento (en El correo de Ultramar, 4 - Lima, 1947)

· Poema - poema (en La Prensa - Lima, 1946)

· Orfeo - poema (en La Nación - Lima, 1947)

· Cámara luciente - poema (en Cultura Peruana - Lima, 1948)

· El silencio (ejercicio 5) - poema (en Dominical de El Comercio - Lima, 1953)

· Canon (poema giratorio con pájaros siglos esplendores etc.) - poema (en Creación & Crítica, 1 - Lima, 1971)

· Westphalen dice - poema (en Creación & Crítica, 20 - Lima, 1977)

· Cuarteto final - poema (en Revista de la Universidad de México, XXXIV, 1- México, 1979)

· Cuerpo ocupado - poema del conjunto El cuerpo escrito (en Vuelta, 43 - México, 1980)

· Cuerpo vacío - poema del conjunto El cuerpo escrito (en Vuelta, 43 - México, 1980)

· Divagación - poema (en Oráculo, 3-4 - 1981)

· La ciudad - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Los ebrios - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Los que velan - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Recuerdo - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Mi familia ha muerto - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Extranjera - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Dalí - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Tableta arcaica - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Llanto - poema (en Kuntur, 5 - Lima, 1987)

· Firmamento - poema (en Jorge Eduardo Eielson: il linguaggio magico dei nodi - Milán, 1993)

 

Obra visual

Colecciones de poesía visual

 

Lista elaborada según fecha de creación.

· eros/iones (Roma, 1958)

· 4 estaciones (Roma, 1960)

· Canto visible (Roma, 1960)

· 4 poemas virtuales (Roma, 1960)

· 4 textos (Roma, 1960)

· Papel (Roma, 1960)

 

Publicaciones de poesía visual

Libros editados en vida presentando una o más de las colecciones de poesía visual.

· Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

 

Antologías

Libros que contienen una o más colecciones de la poesía visual y en los que el autor participó en vida brindando su aprobación y/o material inédito o corregido.

· Poesía escrita (Instituto Nacional de Cultura - Lima, 1976)

· Arte poética (Fondo Editorial de la Pontificia Universidad Católica del Perú - Lima, 2004)

· De materia verbalis (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

 

Aclaración

La serie Nudos es un ejercicio abierto que nunca tuvo un final definitivo, pero fue incluida en diferentes antologías y publicaciones -lista por actualizar:

· Nudos (Centre for Latin American Cultural Studies del King's College London- Londres, 1997)

· Canto visibile (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· Nudos (Fundación César Manrique - Canarias, 2002)

· Jorge Eduardo Eielson. Nudos y asedios críticos - editado por Martha Canfield (Editorial Iberoamericana - Madrid / Editorial Vervuert - Frankfurt, 2002)

· Vivir es una obra maestra (Editorial Ave del Paraíso - Madrid, 2003)

· Arte poética (Fondo Editorial de la Pontificia Universidad Católica del Perú - Lima, 2004)

 

Obra plástica

 

Series

Lista elaborada según fecha de creación -lista pendiente de corrección:

· Paisaje infinito de la costa del Perú

· Quipus

· Nudos

· Autorretrato

 

Obras

Lista elaborada según fecha de creación -lista pendiente:

· La puerta de la noche

Otros

· Esculturas subterráneas (1966 - 1968 / textos incluidos en Poesía escrita (Editorial Norma - Bogotá, 1998))

· Azul (2005) - poema sonoro, parte del proyecto español de arte público Itinerarios del sonido.

 

Publicaciones en vida

Lista elaborada según fecha de publicación.

· Reinos - poesía escrita (Revista Historia - Lima, 1945) (edición corregida final: Ediciones La Clepsidra - Lima, 1973)

· La poesía contemporánea del Perú - antología escrita junto a Sebastián Salazar Bondy y Javier Sologuren (Editorial Cultura Antártica - Lima, 1946)

· Canción y muerte de Rolando - poesía escrita (Ediciones La Rama Florida - Lima, 1959)

· mutatis mutandis - poesía escrita (Ediciones La Rama Florida - Lima, 1967)

· El cuerpo de Giulia-no - novela (Editorial Joaquín Mortiz - México D.F., 1971)

· Poesía escrita - antología de poesía escrita y visual (Instituto Nacional de Cultura - Lima, 1976)

· Nuit obscure du corps / Noche oscura del cuerpo - poesía escrita (Revista Altaforte - Alenzón, 1983) (edición corregida final: Jaime Campodónico Editor - Lima, 1989)

· Primera muerte de María - novela (Fondo de Cultura Económica - México D.F., 1988)

· Poesía escrita - antología de poesía escrita (Editorial Vuelta - Ciudad de México, 1989)

· Poesia scritta - antología de poesía escrita (Casa Editrice Le Lettere - Florencia, 1993)

· Antología - antología de poesía escrita (Fondo de Cultura Económica - Lima, 1996)

· Poesía escrita - antología de poesía escrita (Editorial Norma - Bogotá, 1998)

· Sin título - poesía escrita (Editorial Pre-Textos - Valencia, 2000)

· Celebración - poesía escrita (Jaime Campodónico Editor - Lima, 2001)

· Nudos - poesía visual (Fundación César Manrique - Canarias, 2002)

· Canto visibile - poesía visual (Editorial Gli Ori - Pistoya, 2002)

· Vivir es una obra maestra - antología de poesía escrita (Editorial Ave del Paraíso - Madrid, 2003)

· Arte poética - antología de poesía escrita (Fondo Editorial de la Pontificia Universidad Católica del Perú - Lima, 2004)

· Del absoluto amor - poesía escrita (Editorial Pre-Textos - Valencia, 2005)

· De materia verbalis - antología de poesía escrita y visual (Editorial Aldus / Editorial ElDorado - México D.F., 2005)

· 

Publicaciones póstumas

 

Lista elaborada según fecha de publicación.

· Habitación en Roma - poesía escrita (Lustra Editores - Lima, 2008)

· Ptyx - poesía escrita (Lustra Editores - Lima, 2008)

· Poeta en Roma - antología de poesía escrita (Visor - Madrid, 2009)

· Ceremonia comentada. Textos sobre arte, estética y cultura 1946 - 2005 - recopilación de textos y ensayos (Instituto Francés de Estudios Andinos, Museo de Arte de Lima y Fondo Editorial del Congreso del Perú - Lima, 2010)

· Maquillage - obra de teatro (Editorial San Marcos - Lima, 2012)

· El amor - poema escrito (revista Lucerna - Lima, 2013)

· Ser un artista - poema escrito [variación del poema escrito Ser artista perteneciente a la colección Arte poética (1965)] (Jorge Eielson. Gesti ancestrali e forme attuali. A cura di Martha L. Canfield e Antonella Ciabatti - Florencia, 2014)

· Habitación en Roma - poesía escrita (Lustra Editores - Lima, 2014)

· Poeta en Lima - antología de poesía escrita (Lustra Editores & Sur Anticuaria- Lima, 2015)

· Poeta en Roma - antología de poesía escrita (Lustra Editores & Sur Anticuaria - Lima, 2015)

· Poeta en Milán - antología de poesía escrita (Lustra Editores & Sur Anticuaria - Lima, 2016)

 

Otras publicaciones

· Puruchuco - ensayo, contiene fotografías de José Casals (Organización de Promociones Culturales y Agusto Elmore (ed. asociado) - Lima, 1980)

· Escultura precolombina de cuarzo - ensayo, en coautoría con J.D. Márquez Pecchio (Ernesto Armitano / Editor - Caracas, 1985)

· El diálogo infinito. Una conversación con Martha L. Canfield - conversación (Editorial Artes de México - México D.F. / Editorial Iberoamericana - Madrid, 1995)

1. ↑ Tarazona, Emilio (2004). «Poesía de la forma, el color y lo tangible». Jorge Eielson, Teknoquímica 2004 (Lima: ICPNA): 30.

2. ↑ Damián Bayón. "Art" (en inglés). p. 427.

3. ↑ José Guadalupe Victoria (1995). José Guadalupe Victoria, Pedro Angeles Jiménez, Norma Fernández Quintero, María Teresa Velasco de Espinosa, ed. "Art",+p.+427&source=bl&ots=-0sTRrgVws&sig=ACfU3U3QJXKwY2G-zuasMuoENnmbtP6aMg&hl=es-419&sa=X&ved=2ahUKEwiI4MO5x83gAhXQErkGHbARCwIQ6AEwCXoECC8QAQ#v=onepage&q=Bayón%2C%20"Art"%2C%20p.%20427&f=false Una bibliografía de arte novohispano. Tema 2 de Apoyo a la docencia. UNAM. pp. 364 p. ISBN 9789683631749. ISSN 0188-3992.

4. ↑ Canfield. Jorge Eielson (en inglés). Archivado desde el original el 24 de junio de 2007. Consultado el 21 de febrero de 2019., visto 3 de agosto de 2008.

· Martha L. Canfield (editora). Jorge Eduardo Eielson: nudos y asedios críticos. Madrid: Iberoamericana, 2002. 295 p.

· Camilo Fernández Cozman. Las huellas del aura. La poética de J. E. Eielson. Lima-Berkeley: Latinoamericana Editores, 1996. 189 p.

· Camilo Fernández Cozman. La soledad de la página en blanco. Lima: Fondo Editorial de la Facultad de Letras de la UNMSM, 2005. 110 p.

· Sergio R. Franco. A favor de la esfinge. Una aproximacíón a la novelística de Jorge Eduardo Eielson. Lima: Fondo Editorial de la Universidad de San Marcos, 2001. 132 p.

· José Ignacio Padilla (editor). nu/do. Homenaje a J.E. Eielson. Lima: Fondo Editorial de la Pontificia Universidad Católica del Perú, 2002. 600 p.

· Emilio Tarazona. La poética visual de Jorge Eielson. Lima: Drama editores, 2004. 159 p.

· Tinta Expresa No. 2. Lima, 2006. Número monográfico dedicado a Eielson.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Datos del Poeta

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Poeta, ensayista y dramaturgo peruano nacido en Lima en 1924.Es una de las voces más representativas de la poesía hispanoamericana.Su estilo literario muestra una influencia marcada de Eguren, Westphalen y Vallejo entre los nacionales,y de Breton, Prévert  y Ezra Pound entre los vanguardistas extranjeros.A finales de los años cuarenta viajó a París y disfrutó del extraordinario ambiente creativo francés. De allí viajóbecado a Suiza para dedicarse a la escritura, y a inicios de los años cincuenta se radicó para siempre en Italia,donde brilló no sólo por su labor literaria sino también por su desarrollo como artista plástico que lo llevó a obtenerprestigiosos reconocimientos internacionales, participando en grandes muestras en museos como el MOMAo en el ámbito de la colección Rockefeller de Nueva York.Su obra poética está contenida en las siguientes publicaciones: "Canción y muerte de Rolando" en 1943, "Reinos" en 1945, "Habitación en Roma" en 1951, "Mutatis mutandis" en 1967, "El cuerpo de Giulia-no" en 1971, "Poesía escrita" en 1976,"Noche oscura del cuerpo" en 1983, "Primera muerte de María" en 1988, "Antología" en 1996, "Sin título" en 2001, y"Ceremonias" en 2001.Falleció en Milán en Marzo de 2006.

 

Ο Χόρχε Εδουάρδο Έγιελσον γεννήθηκε το 1924 στη Λίμα και πέθανε το 2001 στο Μιλάνο. Σπουδασε στο Πανεπιστήμιο Σαν Μάρκος. Ήταν ποιητής και ζωγράφος με διεθνή φήμη. Εξέθεσε έργα του στις ΗΠΑ στο ΜΟΜΑ και έργα του περιλαμβάνονται στη συλλογή Ροκφέλερ και σ άλλες μεγάλες συλλογές. Πέρασε από το Παρίσι και μετά από μια υποτροφία στην Ελβετία κατέληξε στην Ιταλία και πιο συγκεκριμένα στο Μιλάνο όπου και απέκτησε μια διεθνή φήμη ως ποιητής και εκπρόσωπος της εννοιολογικής τέχνης. Στα εικοσιένα του χρόνια βραβεύτηκε με το εθνικό βραβείο ποίησης του Περού και αργότερα με το εθνικό βραβείο για το θεατρικό του έργο. Η επίδρασή του στην εξέλιξη της λατινοαμερικανικής ποίησης μετά το 1950 έχει τονιστεί πολλές φορές από την κριτική. Επηρεάστηκε κυρίως από τον Σέσαρ Βαγιέχο και από τους Αντρέ Μπρετόν, Ζακ Πρεβέρ και Έζρα Πάουντ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Datos del traductor

 

 

 

Στέλιος Καραγιάννης-Stelios Karayanis

 

 

 

 

Ο Στέλιος Καραγιάννης γεννήθηκε στη Σάμο το 1956. Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος μεταφραστής και ισπανιστής. Το 1993 τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης "Ν. Βρεττάκος" από το Δήμο Αθηναίων. Το 1997 ήταν υπότροφος της Ισπανικής Κυβέρνησης ως ισπανιστής. Είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Θεωρίας της Λογοτεχνίας και Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου τηςΓρανάδας. Δημοσίευσε στην Ελλάδακαι την Ισπανία δοκίμια για νεοέλληνες και Ισπανούς ποιητές, φιλοσόφους και δοκιμιογράφους. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα ισπανικά, στα αγγλικά και τα γερμανικά. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Γραμμάτων της Γρανάδας, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ισπανιστών, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος του PEN CLUB Ελλήνων Λογοτεχνών. Τώρα διευθύνει τη Διεθνή Επιθεώρηση Ποίησης, Διηγήματος και Θεωρίας της ποίησης Εκάτη Ars Poetica και την ομώνυμη σειρά βιβλίων ποίησης και θεωρίας της ποίησης των εκδόσεων Εκάτη.

 

 

 

 

 

 

Stelios Karayanis (Samos, 1956), es un poeta y ensayista representativo de la generación del 80, hispanista y traductor. Obtuvo el premio de poesía Nikiforos Vrettakos del Ayudamiento deAtenas el año 1993. EsDoctor deFilosofíaModernapor laUniversidaddeIoaninadeGrecia y Doctor de Teoria de Literatura y de Literatura Comparada por la Universidad de Granada. Es miembro de la Academia de Buenas Letras de Granada, uno de los fundadores de la Asosiación de los Hispanistas Griegos, miembro de la Asociación Naciolal de los Escritores Griegos y miembo de Pen Club. Imparte clases de Literatura Española en la Univeridad Abierta de Grecia desde el año 2005. Fué director de la Revista Internacional de Poesía Erato Ars Poetica y ahora es director de Hécate poesia, Ars Poetica, Revista Internacional de Poesía, Cuento y Teoría Poética. Dirige la Revista Hecate Ars Poetica y la serie de libros de Poesía y Ensayo Hécate Ars Poetica. Actualmente vive en Atenas.