POETRY OF USA,

 

2 Poems of Hart Crane

 

2 Ποιήματα του Χαρτ Κρέιν

 

                                 Translation: Stelios Karayanis Μετάφραση : Στέλιος Καραγιάννη

 

Harold Hart Crane (July 21, 1899 – April 27, 1932) was an American poet. Provoked and inspired by T. S. Eliot, Crane wrote modernist poetry that was difficult, highly stylized, and ambitious in its scope. In his most ambitious work, The Bridge, Crane sought to write an epic poem, in the vein of The Waste Land, that expressed a more optimistic view of modern, urban culture than the one that he found in Eliot's work. In the years following his suicide at the age of 32, Crane has been hailed by playwrights, poets, and literary critics alike (including Robert Lowell, Derek Walcott, Tennessee Williams, and Harold Bloom), as being one of the most influential poets of his generation. Hart Crane was born in Garrettsville, Ohio, the son of Clarence A. Crane and Grace Edna Hart. His father was a successful Ohio businessman who invented the Life Savers candy and held the patent, but sold it for $2,900 before the brand became popular Crane identified T. S. Eliot with that kind of despair, and while he acknowledged the greatness of The Waste Land, he also said it was "so damned dead", an impasse, and characterized by a refusal to see "certain spiritual events and possibilities". Crane's self-appointed work would be to bring those spiritual events and possibilities to poetic life, and so create "a mystical synthesis of America". Crane returned to New York in 1928, living with friends and taking temporary jobs as a copywriter, or living off unemployment and the charity of friends and his father. For a time he lived in Brooklyn at 77 Willow Street until his lover, Opffer, invited him to live in Opffer's father's home at 110 Columbia Heights in Brooklyn Heights. More recently, the American poet Gerald Stern wrote an essay on Crane in which he stated, "Some, when they talk about Crane, emphasize his drinking, his chaotic life, his self-doubt, and the dangers of his sexual life, but he was able to manage these things, even though he died at 32, and create a poetry that was tender, attentive, wise, and radically original." At the conclusion of his essay, Stern writes, "Crane is always with me, and whatever I wrote, short poem or long, strange or unstrange—his voice, his tone, his sense of form, his respect for life, his love of the word, his vision have affected me. But I don't want, in any way, to exploit or appropriate this amazing poet whom I am, after all, so different from, he who may be, finally, the great poet, in English, of the twentieth century." Such important affections have made Crane a "poet's poet". Thomas Lux offered, for instance: "If the devil came to me and said 'Tom, you can be dead and Hart can be alive,' I'd take the deal in a heartbeat if the devil promised, when arisen, Hart would have to go straight into A.A." Yvor Winters, noted for generally-stern criticism, praised some of Crane's poetry in In Defense of Reason, though he heavily criticized Crane's works and poetics. Beyond poetry, Crane's suicide inspired several works of art by noted artist Jasper Johns, including "Periscope", "Land's End", and "Diver", as well as the "Symphony for Three Orchestras" by Elliott Carter (inspired by The Bridge) and the painting Eight Bells' Folly, Memorial for Hart Crane by Marsden Hartley.

 

 

Ο Χαρτ Κρέιν γεννήθηκε στο Γκάρετσβιλ του Οχάιο το 1899, και αυτοκτόνησε τον Απρίλιο του 1932, πηδώντας από το κατάστρωμα ενός πλοίου με το οποίο επέστρεφε στις Ηνωμένες Πολιτείες ύστερα από διαμονή του στο Μεξικό. Στο σύντομο διάστημα της ζωής του δημοσίευσε δύο ποιητικές συλλογές, τα “Λευκά Κτήρια” (1926) και την επικό ποίημα “Η Γέφυρα” (1930). Η γενική του ποιητική κατάθεση, καθώς και μεμονωμένα τμήματα του ποιητικού του έργου, έχουν χαρακτηρισθεί ως κάποια από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της αγγλόφωνης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.

 

Interior

It sheds a shy solemnity, This lamp in our poor room. O grey and gold amenity, -- Silence and gentle gloom!

 

Wide from the world, a stolen hour We claim, and none may know

How love blooms like a tardy flower Here in the day's after-glow.

 

And even should the world break in With jealous threat and guile,

The world, at last, must bow and win Our pity and a smile.

 

Εσωτερικό

 

Αυτή η λάμπα άφησε να πέσει μια ντροπαλή Επισημότητα μέσα στο φτωχό μας δωμάτιο. Ω χρυσή και σκοτεινή τέρψη

Θλίψη έντονη κι ευγενική!

 

 

Στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου

Απαιτούμε τις κλεμμένες ώρες μιας και κανείς δεν μπορεί να ξέρει Πόσο ευχαριστείται ο έρωτας όταν ανθίζει σαν υστερνό λουλούδι Εδώ τις μέρες μετά την πυράκτωση.

 

Κι αν ακόμα ο κόσμος πρέπει να κομματιαστεί Με ζήλιες και πλάνες

Τουλάχιστο μπορεί να σκύψει και να κατακτήσει Τη δική μας ευλάβεια με ένα χαμόγελο.

 

North Labrador

A land of leaning ice

Hugged by plaster-grey arches of sky, Flings itself silently

Into eternity.

 

"Has no one come here to win you, Or left you with the faintest blush Upon your glittering breasts?

Have you no memories, O Darkly Bright?"

 

Cold-hushed, there is only the shifting moments That journey toward no Spring -

No birth, no death, no time nor sun In answer.

 

 

 

 

 

 

Στα βόρεια του Λαμπραντόρ

Μια γη από πάγο γερτή

Αγκαλιασμένη από το γύψο των γκρίζων τόξων τ’ ουρανού Ρίχνεται σιωπηλά ως την αιωνιότητα.

 

“Κανείς δεν έφτασε ως εδώ για να σε κατακτήσει Η να σ’ αφήσει συνεσταλμένα ντροπαλή

Πάνω στα απαστράπτοντα στήθη σου; Ω λαμπερό σκοτάδι, δεν έχεις μνήμη;”

 

Η παγερή σιωπή είναι μόνο η μεταβαλλόμενη στιγμή Σε κείνο το ταξίδι προς την μη Άνοιξη–

Ούτε γέννηση, ούτε θάνατος, ούτε χρόνος ούτε ήλιος Στην απάντηση.